Μείνε Δυνατή

κεφαλαιο35

''Γιατί;'' ξαναρώτησα μα δεν πήρα απάντηση, απλά με κοιτούσαν σαν αποβλακωμένοι.

''Θέλω μια απάντηση Στέφανε και Δάφνη.'' τους είπα και τους κοίταξα με ένα πολύ σοβαρό ύφος, η Δάφνη με πλησίασε και με έβαλε στην αγκαλιά της στην αρχή αντιστάθηκα μα μετά την άφησα να με αγκαλιάσει.

''Συ-Συ-Συγνώμη Ευτυχία...συγνώμη κορίτσι μου.'' είπε η Δάφνη και ξέσπασε σε κλάματα, δεν ήθελα να κλαίει την λυπόμουν όσο την έβλεπα έτσι κάτι μέσα μου έσπαγε, μπορεί να μην με μεγάλωσαν αλλά δεν θέλω να τους βλέπω έτσι. Μπορεί να νιώθω εγώ η ίδια πληγωμένη και λυπημένη αλλά θα είναι χάλια να γνωρίζει μια μάνα πως το παιδί της είναι νεκρό. Πήγα κοντά της γιατί είχε απομακρυνθεί και την αγκάλιασα.

''Δεν χρειάζεται να κλαις!'' της είπα και με κοίταξε, ο Στέφανος είχε ένα χαμόγελο στα χείλια του και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, τους έκανα νόημα να καθίσουν και αναστέναξα.

''Ήρθα εδώ για να περάσω καλά με τον Τεο,  είναι πολύ σημαντικός για μένα δεν θέλω να χαλάσει η μέρα του για αυτό εξηγήστε μου τι πρέπει να ξέρω, μην νομίζετε πως δεν είμαι πολύ πληγωμένη και θυμωμένη μαζί σας.'' τους είπα και ο Στέφανος έκανε νόημα στην Δάφνη να μιλήσει.

''Εγώ με την Τάνια την θεία σου είμαστε αδέρφια, ζούσαμε σε μία κωμόπολη ο Γιώργος ήταν ερωτευμένος μαζί μου αλλά εγώ ήθελα και ήμουν λογοδοσμένη με τον Στέφανο, ο Γιώργος για να με πλησιάσει αρραβωνιάστηκε την Τάνια, όταν η Τάνια έμαθε πως ο Γιώργος την κορόιδευε και την αρραβωνιάστηκε για να πλησιάσει εμένα, θύμωσε πολύ και αποκάλυψε στον Γιώργο πως πρόκειται να παντρευτώ τον Στέφανο...'' είπε και έκλεισε τα μάτια της καθώς πήρε μια βαθιά ανάσα, έκανε νόημα να συνεχίσει ο Στέφανος.

''Άρχισε να εκβιάζει την μητέρα σου πως αν δεν την ακολουθήσει θα σκοτώσει την οικογένειά της, η Δάφνη είχε αποφασίσει να χωρίσουμε για να σώσει τους γονείς της και την αδερφή της, αλλά μία μέρα λιποθύμησε και αναγκάστηκα να την πάω στο νοσοκομείο εκεί επιβεβαιώθηκε πως είναι έγκυος και αποφασίσαμε πως έπρεπε να σε προστατέψουμε και να ζήσεις. Φύγαμε για 1 χρόνο μακρυά σε μία χώρα στο εξωτερικό. Σε βλέπαμε να μεγαλώνεις και ήμασταν πολύ χαρούμενοι, κανείς δεν ήξερε που ήμασταν, ο Γιώργος είχε χάσει τα ίχνη μας και μπορούσαμε να ζήσουμε όπως είχαμε ονειρευτεί..'' 

''Γιατί δεν τον κανόνισες εσύ; Αφού είχες τα χρήματα, την εξουσία μπορούσες να τον χώσεις μέσα γιατί δεν το έκανες;'' ρώτησα με παράπονο.