A Werewolf In Town [NL]

Hoofdstuk 29: Ruzie

'Dat we naar buiten zijn gestuurd is jouw schuld pap, jij doet zo raar de laatste tijd..'

'Mijn fout, nou wordt ie leuk jongen, 't zijn jouw problemen die wij mogen oplossen!'

Nu werd ik pas kwaad, mij zomaar de schuld geven van alles terwijl ik er letterlijk niks aan kan doen dat die dingen nu eenmaal zo zijn, dat pik ik niet! Ik merk dat ik bijna ging transformeerde en probeerde het tegen te houden, nu kwam er alleen een grom uit mijn mond voordat ik terug schreeuwde.

'Mijn problemen ja, veroorzaakt door jullie!'

'Wij wisten ook niet dat dit zou gebeuren!'

'Maar jullie wisten de risico's! En toch waagden jullie die gok! Jullie wilden kinderen!' schreeuw ik erachteraan, ik voel de transformatie dichterbij komen en probeer het tegen te houden, transformeren zal nou niet bepaald helpen, met veel moeite druk ik het weer een beetje weg.

'Ja, en vanwege de risico's namen we er maar 1, om de kans zo klein mogelijk te houden!'

'Welke kans? Op een normaal kind?!'

'Die kans is er ja, maar daar gingen we al niet eens meer vanuit, we gingen allang voor de kans van weerwolf of discipel ja, maar niet die van een mix, een combi, een uniek geval!'

De benamingen voor mij kwamen er met afgrijzen uit, alsof ik niet goed genoeg ben. Ik schrok, ze vonden het prima als ik een weerwolf of een discipel was, geen van beide vonden ze helemaal geweldig, maar een mix, wat ik ben, vonden ze weer niet goed?

'Denkt mam er ook zo over?'

Pap keek geschrokken toen ik de vraag zo kalm stelde. Je zag de denkrimpels fronsen.

'Mam maakt het niet uit, ze vond alle opties goed, zolang ze maar een kind kon hebben, dat was het enige wat ze echt wilde, en het liefst met mij.'

'En jij?' vraag ik, afvragend waarom hij zichzelf niet benoemde in het vorige antwoord.

Pap kijkt mij heel lang aan en perst zijn lippen op elkaar. Daar zal geen antwoord uit komen.

'Wat vind jij!' vraag ik nu harder en bozer.

Weer geen antwoord. Schaamt hij zich dat ik niet ben zoals hij zich voorstelde, of omdat hij het niet durft toe te geven?

'Wilde je wel een kind?'

'Ja!' snauwde hij.

'Wat is het dan?' vraag ik nogmaals.

'Het, het is zo niet te bevatten, ik ...'

'Wat was je voorkeur behalve "normaal"?' snauw ik eroverheen.

Pap keek mij weer doordringend aan alvorens antwoord te geven.

'Heel eerlijk?'

'Ja, ik ben klaar voor de waarheid!' al doet die nog zo'n zeer denk ik erachteraan.

'Heel eerlijk hoopte ik op discipel, dat zorgt voor het minste gedoe en is het makkelijkst te negeren zodra je het eenmaal weet, juist voor jou...'

Er ging een schok door mij heen, pap hoopte altijd op discipel omdat dat het makkelijkst is, voor mij... Maar waarom is hij dan zo boos?

'V-voor m-mij?'

Paps gezicht sprak boekdelen, overduidelijk een ja.

'Nooit voor jezelf?'

Pap schrok een beetje van deze directe vraag maar herstelde al snel.

'Nee, ik hoopte puur voor jou, toen bleek dat je discipel was, was ik heel blij, maar ik kon het niet laten om het zeker te weten, en dus heb ik je geobserveerd, wat je waarschijnlijk wel doorhad.'

Ik knik ja en gebaar dat hij door moet gaan. Blij dat er eindelijk uitleg van zijn kant kwam.

'Toen bleek dat je ook een weerwolf was, was ik zowel verbaasd, geschokt en teleurgesteld tegelijk, dacht ik dat we ons vergist hadden, dat je gewoon een weerwolf was, konden we nog prima mee leven.'

'Daarom observeerde je mij toen weer, je wilde weten of je je misschien vergist had?'

'Ja, en toen bleek dat je beide was, waren we te verbaasd, en eerlijk gezegd konden we het niet meteen goed verwerken, maar je moeder kon het wel beter en sneller verwerken. Ik heb er wat meer moeite mee, helemaal omdat het nog nooit eerder is voorgekomen en het eigenlijk...'

Hij had er moeite mee om de zin af te maken, hij doelde op taboe, en omdat hij de zoon van een weerwolf is, is het nogal spraakmakend en een echte taboe, hij is nooit anders gewend, zo is het hem geleerd. Plotseling denk ik aan mijn opa, zo'n duister geheim, en zijn zoon ermee opzadelen omdat het ten sprake kan komen als hij kinderen wil. Mijn vader moet voor een giga tweestrijd hebben gestaan. Ik kon mij wel inbeelden dat het lastig moest zijn geweest, maar dit, dit is boven mijn verwachtingen. En dan ook nog een mix, ik voel een vlaag medelijden en krijg spijt dat ik zo tegen hem tekeer ben gegaan, hij kan er immers ook niks aan doen, hij en mam wilde een kind, met elkaar, zelfs als die een weerwolf of discipel zou zijn, maar omdat ik een mix ben waren ze te overrompeld. Ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen, dat was ik ook. De druk op zijn schouders was niet om te genieten, nu snap ik waarom hij zo was. Al dit was gewoon niet onze schuld. Laat staan onze keus, maar we moeten er mee leren leven...

'Ik snap het pap, het is al goed.' probeer ik de boel meer te sussen. Maar pap gaat door.

'Ik was gewoon fout dat ik je niet gesteund heb toe dit allemaal aan het licht kwam. Juist toen je mij het meest nodig had, het.. het spijt mij echt Flynn.'

Pap keek mij berouwvol aan en ik kreeg spontaan nog meer medelijden met hem, om alle hartverscheurende keuzes die hij heeft moeten maken. Ik krijg ineens de neiging om te gaan huilen, en niet normaal huilen, maar naar de maan. Snel slik ik het weg en focus mij weer op pap.

'Het is al goed pap, ik snap het nu. En je probeert mij nog altijd te helpen, zoals met opa. Dat betekend dat je echt wil helpen, dat je nog niet opgegeven hebt. En dat is het belangrijkste.'

En om mijn woorden kracht bij te zetten gaf ik hem een knuffel. Toen hij die beantwoordde kon ik mijn tranen toch niet bedwingen en huilde ik uit op zijn schouder. En zo te horen pap ook. We huilden, door een mengeling van verdriet en omdat we opgelucht waren, dat het hoge woord er nu eindelijk uit was.

-------------------------------------------------------------------------

Ik ben terug van vakantie, en ik heb een heerlijke schrijfflow, dus ik zal de aankomende 2 weken zeker wel wat vaker updaten. Ook zal ik wat vroegere hoofdstukken herschrijven en bijwerken. Ik merk namelijk dat mijn schrijfstijl best wel veranderd is en ik wil graag dat mijn boek een geheel blijft. Wees gerust, de inhoud veranderd niet en er zullen hierdoor niet ineens rare verrassingen komen in de volgende hoofdstukken. Dit doe ik gewoon omdat ik in de stemming ben ik en ik tijd heb. Heerlijk, vakantie! ;-)