De gouden harten

8.Lise

ik wilde roepen, schreeuwen, haar tegen houden. Maar er kwam geen woord uit mijn keel. Ik stond als aan de grond genageld. Ze was misschien voor altijd weg. Loena was mijn beste vriendin geweest en was er altijd voor mij. Ik was kwaad, verdrietig en gefrustreerd tergelijk. Zonder ik het door had gooide ik mijn topjes van het roze bed maar had ze niet aangeraakt. Even dacht ik dat ik droomde. Die topjes vlogen uit zichzelf naar de andere kant van de kamer. Toen dacht ik opeens: ik ben in een wereld waar gaven bestaan en ik er meer dan 1 hoor te hebben. Ik probeerde het opnieuw, ik concentreerde op mijn kussen en stelde mezelf voor dat het zouw vliegen. Het ging een halve meter omhoog en viel toen terug op het bed.

Ik moest dit Louis gaan vertellen en oma en opa, maar dan dacht ik: Ik kan mezelf maar net vooruit duwen. Toen probeerde ik van mijn gave gebruik te maken en mijn wielen te doen draaien. Even slalomde ik nog maar toen kreeg ik het meer onder de knie. Het was lastig en moeilijk. Met veel moeite lukte het me bij de lift te komen en naar beneden te gaan. Eerst ging ik naar mijn oma en opa's kamer en ging hen het nieuw vertellen. Ze waren allebei heel blij voor me. Snel gingen we naar Louis die me een knuffel gaf van geluk. Oma grijnsde een beetje bij het zien van dat tafereel. Opa duwde me naar het binnenplein om me het te laten demonstreren. Makkelijk was het zeker niet. De eerste paar kussens vlogen een meter vooruit maar vielen dan weer, maar de vijfde ging recht in de mand die ervoor was klaar gezet. Iedereen was onder de indruk.

De volgende dagen oefende ik alleen op telekinese want ik kon toch niks anders doen. Na een week vast gezeten te hebben aan de rolstoel kon ik eindelijk terug beginnen lopen. Eerst ging het moeilijk maar na een kwartier waren mijn benen terug in topvorm. Ik vroeg me af of dat wel mogelijk was: Ik werd gespiesd door een zwaard en na 7 dagen kon ik terug lopen en was de wond weg. Oma kwam naar me toe en ik herkende het gezicht dat ze trok: Ze had mijn gedachten gelezen. Oma ging naast me zitten en zei:' Ik weet dat deze wereld nog raar voor je is maar over een week vertrekken jij, Louis, Adam en Lise op missie opzoek naar Peter om hem proberen te bevrijden. Ik weet dat je gaat vragen wie Lise is: Lise is de oudere zus van Louis. Ze gaat mee omdat ze weet waar Peter mogelijk gevangen zit, ze weet dat omdat ze een spion is bij Epior. Ze heeft de gave des Doods.' Even vond ik het raar dat Louis dit nooit vertelt had, maar aan de andere kant kennen we elkaar pas ongeveer 10 dagen.

Later die dag gingen we eindelijk weer verder met gewoon trainen. We begonnen met wat conditietraining en gingen dan verder met wapens uitproberen. Eerst fristen we boogschieten en zwaardvechter nog eens op. Dan probeerden we messenwerpen en gaf Louis me wat tips om mijn telekinese goed te gebruiken. Als laatste sparden we nog wat. Louis en ik namen het tegen elkaar op. Ik weet niet of hij mij liet winnen maar ik won.

Het was al 19u en Olivier kwam ons halen voor het avondeten. De plaats waar Loena zat werd ingenomen door een meisje dat ongeveer 5 jaar ouder was dan mij. Ze had amberkleurige ogen en was donker gekleed met veel leer maar toch keek ze me vriendelijk aan. Louis liep naar haar toe en zei iets in haar oor. Ze keek me vriendelijk aan. Ik stak mijn hand uit en verwachtte dat ze hem ging schudden. Ze staarde ernaar maar schudde hem niet. Toen besefte ik pas wat oma gezegd had:' Ze heeft de gave des Doods.'. Ik trok vlug mijn had weg en probeerde het ijs te breken door te zeggen: 'Hey, Ik ben Violet. Ik heb gehoord dat je Lise bent, de zus van Louis.'. 'Ja dat klopt, ik heb al veel over je gehoord.', en ze knipoogde naar Louis. We kletsten gezellig aan tafel. Ze was een vriendelijk iemand, ze kon goed luisteren en stelde de juiste vragen op het juiste moment. Ik zag het goed zitten om samen met haar op missie te gaan.

Na het dessert ging ik terug naar mijn kamer. Op de weg ging ik zoals gewoonlijk langs Louis' kamer. De deur ging open en dan onmiddellijk weer dicht, het slot werd dicht gedraaid en de sleutel verdween in het niets. Ik wilde dichterbij de deur gaan om te kijken hoe dat kon. Bijna bij de deur botste ik op tegen iemand, ik herkende de stem, het was Louis. Uit het niets kwam hij tevoorschijn en stond recht voor mijn neus. Ik sprong onmiddellijk achteruit. Hij deed een paar stappen in mijn richting en praatte langzaam. ' Het is goed, ik heb het je gewoon niet verteld. Mijn gave is onzichtbaar worden. De reden waarom ik het je niet verteld heb is omdat mijn vader zo gestorven is. Kort gezegd: hij was onzichtbaar liep wat rond, iemand wierp een mes naar een schietschijf en de rest raad je wel.'. Hij zei het zo snel en monotoon dat het gevoelloos overkwam. Ik deed nog een paar stappen dichterbij en vroeg:' Waarom ben je dan onzichtbaar als je dat niet graag doet?'. Ik voelde me alsof ik politie was die iemand mocht ondervragen. 'euh, em,..' stotterde hij. Ik keek hem doordringend aan en hij zei in 1 adem:'Ikmoestnaareenvergaderingoverdemissieenniemandmochthiervanwetenzelfjijniet.'. En nu verstaanbaar graag. Hij zuchtte en nam mijn hand en we wandelden een gang in dat ik niet kende. Hij begon te vertellen: ' Er was een vergadering gepland deze nacht over de reddingsmissie. We hadden afgesproken met z'n drieën. Adam vond het geen goed idee dat jij erbij zou zijn. Hij was bang dat je het te eng zou gaan vinden en niet meer mee zou willen gaan. Wij gingen de missie plannen en niks zeggen tegen jou. Lise en ik waren er tegen maar omdat Adam de leider is luisterden we naar hem'

Ik mocht Adam al niet maar nu nog minder. Hij sloot me gewoon uit. Ondertussen liepen we nog steeds in die zelfde gang en hielden elkaars hand vast. Even was het stil maar toen vroeg ik: 'Eum, waar gaan we naar toe?'. ' De vergaderzaal natuurlijk of wil je niet?', zei Louis speels. 'Natuurlijk wel!', zei ik meteen terug.

We kwamen na even wandelen eindelijk aan bij de vergaderzaal. Lise en Adam waren al aan het wachten. Toen we binnen kwamen stond Adam op en wees naar de klok. Het was 23u 05. Terwijl we gingen zitten kregen we een hele preek van Adam dat discipline belangrijk is en dat stiptheid alles is,... . Toen hij eindelijk uitgebabbeld was stond Lise op en overliep de punten die we moesten bespreken. Na het laatste punt voegde Adam er nog aan toe: ' We moeten het ook hebben over de geheimhouding van ons project.' Hij keek overduidelijk in mijn richting. Moest ik willen had ik zijn glas water over hem gekieperd maar ik hield me in. Hoe irritant hij ook is , we hebben hem nodig voor onze missie.

We overliepen elk puntje van de lijst.

1. Concrete doelen:

Die was simpel: Peter bevrijden en Epior vergoed gevangen nemen.

2. Wat meenemen:
Hierover werd nogal gediscuteerd: Lise en ik wilden elk een rugzak en Adam en Louis 1 rugzak voor ons allemaal. Na hevig protest van onze kant gingen we akkoord met 2 rugzakken en telkens 3/4 in elke rugzak voor ons.

3. Welke wapens en hoeveel:
We waren het er snel mee eens dat het niet uitmaakte wie welke hoeveelheid mee neemt. Het enige dat uitmaakte was dat we zinvolle wapens mee hadden en ze allemaal konden dragen

4. Kleren
De conclusie kwam snel. Kleren waarin je kan vechten en die voor warm en koud geschrikt zijn.

Ik hoop dat je het leuk vond. Sorry dat ik al zo lang niet geüpload heb. Ik heb het heel druk gehad. Het volgende hoofdstuk zal waarschijnlijk morgen of woensdag komen maar ik kan niets beloven. Als je nog advies of tips heb mag je die altijd in de reacties schrijven. 😊😊😊