Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 19

- Αθηνα! Σταματα! της λέω κατεβάζοντας την από πάνω μου...

- Τι έγινε; με ρωτάει απορημενα, και διακρίνω στο βλέμμα της θυμό.

- Απλά δεν μπορώ. Ντυσου και φύγε.

- Γιατί Λευτερη; Τι επαθες; με ρωτάει νευριασμενη.

- Απλά δεν γίνεται!

Στέκεται για λίγο ακίνητη και ύστερα ξεσπάει.

- Μάλιστα. Αφού δε σου κανουμε, να φεύγουμε. Δεν πειράζει. Εριξα πολύ το επίπεδο μου με εσένα, μου πετάει και σηκώνεται φορώντας το φόρεμα της.

- Ρε Αθηνα... πάω να πω, αλλά με σταματα.

- Δεν θέλω να ακούσω εξηγήσεις. Μην απολογήσε, λέει και κουμπωνει το φερμουάρ του φορέματος. Μου ρίχνει μία ματιά απαξιωτική και γεμάτη απέχθεια.

- Απλά είμαι ερωτευμένος με άλλη, της εξομολογουμαι και παγώνει στη θέση της.
Δεν το περίμενες ε; τη ρωταω βλέποντας την αντίδραση της.

Γυρίζει και με κοιτάει. Όμως το βλέμμα της δεν κρύβει απέχθεια. Αλλά σαστιμαρα. Φαίνεται ότι προσπαθεί να επεξεργαστεί αυτό που μόλις άκουσε. Κάθεται στο κρεβάτι και μου λέει.

- Μπράβο σου.

Την κοιταω με απορία.

- Τι εννοείς;

- Μπράβο που δεν πήγες μαζί μου. Έχω ανάγκη να ξερω πως υπάρχουν άντρες σαν εσένα. Απλά δεν... λέει και τα μάτια της βουρκωνουν. Η φωνή της δεν βγαίνει καθαρή και ξεσπάει σε κλάματα.

- Έι! Τί επαθες; της λέω παιρνοντας τη αγκαλιά.

- Αστο. Είναι μεγάλη ιστορία, μου λέει αφού σταματησει το κλαμα.

- Θέλω να την ακούσω. Αν θέλεις κι εσύ βέβαια...

- Απλά, απλα δεν ξέρω. Ίσως φταίω κι εγώ, αλλά... Έχω έναν αποτυχημένο γαμο. Επισα τον άντρα μου να πηδ*εται με μία άλλη, στο ίδιο μας το κρεβάτι. Στο κρεβάτι του γαμου μας! Αυτός, που... που ορκιζόταν πως μ' αγαπάει, και πώς θα έδινε και τη ζωή του για 'μένα, με απάτησε. Τον είχα ερωτευτεί από μικρή. Θυμάμαι πετούσα από τη χαρά μου οταν μου ζητησε να παντρευτουμε. Αλλά μετά, άρχισαν οι τσακωμοι και οι συχνές απουσίες. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι με απατούσε. Πίστευα πως μ' αγαπούσε πολύ για να μου το κάνει αυτό. Το ίδιο έλεγε κι εκείνος, οπότε του έλεγα για τις υποψίες μου περι... ερωμενης. Ουτε τον Μαριο δε σκέφτηκε. Πέντε χρονών ήταν. Πως θα έβγαζε από τη ζωή του τον ίδιο του τον πατέρα; Αλλά μετά, άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι πολύ λίγη για εκείνον. Ότι του αξίζουν καλύτερα πράγματα και...