Moje „Wodogrzmoty Małe"

Rozdział 2

Przejeżdżając koło wodogrzmotów trafiliśmy na sam środek imprezy, którą rozkręcała dziewczyna.
Z wyglądu miała tyle lat co ja, ale to tylko takie skryte przypuszczenia z mojej głowy.
Dziewczyna była szatynką o prostych, długich włosach. Na czubku głowy miała je przewiązane selenydową kokardą. Założone różowe kolczyki w kształcie kotów zmieniły się brokatem, a do nich miała granatowy sweter z kulą dyskotekową i różową spódniczkę. W ręku trzymała mikrofon i śpiewała jedną z najnowszych, znanych piosenek, a tłumy wokół sceny wiwatowały.
Część osób siedziało przy długich stołach zastawionych najróżniejszymi przekąskami i napojami.

-mamo pójdziemy tam?-nie zamierzałam przepuścić żadnego widowiska

-tak, czemu nie, ale dopiero po znalezieniu naszego miejsca noclegu- mama odpowiedziała, w skupieniu przeglądając mapę

W odpowiedzi się uśmiechnęłam, p czym z powrotem zaczęła się wpatrywać w okno.
Z pomocą GPS-a i połączenia mamy z mapą, dojechaliśmy do wielkiej rezydencji znajdującęj się najwyżej ze wszystkich budynków w wiosce.

-to na pewno tu? - głos mamy  nie zabrzmiał zbytnio pewnie

-tu prowadziło to ustrojstwo - odpowiedział tata i postukał w GP'sa palcem jakby sprawdzając czy na pewno nie jest popsuty

Ja już nawet o nic nie pytałam, tylko zaczęłam się zastanawiać ile to musi kosztować. Rodzice zawsze wybierali tanie, ale wygodne noclegi, a wątpie, żeby  budynek o wyglądzie pałacu mający na pewno świetne widoki z okien był tani.
Niepewnie wzięliśmy nasze walizki i ruszyliśmy w stronę drzwi frontowych.
Metalowa brama była uchylona, a domofon przymontowany obok prawdopodobnie zepsuty. Chodnik za bramą był zdecydowanie niedawno odnawiany białymi kamieniami. Budynek nie był daleko, więc i chodnik nie był długi. Po lewej i prawej stronie była mniejsza część ogrodu nad którą fruwały świetliki.

Rodzice stali przy drzwiach po cichu co chwilę szepcząc między sobą. Duże drewnianne drzwi nie były w stanie przepuszczać dźwięku, więc po zadzwonieniu do nich nie było słychać czy po drugiej stronie ktokolwiek żyje.
Nagle krzak znajdujący się jakieś sześć metrów za moimi plecami nienaturalnie się poruszył i wychylił się czyjś puszysty ogon wyglądający na pompon. Odwróciłam wpierw w tamtym kierunku wzrok po czym całą głowę. Stworzenie wychyliło łepek wielkości pięści dorosłego człowieka.
Królicze paciorkowate oczy wbiły się w moje brązowe, a nosek wspiął się na chwilę do góry jakby wyczuł smaczne jedzenie. Potem wyskoczył. Stanął na dwóch łapkach brzuchem w moją stronę dalej się we mnie wpatrując. Do głowy miał mocno przyczepione  rogi młodego jelenia , przez które na pewno było mu ciężko i których nie w sposób było odczepić widząc jak sztywno trzymały się swojego miejsca. 
Niektórzy potrafią się posunąć do naprawdę podłych rzeczy, żeby tylko stworzyć jakąś legendę, lub coś w tym rodzaju.
Szarpnęłam mamę za rękaw, żeby jej to pokazać , ale w tym momencie drzwi zaskrzypiały , a królik się spłoszył i uciekł za ogrodzenie do lasu.

W przejściu stanął staruszek w brązowych szelkach. Miał duży, zniszczony, brązowy kapelusz, siwą, długą zadbaną brodę, a w komplecie do swojego ubioru staruszek miał na nosie nietypowe okulary.

–Witam w moim domu- powitał nas w drzwiach- wynajmę pokoje od 1 do 18, mój pokój to 19 a do dwudziestki lepiej nie wchodzić. - wesoło powiedział z promiennym uśmiechem widniejącym zza krzaczastych wąsów, będących częścią zarostu na brodzie -państwo od wynajmu? Jak sądze...?

- tak my tu...- mama nie dokończyła

-No to świetnie. Zapraszam za mną. Jak się pójdzie w prawo, prosto, lewo i prawo dojdzie się do łazienki, a jeśli od łazienki skręci się w prawo, pójdzie prosto korytarzem, skręci się znowu w lewo, pójdzie do przodu i za drugimi drzwiami skręci się znowu w lewo to dojdzie się do drzwi prowadzących do jadalni, oczywiście niektóre pokoje mają swoją łazienkę. Mam nadzieje że państwo zapamiętali drogę do tych pomieszczeń?