A Werewolf In Town [NL]

Hoofdstuk 19: De discipel

Au! Mijn hoofd doet echt pijn, het bonst als een gek. Hé, ik zit vastgebonden! Hoezo zit ik vast? Het laatste dat ik mij herinner is dat ik iemand aanviel en dat een andere weerwolf mij tegenhield... Wacht, een andere weerwolf! Wie durft er lotgenoten aan te vallen? Au! Stomme hoofdpijn... Ik moet hier weg zien te komen, maar hoe? Eerst rustig worden, dan een manier bedenken om hier uit te komen. Rustig, rustig, rustig worden.

Mark kijkt om zich heen en ziet tot zijn verbazing dat degene die hem heeft vastgebonden een touw strak om zijn nek heeft gedaan en dat hij kleding aanheeft.

Een touw strak om mijn nek, dan kan ik niet transformeren, dan stik ik door het touw. Duidelijk iemand met kennis dus. Een andere weerwolf waarschijnlijk. Wie kan het anders zijn? Discipelen komen hier al heel lang niet voor. Hoewel het onwaarschijnlijk is, lijkt die gedachte Mark steeds overtuigender en beangstiger. Er blijft wel één raar dingetje, volgens mijn herinnering ben ik aangevallen door een weerwolf. Iets klopt er niet...

Nog iets dat niet klopt, ik heb kleding aan, terwijl ik als weerwolf buiten bewustzijn ben geraakt. En ik ben nu wakker als mens, dus iemand moet mij hebben aangekleed. Het is alleen een broek en schoenen, maar toch. Het is wel precies mijn maat, dit is te toevallig allemaal...

Plots valt Mark de donkere gedaante op een aantal meters verderop. Hoe lang staat hij er al? En waarom? Waarom bespied hij mij? Wie is hij? Wat wilt hij?

De donkere gedaante komt steeds dichterbij en Mark krijgt het steeds benauwder. Zwarte cape, een zwaard, ervaring met weerwolven, volgens de verhalen een discipel. Dat is onmogelijk! Mark slikt angstig en ziet de zwarte man  glimlachend dichterbij komen.

'Ah, je bent eindelijk wakker.' : zegt de zwarte man met een dreigende lage stem.
'Wie bent u?' : vraag ik nieuwsgierig en bang tegelijkertijd.
'Ah, meteen met de deur in huis vallen, mooi. Wie ik ben heb je hoogstwaarschijnlijk al geraden. Zo niet, dan is er iets mis gegaan met je opvoeding.'

Mijn opvoeding? En waarom doet hij zo raar geheimzinnig? En wat wil hij nou van mij? Waarom heeft hij mij niet meteen vermoord toen hij de kans had?

'Wat wil je van mij? Wat doe je?'
'Meteen een andere vraag? Durf je die vorige niet te beantwoorden of heb je het antwoord al geraden?'

De donkere gedaante glimlacht voldaan en praat weer verder.

'Volgens mij ben jij niet in de positie om vragen  te stellen, vind je ook niet?'

Ik kijk beschaamd om mij heen, hij heeft wel gelijk....

'Antwoorden we niet meer? Ben je je tong verloren?'
'Ik wil gewoon weten waarom je mij niet meteen hebt vermoord, dat zou toch veel makkelijker zijn geweest?'

'Ah, je bent je tong dus niet verloren.' : Zegt de zwarte man verbaast spelend. 'En nu stel je toch weer een vraag...'

Wow, hij let echt goed op en is een koele kikker. Hij lijkt mij een prof, maar toch klopt er iets nog niet. Is het zijn houding? Wapen?

'Waarom zou ik geen vraag mogen stellen?' : Probeer ik gedurfd.

'Omdat je niet in die positie bent en omdat ik nog een appeltje met jou te schillen heb!' : Schreeuwt de zwarte man uit het niets.

Geschrokken wend ik mijn hoofd af. Ik zie in mijn ooghoek iets glinsteren. Wat is dat? Een zwaard? Hij had toch een pistool als wapen? Waarom heeft hij dan ook nog een zwaard?

'Dat is een betere houding ja, toon eerst maar is wat respect. Dat toon ik jou immers ook door je niet meteen te doden maar een tweede kans te geven.'

Een tweede kans te geven? Wat bedoeld hij in hemelsnaam?

'Tw... Tw... Tweede kans?' : Stamel ik.

'Een tweede kans ja, ook al verdien je dat eigenlijk niet. De mensen die je aangevallen hebt kregen die ook niet. Die zijn ernstig gewond. Of die over een paar weken alle ledematen weer net zo goed kunnen bewegen als vroeger blijft de vraag...'

Ik slik. Dat bedoeld hij dus. Die mensen, die ik aanviel voor de kick.

'Oh, nu zijn we ineens stil geworden?'
'Wat had ik moeten zeggen dan?' : Zeg ik opstandig.
'Op z'n minst dat het je spijt. Op z'n minst...'

Ik antwoord niet. De zwarte man blijft mij dreigend aanstaren.

'Weer niks? Jij bent echt hardleers...'

Oeps, hij verwachte een antwoord van mij.

'Sorry hoor, maar...' : Probeer ik er nog iets tegenin te brengen.

Nog voordat ik mijn zin af kon maken had de zwarte man snel zijn zwaard gepakt en deed een paar passen naar voren, naar mij, en zette zijn zwaard tegen mijn keel.

'Niks te maren, jij bent gewoon hardleers en wil niet luisteren, maar ik weet het goedgemaakt. Als ik hoor van nog één incident, een dooie of een gewonde, dat maakt mij echt geen zier uit. Als die bijtwonden heeft dan weet ik je te vinden.' : Sist de zwarte man. 'En wee je gebeente als je mijn raad niet opvolgt. Dan ben ik zeer benieuwd hoe jij denkt over de dood...'

Meteen nadat de zwarte man is uitgesproken geeft hij een harde klap met het handvat van het zwaard tegen Marks slapen. Mark valt half bewusteloos en beduusd neer, maar omdat hij vastgebonden is, hangt hij slap in het touw. Met één haal van het zwaard snijdt de zwarte man het touw los van de boom, waardoor Mark op de grond valt. De zwarte man laat hem liggen kermen van de pijn en rent weg.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit hoofdstuk is geschreven uit het oogpunt van Mark voor wisseling in het perspectief, hoop dat dit een interessante afwisseling was.