De gouden harten

5.Naar Amania

Maandag morgen werd ik wakker om 5u in de morgen. Ik voelde me slecht alsof ik niets had geslapen. Toen ik terug dacht aan de dag ervoor begon het me te dagen. Ik was een prinses, ik kwam van een andere wereld die Amania hete, ik had een tweelingbroer die gevangen was door een gekke slechterik, Epior en het spannendste van alles was dat ik gaven had die niemand wist. Ik vroeg me af wat ze zouden zijn? Vliegen zou super zijn of super snel zijn,.. . Ik lag nog even te denken aan alle gaven die me cool leken. Toen er eindelijk 6u op mijn wekker stond, stond ik op. Ik ontbeet op mijn dooie gemak want ik was een uur te vroeg opgestaan. Wanneer het eindelijk tijd was om mijn oma wakker te maken keek ze me raar aan. Slaperig zei ze:' Je moet niet meer naar school, kruip in je bed.'. Haar ogen vielen onmiddellijk weer dicht. Ik was ondertussen al helemaal klaar een wakker. Ik besloot nog even te slapen maar het lukte niet. Uiteindelijk stond ik dan toch weer op en ging naar beneden. Ik begon zonder dat ik het wist te piekeren over Amania. Er kwamen vragen in me op zoals: Hoe is het daar?, Wie heerst er daar?, Weten de inwoners daar van mijn bestaan?,.. . Er spookten nog meer vragen door mijn hoofd maar probeerde het van mij af te zetten. Wanneer het 10u was stonden mijn oma en opa eindelijk op. Ze kwamen traag en slaperig naar beneden. Oma keek me doordringend aan alsof ze mijn gedachten wouw lezen, wat ze dus ook kon. Mijn grootouders maakten zich in alle rust en stilte klaar. Het was al 11u30 wanneer ze eindelijk klaar waren. Ze kwamen recht voor mijn neus zitten en keken me strak aan. Oma gaf een duw aan opa en hij begon te vertellen:

We moeten samen naar Amania om je broer te redden en Epior voorgoed gevangen te nemen. We vertrekken over 2 uur. Ga je spullen pakken en neem vooral dat boek mee. Om 13u 30 stipt vertrekken we met de Amagische sleutel. We zullen worden vergezelt door Loena en gaan in het paleis slapen. Het is niet de bedoeling dat we aandacht trekken, kleed je zo onopvallend mogelijk en blijf de hele tijd omlaag kijken.

Ik deed wat hij zei en begon mijn spullen te pakken maar had geen idee wat mee te nemen. Zal het daar warm of koud zijn? Regenachtig of juist zonnig? Ik nam voor de zekerheid van alles wat mee. Toen ik klaar was ging ik naar beneden en wachtte in de gang bij de deur. Niet veel later kwam opa aanrennen en gooide de deur open. Hij riep dat we moesten opschieten en renden achter hem aan.

Na 15 minuten rijden kwamen we bij het bos naast het readcafé en liepen richting het midden van de spiraal. Loena was ons al aan het opwachten. Het was precies 13u 30. Opa nam zijn Amagische sleutel en strak hem in een onzichtbaar sleutelgat. De poort opende. Ik verwachte half om weer het zwarte deprimerende gebouw te zien. Gelukkig zag ik zoals in mijn boek beschreven een parel wit paleis met een heldere paarse zee er achter. Ik voelde de warmte vanuit de poort komen. Mijn oma nam mijn hand vast en samen gingen we door de poort. Hij sloot met een lichte 'plop 'was verdwenen. Ik kon het eerst niet vatten, ik was in Amania een andere wereld waar mensen gaven hadden. Mijn opa ging voor en wandelde vlug naar het paleis. Aan de ingang stond een man van middelbare leeftijd met kort zwart haar die een vorstelijk uitziend kostuum droeg. Hij begroette ons met een buiging en liep snel het paleis in. Toen ik naast hem liep merkte ik pas op hoe klein hij was. Hij ongeveer 1 meter 50. Voor iemand met korte beentjes ging hij tamelijk goed vooruit. We gingen een paar trappen omhoog, een paar gangen door en namen dan nog een lift. Ik probeerde de weg te onthouden maar vreesde dat het niet ging lukken. Na 10 minuten lopen kwamen we bij een rijkelijk versierde deur. De man deed de deur open en mijn grootouders gingen naar binnen. Ik wilde ze volgen maar werd tegengehouden door de man. Hij liep zwijgend verder en wandelde naar een lift, hij drukte op een hart en we schoten omhoog. In 5 seconden waren we boven. We stapte uit en wat ik zag was adembenemend. De kamer waar we uitkwamen was op het hoogste verdiep in de hoogste toren. Rond om rond was het glas. Er stonden 2 bedden; 1 was met blauw versiert en de andere met roze. De man liet ons uitstappen en ging daarna zelf terug de lift in. Ik ging op het roze bed zitten en keek nog steeds in het rond. Loena kwam naast me zitten met een geschokte uitdrukking op haar gezicht. Na ongeveer een minuut in het rond kijken vroeg ik aan Loena wie de man was. Ze schrok op uit haar gedachten en antwoorde op mijn vraag:

Die man was koning Olivier. Hij is de neef van je vader en een goed man. Hij vindt zijn taken als koning niet zo leuk maar was verplicht die job te vervullen. Toen je ouders stierven besloten Safina en Jacob, je grootouders dus, voor je te zorgen op aarde. Ze waren koning en koningin. Dus besloten ze de troon over te laten aan de zus van je vader, Iliana. Ze was een goed heerser. De economie werd beter, de ruzies tussen steden stopte,.. . Alles ging goed tot dat Epior het paleis binnen drong en haar bedreigde. Hij wilde weten waar je was. Iliana weigerde die info te geven en hield haar poot stijf. Epior was niet genadig, hij nam haar vast totdat ze dood was. Ze had geen kinderen dus ging de troon naar Lucas, de broer van je opa. Hij en zijn vrouw Lidia zijn jammer genoeg omgekomen bij een tragisch ongeval met de pegasussen. Nu is hun zoon Olivier aan de macht.

Ik vroeg me af waarom deze kamer me zo bekend voorkwam. Ik pijnigde mijn hersenen maar kon het geen plaats geven. Ik zag een groot canvas aan de muur hangen met 2 lachende baby's op. Ze leken op elkaar en hadden hetzelfde aan maar in een ander kleur. Toen ik er even naar had gestaart besefte ik pas dat het een foto was van Peter en mij. Het kwam opeens bij me op: IK had HIER gewoond voor een paar weken of maanden. Tot mijn broer werd ontvoerd. Ik vond het allemaal heel bizar. Gewoon de gedachte dat ik hier gewoond heb en met mijn broer gespeeld heb. Ik zag het helemaal voor mij: 2 kleine deugnieten spelend met alles die we konden vinden. Nu begon ik me verdrietig te voelen. Ik miste mijn broer op een of andere manier. Ik heb hem nooit gekend, nooit ruzie mee gehad.
Ik hoop dat hij nog leeft zodat we de verloren tijd kunnen inhalen.

Ik hoop dat je het leuk vond en niet te ingewikkeld. Het is echt spannend voor mij om elke keer weer te schrijven en te zien hoe het eindresultaat steeds dichter bij komt. Ik vind het echt leuk dat jullie dit lezen en stemmen. Je mag zeker ook reageren met tips of advies. De volgende keer dat ik ga schrijven is normaal morgen avond weer rond 20u. Dus tot dan!!! 😚😚