A Werewolf In Town [NL]

Hoofdstuk 4: Flynns ouders

Waarom hielp Winters mij? Waarom zette hij het niet in het systeem? Waarom? De volgende keer op school zal ik hem om uitleg vragen, want ik snap het echt niet. Mijn gedachten vonden geen rust toen ik van school naar huis fietste. Zodra ik thuis ben, zet ik mijn fiets in de schuur, pak mijn schooltas en loop naar binnen. Mijn hond Max, een vrolijke zwart witte Border Collie, ziet mij aankomen lopen en rent vol vreugde naar mij toe. Ik glimlach en geef Max een aai over zijn bol. Mijn moeder Fiona hoorde de deur en komt de kamer binnen.
'Waarom ben je zo vroeg thuis Flynn?' : vraagt Fiona. 'Is er wat gebeurt op school?'
'Nee hoor mam, er is niks gebeurt, ik voelde mij alleen niet zo lekker, dus ben ik ziek naar huis gegaan.' : antwoord ik.
'Oh, waar heb je last van?'
'Niks ernstigs hoor mam, ben alleen een beetje moe, last van futheid en ik heb geen concentratie.' : antwoord ik, hopend dat mijn moeder niet doorvraagt.
'Ga dan maar gauw naar je kamer en rust wat uit. Ik breng zo wel even wat lekkere warme soep.' : roept mam mij na.
Ik loop snel naar mijn kamer en Max loopt vrolijk met mij mee, blij dat zijn baasje vroeger thuis is. In de slaapkamer aangekomen geef ik Max het commando om naar zijn mand te gaan en er te gaan liggen. Max gaat braaf in zijn mand liggen, maar blijft mij bewakend aankijken en verliest mij geen seconde uit het oog. Honden voelen dat er iets mis is. Ik gooi mijn schooltas op de grond naast het bureau, ga op bed zitten en blader in één van de vele strips in mijn kamer. Na 10 minuten komt mijn moeder binnen met een kom soep en zet het op het bureau. Dan gaat ze naast mij op het bed zitten en kijkt mij heel serieus en doordringend aan. Ik vind het een beetje eng.

'Waar heb je nou precies last van Flynn?': begint mijn moeder. 'Weet je zeker dat er niks is gebeurt op school?'
'Nee hoor mam, ik voel mij gewoon niet lekker, mag dat?'
'Dat kan, maar ik wil gewoon zeker weten dat er niks anders aan de hand is.'
'Mam, er is echt niks aan de hand hoor.'
'Oké dan.' : zegt ze zachtjes. Fiona glimlacht, staat op en loopt de kamer uit.

Ik lig op mijn bed voor mij uit te staren en luister naar de opgewonden stemmen van beneden. Sinds mijn vader thuis is, hoor ik mijn ouders druk overleggen, af en toe kan ik er een zinnetje van oppikken. Ze hebben het over mij. Mijn vader gelooft niet dat ik ziek ben, maar denkt dat ik mij aanstel vanwege school of zoiets. Zucht, dat word leuk zo bij het eten. Ik ga ze mooi niet vertellen wat er is gebeurt vandaag op school, dan zeurt mijn vader alleen maar dat ik vroeger naar bed moet gaan en mam gaat zich dan alleen maar extra zorgen maken. Ik ga maar doen alsof ik echt ziek ben, dus niet mijn eten opeten, vrijwillig vroeg naar bed en veel zeuren. Zodra mijn ouders dan morgenochtend weer gaan werken heb ik tenminste vrij spel, als ik niet naar school mag, ga ik mij lekker vermaken thuis, misschien kan ik een leuk raadsel voor mij vinden op internet. De teamleider heeft mij naar huis gestuurd, een beter excuus om niet naar school te gaan kan ik niet bedenken, elk nadeel heeft zijn voordeel. Ik glimlach en loop naar beneden om te gaan "eten".