De gouden harten

12. Dag dood

We vertelden de hele tijd over onze kindertijd en wat we hadden meegemaakt. Peters kindertijd was heel deprimerend. Er werd nooit met hem gespeeld of aandacht aan hem geschonken. Hij moest gewoon voldoende eten krijgen om te overleven tot hij toch gedood zal worden. Peter was ook heel benieuwd naar hoe het was in Amania en op aarde. Ik probeerde alles zo goed mogelijk uit te leggen. Na alles wat er gebeurt was, was ik blij dat ik de laatste momenten van mijn leven mocht doorbrengen met mijn broer.

Er werd geklopt op de deur en hij zwaaide open. Dezelfde man als in mijn dromen verscheen en zei: ' De verloren prinses is terecht zo te zien. Is je wond al genezen?'. Hij lachte overdreven en draaide zich dan om. ' Volg mij!' , beval hij. Ik hielp Peter rechtstaan en we liepen onze dood tegemoet.

Ik keek paniekerig rond mij. In de hoop om een vlucht route te vinden of een teken van mijn vrienden. Maar niets van dat alles was mogelijk. Om de 10 meter stond een bewaker en dit gebouw was vast en zeker een doolhof. Ik nam Peters hand vast en zei:' We komen hier samen uit.'. Hij knikte en ik zag wat hoop in zij ogen. Ik lette er nu pas op hoeveel we op elkaar leken. We hadden hetzelfde blonde haar en groene ogen. Ik vond het echt jammer dat het zo moest eindigen. Gevangen door de vijand, op weg naar de dood.

We wandelden een grote zaal binnen. Epior zat op een hoge troon en keek ijzig voor zich uit. De bewaker die ons kwam ophalen duwde ons zodat we recht voor hem stonden. Epior stond recht en gaf zijn mantel aan een dienstmeisje naast hem. Hij trok zijn zwaard en bestudeerde het. ' Met dit zwaard zal ik jullie doden. Bekijk het goed want het is het laatste je zal zien. Ik leg jullie nog even uit wat er na jullie dood zal gebeuren zodat jullie zonder vragen kunnen sterven. De harten worden ingeplant in mijn lijf en zo krijg ik jullie krachten. Dan ga ik naar het paleis en eis mijn plek op. Over Olivier hoef ik me geen zorgen te maken, hij staat al aan mijn kant. Ik dood even je lieve oma en opa en voilà. De troon is van mij en ik heers over Amania en iedereen die mij tegenspreekt krijgt een tikje.' Hij zei alles op een toon die me bijna deed kokhalzen. Het feit dat Olivier ons verraden had verbaasde me niet zo hard, hij haatte toch zijn functie van koning maar dat hij gewoon zijn tante en nonkel zal laten doden vond ik het ergste. 'Zoals we hier in Amania zeggen: ' Men first' .', zei Epior met een sluwe lach. Naast mij kreeg Peter een duw en hij viel naar voren. Een van de bewakers nam hem vast met zijn armen naar achter. Epior ging uithalen. Ik wilde niet kijken. Ik draaide me om en sloot mijn ogen. Ik dacht echt een kreet te horen of iets dat er op leek maar in de plaats hoorde ik het vloeken van Epior. Vlug draaide ik me om en zag Peter nog levend liggen. Het enige dat veranderd was, was een scheur in zijn T-shirt. Epior kalmeerde zichzelf al snel en keek dan naar mij. 'Dan beginnen we maar eerst met jou.' , zei hij. Ik kreeg ook een duw en viel op de grond. Met moeite aanvaarde ik dat ik ging sterven en probeerde het te omarmen. Ik verwachte het zwaard elk moment in mijn borstkas te voelen glijden. Ik hoorde Epior roepen als strijdkreet en wist dat het ieder moment kon gebeuren.

Ik hoorde het geletter van een zwaard op de vloer. De hele zaal stond in rep en roer. Peter was opgestaan en probeerde een bewaker afteweren. Epior was druk aan het vechten met Tom. ' Ga, vlucht, ik kom zo wel', riep hij haastig. In alle haast raapte ik nog net het zwaard op en liep naar Peter. Ik stak het zwaard in de benen van een bewaker en hij viel op de grond. We waren niet te stoppen. Elke bewaker die we tegen kwamen stak ik in de benen of Peter gaf hen een goede klap. Ik weet dat ze me willen doden maar ik kon ze niet doden. We renden gewoon op ons gevoel af en kwamen dan bij de uitgang. We werden nog achtervolgd maar niet door de vijand. Het was Tom. Hij kwam hijgend aanlopen en had overal wonden. 'Die kant uit!', riep hij. We renden zo hard als we konden en waren al vlug de vijand kwijt. Tom kende de weg duidelijk en loodste ons door allemaal smalle staatjes en weggetjes tot we bij een bos kwamen.
Het was al donker en in de verte hoorde ik een klok middernacht slaan. Het spel van de survivaltocht zou nu gedaan zijn en ze zouden mij beginnen missen.
Tom liep nog altijd voorop. Hij was zwaar gewond, zijn been bloede hevig en zijn arm bewoog hij niet meer. We liepen een eindje het bos in. Opeens viel Tom op de grond. Zijn ogen waren half open, en half gesloten. Ik liep direct naar hem toe en liet hem leunen op mijn benen. Peter kwam naast me zitten en legde zijn hand op de arm die waarschijnlijk gebroken was. Toms arm lichte groen op. Verwonderd bewoog Tom zijn hand en keek hem aan. ' Ik heb helende krachten', zei Peter op nonchalante toon. 'Hoe heb je zijn bloot vel kunnen aanraken zonder dood te vallen?', vroeg ik. 'Wel, wij mensen met de gave des doods kunnen alleen mensen doden met onze handen. De rest van ons lichaam is volledig veilig.', antwoorde Tom. Peter genas ook zijn been en de andere schrammen en wonden. Gelukkig begon Tom zich beter te voelen. ' Hoe kon je al je gaven achterhouden voor mij, je eigen tweelingzus.', vroeg ik verontwaardigd. ' Het was gewoon te mooi om waar te zijn. Ik dacht dat het misschien een val was om mijn afweergave uit te schakelen.', zei hij stil. Ik snapte het wel. Hij had zijn hele leven doorgebracht in een cel. ' Ik ga even wat brandhout zoeken.', zei Peter en liep weg met een droevig gezicht.
Tom en ik zaten naast elkaar op de grond. Uit zijn zak haalde hij een paar handschoenen en deed ze aan. ' Ik wil niemand doden.', zei hij toen hij mij zag staren. Hij keek me recht aan in mijn ogen. Zijn had legde hij op mijn arm en hij kwam dichterbij. Hij deed met zijn hand mijn haar achter mijn schouder en deed dan zijn had onder mijn kin zodat ik niet meer naar beneden kon kijken. Hij kwam nog dichter en onze gezichten waren nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd. Onze lippen raakten elkaar bijna.

Gaan ze kussen of niet, je ziet het in mijn volgende hoofdstuk. Graag blijven lezen en stemmen als je het leuk vind.