Μείνε Δυνατή

κεφαλαιο16

Κοιτάω έκπληκτη το κινητό μου δεν περίμενα να με πάρει τηλέφωνο αναρωτιέμαι τι να θέλει χωρίς να χάσω χρόνο σηκώνω το τηλέφωνο.

''Τάνια;''

''Ευτυχία μου κορούλα μου πως είσαι;''

''Τάνια είσαι καλά; Έγινε κάτι;'' ρώτησα δεν πίστευα πως η Τάνια με είχε πάρει τηλέφωνο μου είχε λείψει τόσο γαμημένα πολύ ότι και να έκανε ποτέ δεν θα έπαυε να είναι μητέρα μου.

''Ευτυχία μου, μωρό μου συγνώμη...συγνώμη για όλα ξέρω δεν ήμουν καλή μάνα αλλά σε αγαπούσα και εσένα και τον Αχιλλέα να το θυμάσαι αυτό κόρη μου μην αφήσεις κανέναν να σου πάρει αυτό το υπέροχο χαμόγελο από το πρόσωπό σου να γελάς κορίτσι μου πάντα να χαμογελάς και να περνάς καλά...Τώρα μπορεί να είναι πολύ αργά αλλά ΣΑΓΑΠΩ πολύ Ευτυχία μου και συγνώμη για όσα πέρασες από μένα,μπορεί να μην τα ξαναπούμε ΠΟΤΕ ξανά αλλά να τα θυμάσαι όλα αυτά'' είπε και ακούστηκε ένας πυροβολισμός.

''ΤΑΝΙΑ ΜΑΜΑ ΜΑΜΑΑΑΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ;'' φώναζα πάνω από το τηλέφωνο μα δεν έπερνα απάντηση δάκρυα έβγαιναν για ακόμη μία φορά από τα μάτια μου.

''Ευτυχ.. στο σπίτι στ.. στην σοφίτα Σαγαπώ'' είπε και ξαφνικά ένα ρίγος με διαπέρασε τότε κατάλαβα με πήρε για να με αποχαιρετήσει ακόμη ένας άνθρωπος έφυγε από την ζωή μου η μητέρα μου, ο άνθρωπος που με γέννησε έφυγε πήγε εκεί ψηλά μακρυά από όλους μας.

Μπήκα μέσα στο σπίτι της Ελπίδας ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα στο δωμάτιο μου,έβγαλα από την μεγάλη ντουλάπα μου δύο βαλίτσες μία μεγάλη και μία μικρή την μεγάλη την γέμισα με ρούχα εσώρουχα και παπούτσια.Στην μικρή έβαλα κάποια χρήματα που είχα μια φωτογραφία του Αχιλλέα και της μαμάς πείρα τα κλειδιά του audi μου και του παλιού μου σπιτιού και κατέβασα τις βαλίτσες μου κάτω. Περίμενα τα παιδιά στην Ελπίδα έστειλα μήνυμα να είναι σπίτι στης 23:30 όλοι η παρέα θα ήταν εκεί ή μάλλον σχεδόν όλη.Η ώρα πέρασε σχετικά γρήγορα αφού ήμουν βυθισμένη στης σκέψεις μου, το κουδούνι χτύπησε και πήγα να ανοίξω όλοι η παρέα ήταν εκεί ο Πέτρος, Άλεξ, Βασίλης, Γιώργος, Ελπίδα.

''Μπείτε μέσα'' είπα και όλοι μπήκαν ο Βασίλης με κοίταξε και αμέσως γούρλωσε τα μάτια του, κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά τον έπιασα από το χέρι και κάτσαμε όλοι στο σαλόνι πρώτη μίλησε η Ελπίδα.