Sevmek güzel duygudur. Birini seversin, çok seversin. Asla bırakmak istemezsin. Ama bir gün o da bırakır seni. Kendinden çok sevdiğin kişi de gitmiştir artık. Boş kalırsın. Kalbin boş, beynin boş, bardağın boş, hayatın boş, dünyan boş... Ihtiyaç duyarsın ona hem de gereğinden fazla. Sen özlediğin insanları bile ona anlatırken şimdi onu da özlüyorsun. Anlatacak kim kaldı? İçinde biriktiriyorsun özlemlerini, acılarını... Sarılmak yeter aslında, anlatmana da gerek yok. Ama sadece onun varlığını özlemiyorsun ki. Kokusunu, sesini, sevgisini... Çaresiz hissediyorsun. Yapacak bir şey yok. Danışacak biri yok. Onu isteyip de ulaşamamak. Zor, aşırı zor. Elini uzatsan yakın ama bir o kadar da uzak. Konuşmak istiyorsun ama konuşamıyorsun. Ondan bahsedilince aklina geliyor onunla ilgili her şey, film şeridi gibi geçiyor tüm yaşadıkların ve yaşattıkları. Öyle acıyor ki canın sanki ölsen daha az acır. Ama unutma, her şeye çözüm yoktur. Gidene dönmek kalana da dönene kadar özlemek düşer bazen.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MONOLOG
Non-FictionBu bir hikaye kitabı değildir fakat herkes bu kitapta kendi hikayesini bulacaktır.
