Devil may cry || n.h ✔️

#31: Happy birthday, Gwen

Gwendolyn

Jest 20 grudnia. Moje urodziny. Szczegół. Duży dąb za moim oknem wygląda jak świeżo wyprany welon panny młodej, obrzuconej ziarenkami ryżu. Tak, spadł śnieg. Od tygodnia jesteśmy z Niall'em w friendzone, co bardzo sprzyja chłopakowi, ale ja także nie narzekam. Jovan od śmierci Ellie nie pojawia się w pobliżu mnie zbyt często i nie wiem czy mam cieszyć się z tego powodu czy wręcz przeciwnie.

Co do zabójstwa dziewczyny, Niall nie zadaje pytań. Możliwe, że wcale mnie o nic nie podejrzewa, co było by absurdem, ponieważ halo? Trzeba być głupcem, żeby nie widzieć jak bardzo marzyłam o tym, żeby ją w końcu zabić. Możliwe też, że najzwyczajniej w świecie nie chce powiedzieć tego na głos i zniechęcić się do mnie.

- Nie chodzisz do szkoły? - Pytanie samo nasuwa mi się na język, kiedy siedzimy u mnie w pokoju.

Horan grzebie w mojej małej kolekcji książek i wydaje się bardzo pochłonięty, czytając krótki opis każdej z nich po kolei.

- Stephan King, Przebudzenie, dobra rzecz. - Przyznaje, trzymając w ręku książkę mojego ulubionego pisarza, a po chwili kręci głową, jakby przypominając sobie o wcześniej zadanym przeze mnie pytaniu. - Cóż, nie. Liceum to niezłe gówno, poważnie. Chodzę tam tylko sporadycznie, żeby pokazać im, że żyję. A jak z tobą? Uczysz się?

- Tak jakby. Czasami przychodzi do nas guwernantka, ale tylko sporadycznie, aby czegokolwiek nas nauczyć. - Mruczę pod nosem.

- Rozumiem. - Kiwa głową.

Siedzimy w ciszy, podczas której ja znów leżę pół-przytomna na łożku, martwa dla świata, trzymając w ręce puszkę piwa, o którą cudem udało mi się wybłagać Georgie. Niall natomiast przerywa dotychczasowy przegląd książek i wychodzi z pokoju, czym nie za bardzo się przejmuje. Szybko jednak wraca, a ja kątem oka mogę zobaczyć jak stoi w miejscu, z utkwionym we mnie, natarczywym spojrzeniem. Chcąc nie chcąc, podnoszę się lekko i spoglądam na niego, dziwiąc się. Chłopak trzyma w ręku średniej wielkości ciasto, które wyglada bardziej jak okrągły tort, a kiedy wstaje utwierdzam się w przekonaniu, że moje podejrzenia są słuszne.

Niall posyła w moją stronę ciepły uśmiech i stawia bombę kaloryczną na moim biurku. Kolorowe świeczki wbija głęboko, aby po chwile zapalić ich knoty, podczas kiedy ja nadal jestem zbyt zszokowana, żeby powiedzieć cokolwiek.

- No dalej. - Blondyn popycha mnie lekko w stronę świeczek, a ja niepewnie zdmuchuję je wszystkie jednym świstem.

- Wszystkiego najlepszego, Gwen. - Przytula mnie, a ja już pewniej niż ostatnio odwzajemniam uścisk.

- Dziękuję. Nigdy nie miałam własnego tortu. - Mówię, lekko zażenowana.

- Dopilnuje, żebyś od teraz miała taki co roku. Obiecuje.