MONOLOG

Katilini Özlersin

Çok şey görürsün hayatında ama onun gibisi görmemişsindir. Sürekli ona bakmak gelir içinden. Bakmazsan rahat etmez için. Merakın içini kemirir. Ama baktığında o orda yoktur. Işte o an içindeki kelebeklerle birlikte yok olursun birden. Baksan da bakmasan da ölürsün aniden.

Ne dedikodular ne hakeretler duyarsın hayatın boyunca. Ama hepsinin geçer acısı. Ama bir an vardır ki hiç gecmeyecek bir acının başlangıcı. Biri gelir ve yavaşca fısıldar sana: "O artık yok" der. Önce yavaşça kafanı çevirirsin yere doğru. Kalbinde bir boşluk hissedersin. En derinliklerine almıştın onu kalbinin. Ordan çıkışı acıtır bir nebze. Yavaşça elin kalbine gider. Belki hiç olmamıştı yanında senin için. Ama o bunu bilmesede sen onu hep yanında kalbinde taşımıştın. Inanmak istemezsin o an. Her acıdan, her onsuz geceden, gözyaşı akan yanaklardan bile ağır gelir bu acı. Bu olmaz dersin, bunu kaldıramam. Ve gözyaşlarını salarsın bu acıları kaldırması için. Çıkın ve kurtarın beni bu acıdan dersin. Ama dedim ya, her acıdan büyük bu acı, gözyaşların da altından kalkamaz olayın. Bağırmak istersin, gel demek istersin, geri gel, gitme. Ama bağıramazsın bile. Dilin tutulur.

O kadar güzel çiçekten daha güzel kokardı yanından geçerken. Derin bir nefes alırsın o kokuyu anımsamak için.  Ama alamazsın kokuyu. Tekrar derin bir nefes alırsın, ama yok. Nefeslerin hıçkırığa dönüşür. Onsuz nefes bile alamaz olursun. Nefesini kaybettiğini anlarsın. Yaşama sebebini kaybettiğini...

En kötü de dokunamamak acıtır. Kalemini düşürdüğünde kalemin yerini göstermek için omzuna bile dokunamayacaksın. "Geçebilir miyim?" derken sırtına dokunamayacaksın. Koridorda yürürken çarpışamayacaksınız bile. Ona sarılmamış olmana rağmen sarılmayı özlersin birden.

Onu görmeyi, sesini duymayı, kokusunu gizlice içine çekmeyi özlersin. Sen katilini özlersin. Uzakta oluşunu özlersin, hiç olmayışını değil. Ama elini kolunu bağlar gidişi. Sadece ağlayarak bir gün herşeyin eskisi gibi olmasını dilersin. Olmayacağını bile bile.