A Werewolf In Town [NL]

Hoofdstuk 31: De geheimzinnige redder

'Schiet nou op!' sist de mysterieuze persoon achter ons.

Opa en ik haasten zich snel achter hem aan het bos in. We zien de gedaantes in de verte hierheen rennen.

'Waar gaan we heen.' kan ik nog net uitbrengen terwijl we naar de rand van het bos rennen.

'Een veilige plek. Tenminste voor even. Volg mij en doe mij na. Opa, kan jij nog goed rennen?' vraagt hij terwijl we een plek zoeken om het bos in te gaan.

'Oh zeker wel, maak je daar maar geen zorgen over.' antwoord opa terwijl we de dichte begroeiing van het bos in stappen.

'Mooi.'

Plotseling transformeert de gedaante naar zijn weerwolfvorm. Ik schrik omdat het zo plotseling gebeurde. Toch herken ik hem, maar ik weet niet waarvan... Opa naast mij kijkt ook verbaasd.

'Vriend van je Flynn?'

'Nee...' hakkel ik.

'Wie is het dan?'

'Geen tijd hiervoor, schiet nou op!'

Ik vertrouw het voor geen meter, maar aangezien we geen andere keus hebben transformeren opa en ik ook snel en rennen achter de weerwolf het bos door.

---

'Wow, wat stinkt hier zo!' zeg ik na ruim 10 minuten rennen.

'Onze redding! Kom op, hierheen! We zijn er bijna!' zegt de weerwolf.

Opa en ik volgen de weerwolf verder tot we bij een grote boom aankomen. De Boom is een echte woudreus. De wortels lopen ver door. Het bladerdek is mooi groen. Er komt geen zonnestraal door. Nu pas merk ik dat het best donker is.

'Hier is het.'

'Wat?'

'Je schuilplaats.'

De weerwolf maakt een luik vlakbij de stam tussen de wortels van de boom open en gebaard dat we naar binnen moeten gaan.

Ik ben verbaast over de grootte van het luik, het is gemaakt voor grote dingen, mensen of weerwolven.. Duidelijk een schuilplaats speciaal voor ons dus...

We stappen naar binnen. We komen in een grote ruimte rechthoekige kamer met aan weerszijde 5 deuren. Aan het einde staat ook nog een deur. Die duidelijk minder gebruikt wordt.

Als we binnen zijn wijst de weerwolf ons op de deuren aan de linkerkant van de grote ruimte. De deuren en de ruimte zijn duidelijk ook gemaakt voor weerwolven.

De meest linker deur voor Flynn, die daar rechts van voor opa. Kleed je om en kom terug in deze kamer. Als je wat wil drinken, daar staan wat kisten met flessen drinken. Wacht aub met weggaan totdat ik terug ben. Dan zal ik jullie alles uitleggen."

Dat gezegd hebben verdwijnt hij door een deur aan de andere kant van de kamer. Opa en ik kijken elkaar vragend aan.

'Vooruit dan maar.' zegt opa.

'Oké, tot zo..'

Ik maak mijn deur behoedzaam open. Nog steeds bedacht op een val. Maar ik zie niks verdachts. Ik stap naar binnen. Dan zie ik dat mijn eigen kleren klaarliggen. Wat raar! Dat betekend dat hij mij wel moet kennen. Maar waarvan dan? Erik is donkerbruin, en zijn stem had ik echt wel herkend, zelfs als hij zijn stem verdraaid. Wie is het dan...

Plotseling begint het mij te dagen, zwarte weerwolf! Dat kan alleen maar Mark zijn! Mark, degene die ik heb bedreigd... Waarom in hemelsnaam zou hij mij helpen... Ik kleed mij snel aan en snel terug de grote kamer in. Daar zie ik mijn opa al gulzig drinken uit een fles water. Mark is nog nergens te bekennen.

'Opa, we moeten als de sodemieter weg.' Zeg ik tegen hem met een gedempte stem, hopend dat Mark het niet hoort, waar die dan ook mag wezen.

'Hoezo dat ineens?'

'Ik weet wie ons geholpen heeft...'

'Oh, wie dan?'

'Iemand met wie ik niet al te beste vrienden ben..'

Opa blijkt het te begrijpen. Zijn gezicht betrekt.

'Je bedoeld..'

'Ik heb hem een beetje... bedreigd... en niet al te luchtig....' Ik kijk weg en krab schuldig mijn nek.

'Meen je dat?'

'Ja, ik ben ook discipel hè..'

'Dan zitten we in serieuze problemen...'

'Dat is nog niet alles, hij is van de roedel...' zeg ik snel. In de hoop dat opa inziet dat we vaart moeten maken.

'Degene die net waarschijnlijk achter ons aan zaten? Waar we juist voor naar de parkeerplaats gingen?'

'Ja, kom op!'

'We moeten hier inderdaad nu weg..' besluit opa.

'Waarom ga je weg Flynn?'

Snel draai ik mij om, ik zie Mark staan. Omgekleed en wel. Hij is duidelijk te herkennen nu. Hij ziet er veel zelfverzekerder uit als toen hij aan de boom vastgebonden zat. Te laat...