Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 23

Βγηκα από την πολυκατοικία και κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα προς το σπίτι μου. Έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου και άφησα τον εαυτό μου να ξεσπασει. Το είχα ανάγκη. Δεν μπορώ να πιστέψω πως με έδιωξε. Πως δεν ήθελε να μείνω κοντά της. Όσο κι αν προσπάθησα, αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν αντέχω να το δεχτώ!

Πηγαινω στο μπαρ του σπιτιού μου και βγάζω ένα μπουκάλι ουίσκι. Δεν πινω ποτέ, όμως τωρα το έχω ανάγκη. Γεμιζω ένα ποτήρι και πρόσθετω παγο. Το ένα ποτό φέρνει το άλλο, κι έτσι καταληγω να ανοιξω κι ένα μπουκάλι βότκα. Όλα γυρίζουν, και νιώθω το κεφάλι μου βαρύ. Πινω μία γερή γουλια απ' το μπουκάλι και το πετάω κάνοντας το κομμάτια. Το ελάχιστο υγρό που έχει μείνει, χύνεται στο πάτωμα, σκορπίζοντας μια έντονη μυρωδιά. Μπλεκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά μου και αρχίζω να τα τραβάω δυνατά! Ξεσπαω σε ένα δυνατό κλαμα.

Γιατί ρε Λιζακι;

Λιζας POV*

Έφυγε! Απλά έφυγε, χωρίς να προσπαθήσει να με μεταπείσει. Άκουσε την 'εντολη' που του έδωσα, χωρίς να κάνει τίποτα. Αυτό ήθελα, όμως ποναω! Ο ήχος του κινητού με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Ναι;" απανταω θλιμμένα.

"Λιζα;! Τι εχεις αγάπη μου;" ακούω τη φωνή της Ναταλιας να μου λέει ανησυχα.

"Ναταλια, δεν..." όμως πριν προλαβω να τελειώσω, η γραμμή είχε κλείσει.

Μετά από δέκα λεπτά το κουδούνι χτύπησε. Ανοίγω και βλέπω μπροστά μου τη Ναταλια. Το περιμενα...

- Είσαι καλά; με ρωτάει.

Ξέρει την απάντηση. Είμαι σίγουρη.

- Ποναω! της λέω και ξεσπαω σ' αναφιλητα.

Ανοίγει τα χέρια της και εγώ μπαίνω μέσα στην αγκαλιά της. Είμαι πολύ τυχερή που έχω μία φίλη σαν εκείνη.

Κλείνει την πόρτα, και σχεδόν με κουβαλάει μέχρι το δωμάτιο μου.

- Μεθαύριο έρχεται η μαμά σου. Μη σε βλέπει έτσι. Θα στεναχωριεται.

- Το ξέρω. Θα προσπαθώ όσο γίνεται να μην είμαι ετσι μπροστά της. Όμως έχω δυο μέρες να ξεσπασω. Το έχω ανάγκη.

Με ξαναγκαλιαζει κι εγώ για άλλη μία φορά βάζω τα κλάματα...

Λευτερης POV*

Ένας δυνατός ηχος με κάνει να πεταχτω όρθιος. Θεέ Μου τι πόνος; Πιάνω το κεφάλι μου και προσπαθώ να σταθεριποιησω τον χώρο γυρο μου. Ο ήχος ξανακουγεται και νιώθω πως βαρανε πιατινια δίπλα στ' αυτιά μου. Σηκωνομαι με δυσκολία και ανοίγω την πόρτα. Δεν βλέπω κανεναν. Ποιος στο δι@ολο χτύπησε κι έφυγε; Ο ηχος ξανακουστηκε.