Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 9

- Λευτερη τι εγινε; Τι εχεις παθει;

- Τιποτα.

- Ε πως τιποτα; Καθ' ολη τη διαρκεια του μαθηματος απεφευγες να με κοιταξεις. Εισαι πολυ ψυχρος μαζι μου ακομα και τωρα που μιλαμε! Πες μου τι εγινε!

- Δεν μπορουμε να τα πουμε εδω! Θα μιλησουμε μετα το σχολειο.

- Τι να πουμε; Πες μου εδω! Τωρα! ελεγα φωναζοντας μπροστα του.

- Μην φωναζεις Λιζα!

- Πως μπορεις να μου λες να μην φωναζω; Λευτερη πες μου τι εγινε;

- Λιζα σου ειπα! Οχι εδω! μου ειπε με ενταση στη φωνη του.

Τον κοιταξα καταματα με αναιδια! Ενταξει λοιπον. Αφου ετσι το θελει, ετσι θα γινει!

- Ενταξει λοιπον! Αφου ετσι θελεις, ετσι θα γινει! Στις 15:00 να εισαι στο σπιτι μου. Αν βεβαια θελεις κι εσυ. Μη σου χαλαμε και το προγραμμα.

Εκανα να φυγω αλλα με επιασε απο το χερι και με εφερε κοντα του. Με κοιταξε στα ματια και ανοιξε το στομα του για να μου πει κατι. Ομως τελευταια στιγμη ξεφυσησε και με αφησε να φυγω.

Εφυγα απο το σχολειο αρκετα νευριασμενη. Το κινητο μου χτυπαει. Μιχαλης;;!!

"Ναι!"

"Γεια σου Λιζα! Μηπως ενοχλω;"

"Οχι! Τι θελεις;!"

"Κοιτα, σορυ αν διεκοψα. Θα σε παρω αργοτερα."

"Οχι περιμενε! Δεν φταις εσυ. Κατι δικα μου εχω."

"Θες να πιουμε κανενα καφε, να τα πουμε κιολας;"

"Ναι αμε! Τι ωρα;"

"Αν μπορεις και τωρα."

"Ενταξει. Σε ενα τεταρτο στο συνηθισμενο."

Εκλεισα το τηλεφωνο και για καποιο λογο αισθανομουν πιο καλα. Μπορει να ειχαμε να μιλησουμε καιρο και... να ειχαμε μαλωσει αλλα δεν εγινε και κατι τοσο τρομερο!

***

- Τι κανεις Λιζακι; Καιρο εχω να σε δω.

- Εσυ φταις γι' αυτο.

- Εγω;

- Δεν μου αρεσει να με στηνουν!

- Καλα! Αστα αυτα τωρα! Παμε μεσα.

Με επιασε απο τη μεση και με κολλησε πανω του. Αισθανθηκα αβολα με αυτη την κινηση, αλλα δεν εκανα κατι για να τον απομακρυνω.
Κατσαμε σε ενα τραπεζι και παραγγηλαμε...