Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 36

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ...

Σηκωνομαι απότομα απο κρεβάτι καθώς η ωρα ειναι περασμένη.

Μπαίνω γρήγορα στο μπάνιο και ανοιγω τη βρύση.

Μα γιατί δεν με ξύπνησε;

Ξεπλενομαι γρήγορα και βγαινω εξω. Ντυνομαι γρήγορα και παίρνω την τσάντα μου. Κατεβαινω στο σαλόνι και το πρώτο πράγμα που βλεπω ειναι ενα στρωμένο τραπέζι με έτοιμο πρωινό, κι ενα χαρτι που πανω του ειναι ακουμπησμενο ενα ασπρο τριαντάφυλλο.

Χαμογελαω πλατιά και παίρνω το τριαντάφυλλο στα χέρια μου μυρίζοντας το. Ανοιγω το σημείωμα που μου άφησε και το διαβάζω...

"Λοιπον... Για να το διαβαζεις αυτο, παει να πει πως ξυπνησες. Και ειμαι σίγουρος πως τρέχεις για το πανεπιστήμιο. Θέλω λοιπον μετα χαράς να σε ενημερωσω πως ειναι Κυριακή! Και αν θυμάμαι καλα, η σχολή σου είναι κλειστή... Οπότε τώρα που ηρεμησες μπορεις να κάτσεις να απολαύσεις το πρωινό σου. Εγω θα σε περιμένω το απόγευμα στις 18:00 στο μαγαζι. Αν και ξερω πως δεν το θυμάσαι, σημερα κλείνουμε δυο χρόνια μωρο μου. Και τώρα που το θυμηθηκες φάε, ξεκουρασου και ετοιμασου για το απόγευμα. Σ' αγαπώ όσο τιποτα αλλο, Μιχάλης..."

Χαμογελασα ακομα πιο πολυ με αυτά που διάβαζα, καθώς ο Μιχάλης μάντεψε ακριβως τί εκανα με τη σειρα.... Ποσο πιο ευτυχισμένη μπορω να ειμαι;

Με τον Λευτερη δεν εχω μιλήσει καθόλου, όμως δεν τον εχω ξεχάσει. Ακομα με πονάει η απουσία του, όμως προσπαθω να ειμαι καλα με τον Μιχαλη. Και πραγματικα ειμαι πολυ ευτυχισμένη. Ειδικα τώρα που ειμαι έγκυος στο παιδι του. Δεν του εχω πει ακομα τιποτα, όμως ειναι μια καλη ευκαιρία να του το πω σημερα, καθώς κι ενα πολυ καλό δώρο για την επέτειο μας που... ξέχασα!

Κάθομαι στο τραπέζι και απολαμβανω το πρωινό που μου εχει φτιαξει ο Μιχάλης...

***

Στις εξι το απόγευμα βρισκομουν εξω απο το μαγαζι του Μιχάλη- ενα εστιατοριο που εχει ανοίξει ο ιδιος-. Οπως πάντα, δεν μου αρέσει να αργώ στα ραντεβού μου... Και ο Μιχάλης το εχει καταλάβει καλα!

Με περιμενε απ' εξω κρατώντας στα χέρια του μια μεγάλη ανθοδεσμη με άσπρα τριαντάφυλλα, και μονο ενα κοκκινο στο κεντρο.
Ηταν τόσο ομορφο. Ξεχώριζε...

Κοιταζομασταν αρκετή, μεχρι που με πλησίασε και μου χαμογέλασε.

- Πανέμορφη, λεει και με φιλάει.