De gouden harten

6.De training

Het was 15u 30 toen koning Olivier naar onze kamer kwam. Voor het eerst zei hij iets, en zijn stem gaf me een rilling. Het leek alsof er een mes over een ijzeren plaat ging. Hij vroeg ons op een toon die beleeft moest klinken: ' Willen de dames mij volgen?'. We gingen achter hem aan de lift in. Toen de lift naar beneden ging, ging hij zo rap dat ik me vast moest houden om niet tegen het plafond te knallen. Aan de uitgang van de lift stonden oma en opa al te wachten. Ze hadden een serieuze uitdrukking op hun gezicht, een die ze zouden gebruiken als ik iets fout had gedaan. Ik kwam de lift uit en probeerde ontspannen en kalm te doen. Olivier liep voor en begeleide ons naar een binnenplein die was ingericht alsof er elk moment een groep jongens kwam voor hun box training. Er stonden stootkussens, er lagen matten en er stond een grote box ring. Er stond ook een schietschijf, een muur met de silhouet van een mens op en een pop aan touwen die heel veel pijlen in zijn borst zitten had. Ik had geen idee wat we gingen doen maar voelde me er niet goed bij. Ik had nog nooit echt moeten vechten of zelf maar op karate of judo gezeten. Ik was zo bang dat ik me voorschut zou zetten.
Er kwamen 2 jongens van ongeveer 2 jaar ouder dan mij de binnenplein binnen. Ze zagen er getraind uit, alsof ze me met 1 tikje op de grond konden duwen. De eerste met blond haar nam het woord:

' Hallo, mijn naam is Louis en ik ben getraind in verdedigingen-en overlevingstechnieken. De komende weken zullen we veel trainen zodat je jezelf kan redden en verdedigen.'

De andere met krullend rood haar voegde eraan toe:

' En ik ben Adam. De komende weken worden zwaar: je zult fysiek en mentaal getraind worden om alle gevaren te overwinnen. Reken vooral niet op gezellig wat sporten, dit word hard!' .

Mijn zelfvertrouwen stond al bijna op nul, als het kon was hij zeker -100 geweest. Louis ging naar een stootkussen en legde uit hoe je moet stompen en kikken. Na een half uur die oefening gedaan te hebben ging mijn tong al tot op de grond. De volgende oefening was wat rustiger: boogschieten. Ik was er verbazend goed in. Na even geoefend te hebben zat ik regelmatig in de roos. Ik was blij dat iets tenminste goed ging. Dan was het tijd voor zwaardvechten. Ik oefende tegen en houten pop die duidelijk beter was dan mij. Louis besloop me van in mijn rug en liet me schrikken. Ik was zo geconcentreerd dat ik me vliegens vlug omdraaide en mijn zwaard mee liet slingeren. Hij bloede, ik had hem geraakt op zijn borstkast. Zijn blauwe T-shirt was gescheurd en rood van het bloed. Ik schaamde me zo. Ik bood meteen mijn excuses aan en stelde voor om het te gaan verzorgen. Ik gebaarde dat hij moest volgen en we gingen het paleis in. Toen ik eindelijk een logeerkamer gevonden had kon hij bijna niet meer rechtop staan van de pijn. Ik voelde me meteen nog schuldiger. Ik bood nogmaals mijn excuses aan en hielp hem gaan liggen. Onderweg had ik een dienstmeisje gevraagd om iemand te sturen met een verbanddoos. Louis zie schor dat het zijn eigen schuld was. Hij had me niet moeten laten schrikken. Ik haalde een handdoek uit de badkamer en maakte hem nat. Voorzichtig depte ik zijn wond school. Hij was dieper dan ik dacht, ongeveer 3 cm diep. Ik hoopte dat er vlug iemand zou komen om zijn wond te verzorgen. Het moest overduidelijk genaaid worden. Louis kreunde van de pijn. Ik probeerde hem moed in te spreken en hem bij bewustzijn te houden. Hij keek me aan met zijn amberkleurige ogen, ik zag zijn pijn alsof ik recht in zijn ziel kon kijken. Hij keek mij aan ik keek hem aan. Een paar seconden streken voorbij toen er opeens geklopt werd op de deur. Een vrouwenstem vroeg om toestemming om binnen te komen. Ik schreeuwde vlug 'JA' en ze kwam binnen. Het was een breedgebouwde vrouw met dezelfde amberkleurige ogen als Louis. Ze rende naar hem toe en vroeg hoe dit gebeurd was. Hij vertelde hoe dit was gebeurd en zei erbij dat het zijn eigen schuld was. De vrouw keek boos naar mij alsof ik dit expres had gedaan. Ze verzorgde de wond en gaf hem een pijnstiller. Louis viel al snel in een diepe slaap.

We zaten met z'en allen aan tafel: oma, opa, Olivier, Adam, Loena, de vrouw die de moeder van Louis bleek te zijn en ik. We aten zowat in stilte ons gerecht op.
Om 22u gingen Loena en ik naar onze kamer. We kleedden ons om en gingen direct slapen. Ik was zo moe dat ik meteen in slaap viel.

Ik droomde over Peter. Hij was weer vastgeketend en had meer littekens op zijn borst. We waren alleen. Ik liep naar hem toe en probeerde hem los te maken. De touwen zaten strak. Te strak om los te maken. Ik keek hem aan en zag dat hij mij zag. Ik vroeg hoelang hij dit nog kon volhouden. Aan de uitdrukking op zijn gezicht zag ik dat hij uitgeput was en niet mee veel hoop had. Ik legde mijn hand onder zijn kin en tilde zijn hoofd op. Ik keek hem recht aan en zei dat ik eraan kwam. Ik ga je redden, ik kom je halen. Hij keek me vragend aan en zei met een schorre stem: ' Wie ben jij?'. Ik kreeg een schok door mijn lijf en wist niet wat te zeggen. Ik wilde zeggen dat ik zijn zus was, zijn tweelingzus. Maar zweeg. Het enige dat ik deed was hem aanstaren en in zijn grote groene ogen kijken.
Een man met een bijl kwam de ruimte binnen. Gelukkig zag hij mij niet staan maar Peter wel. Hij hakte op zijn hart en ik hoorde Peter kreunen van de pijn. Boos liep de man weer weg en gooide een deur die ik niet zag dicht. Ik liep terug naar Peter en keek in zijn ogen. Ik zag nog meer pijn en wanhoop er in. De man kwam terug met een zwaard en zag me nu wel. Hij keek me aan en stak het recht door mijn buik.

Ik werd wakker met een stekende pijn in mijn buik. Ik keek naar mijn buik en zag een wonde zo groot als een vuist. Ik ging op mijn rug liggen en voelde recht onder de eerste wond een 2de wond op mijn rug: het zwaard uit mijn droom
was volledig door me gegaan.

Sorry dat het een kort hoofdstuk was maar kon het niet langer maken. Stem vooral als je het leuk vind. Misschien komt er morgen ook een hoofdstuk als ik kan maar anders is het tot vrijdag 😄😄😄