Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 21

Λιζας POV*

- Αντωνη;;!!

- Λιζα; Εσύ εδώ;

- Ν...ναι. Βασικά, εδώ πιο πάνω μένω.

- Ωραία. Εγώ επιασα δουλειά εδώ πριν δύο μέρες. Χαίρομαι που θα ειμαστε κοντά.

- Ναι. Κι εγώ, του είπα κοφτά και κοίταξα το πάτωμα.

- Λοιπόν, εγω να γυρίσω στη δουλειά. Τα λέμε.

- Ναι. Σίγουρα.

Έφυγα με γρήγορο βήμα και εφτασα στο σπίτι. Γλιστρησα πάνω στην πόρτα και εβαλα το κεφαλι ανάμεσα από τα γόνατα μου. Τα πρώτα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα μου, χωρίς σταματημό.

Γιατί Θεε Μου; Γιατί σε 'μένα; Γιατι τώρα;

Άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από τη σχέση μου με τον Αντωνη. Η εικόνα της Μιχαελας ημίγυμνη στο κρεβάτι του, κι αυτός το ίδιο στο γραφείο του, ήρθαν για να μου δώσουν αλλο ενα χαστουκι. Όχι! Δεν θα εχυνα αλλά δάκρυα γι' αυτόν. Εκείνος, σίγουρα δεν άξιζε τα δάκρυα μου. Ο Λευτερης όμως...

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ!!

Τι ήθελε να μου πει όταν με πήρε τηλέφωνο; Ξέρω πως δε θα 'πρεπε να με νοιάζει, αλλά είμαι τόσο περίεργη να μάθω.

Ε τότε πήγαινε να μάθεις! Τράβα σπίτι του και ζητά του το λόγο!

Σιγά μην πάω! Να νομίζει πως του δίνω αξία.

Αφού του δίνεις αξία έτσι κι αλλιώς. Τι σε πειράζει αν το μαθει;

Δεν θέλω να το μαθει!

Ε κάτσε να αναρωτιέσαι τι ήθελε!

Καλά πάω!

Σηκωνομαι από το πάτωμα και σκουπίζω το προσωπο μου από τα δάκρυα. Χτενιζω ατσαλα τα μαλλιά μου και βγαινω έξω. Φτανω στο σπίτι του και παίρνω μία βαθιά ανάσα.

Βρες τη δύναμη και χτύπα! Άντε...

Σηκώνω ψηλά το κεφάλι μου και χτυπάω απαλά την πόρτα.

Ναι... Ούτε εσύ η ίδια δεν ακουσες το χτύπημα. Πιο δυνατα!

Ξαναχτυπάω πιο δυνατά αυτή τη φορά και περιμένω να μου ανοίξει. Χαμηλωνω το κεφάλι μου και αρχίζω να σκέφτομαι.

Τι θα του πω όταν ανοιξει; "Ξέρεις ήρθα γιατί με πήρες τηλέφωνο και πεθαινα να μάθω τι ήθελες;"
Μάλλον όχι... Εε..
"Είσαι γελοιος, διπρόσωπος και ψεύτης! Θέλω το λόγο που με πήρες τηλέφωνο και ταραξες την ηρεμία μου (ο Θεός να την κάνει)"
Όχι, όχι! Ήρθα σπίτι του να τον βρίσω; Τόση ώρα προσπαθώ να σκεφτώ τι...