Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 5

Λιζας POV*

Τον φωναξα... ομως δεν γυρισε. Τον ακολουθησα γρηγορα. Βγηκα απο το μαγαζι, και αρχισα να τον ψαχνω με το βλεμμα μου. Οταν τον εντοπισα, πηγα κοντα του.

- Γιατι εφυγες;

- Σου ειπα! Δεν ειναι για εμενα αυτα.

- Σωστα. Εσεις ειστε πολυ μεγαλος για να βρισκεστε εδω.

Ξαφνικα, ειχα φορτωσει πολυ ασχημα! Δεν ξερω για ποιο λογο, ομως ειχα θυμωσει.

- Ναι Λιζα! Ειμαι πολυ μεγαλος γι αυτα τα μερη! μου ειπε με ενταση στη φωνη.

- Αυτο δε σας εμποδισε να βγειτε μαζι μου κυριε καθηγητα!

- Βγηκα μαζι σου Παπαγεωργιου, γιατι σε ειδα μονη σου στο παγκακι και...

- Και τι; Ειπατε να μου κανετε παρεα;! 'Η μηπως με νομιζατε για κανενα ευκολο γκομενακι, το οποιο θα π*δουσατε αποψε;;

Θεε Μου τι λεω;; Ποσο εχω πιει;

Ξαφνικα, το χερι του προσγειωνεται στο προσωπο μου. Ενα τσουξιμο απλωνεται στο μαγουλο μου και δακρυα τρεχουν απο τα ματια μου.

- Τι εκανες; Μην το ξανακανεις ΠΟΤΕ! Μ' ΑΚΟΥΣ; ΠΟΤΕ!

Αρχισα να του φωναζω και να τον βαραω στο στερνο. Εκανα σαν υστερικο. Ομως εχω φαει αρκετο ξυλο. Δεν ανεχομαι αλλο...

Ξαφνικα, με πιανει απο τα μπρατσα ακινητοποιωντας με. Με κοιταει στα ματια. Ειμαστε σε αποσταση αναπνοης, οταν ακουμπαει τα μετωπα μας και ενωνει τα χειλη του με τα δικα μου, χαριζοντας μου ενα αγριο και τρυφερο ταυτοχρονα φιλι.

Αρχιζει να βρεχει καταρακτοδως... Αυτο ομως δεν τον εμποδιζει απο το να συνεχισει να με φιλαει. Οι γλωσσες μας συναντιουνται και αρχιζουν να παιζουν ενα μαγευτικο παιχνιδι. Φιλαει τοσο υπεροχα. Με αφηνει να παρω ανασα και με κοιταει καταματα.

- Συ... συγγνωμη, μου λεει καθως κανει ενα βημα προς τα πισω, ενω εγω εχω μεινει να τον κοιταω, διχως να μπορω να μιλησω.
Πηγαινω κοντα του και τυλιγω τα χερια μου γυρω απο το σβερκο του. Οι χτυποι της καρδιας μου, ειναι τοσο εντονοι, που τους ακουω. Ακουμπαω απαλα τα χειλη μου στα δικα του. Με κοιταει στα ματια και τοτε κανω την κινηση μου... Τον δαγκωνω ελαφρα στο κατω χειλος και αυτος ανοιγει το στομα του, ωστε να μπει η γλωσσα μου. Τωρα με φιλαει εντονα, πιεζοντας το κεφαλι μου πιο κοντα στο δικο του.
Εχουμε γινει μουσκεμα, ομως δε με νοιαζει. Αν γινοταν ο χρονος να σταματησει, θα ηθελα να παγωνε σε αυτη τη σκηνη. Να με φιλαει ετσι... Για παντα!