Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 18

Λευτερης POV*

Γυριζω στο σπίτι και πραγματικά είμαι κομμάτια με τα σημερινά γεγονότα. Δεν με άφησε ούτε να της εξηγήσω.

Τι να της εξηγήσεις δηλαδή; Τι εξήγηση θα μπορούσες να δώσεις; Θα ελεγες: συγγνώμη μωρό μου, αλλα σκέφτηκα τη γκομενα που γνώρισα χτες;

Η Αθηνα δεν ειναι γκομενα! Και επιτελους σταματα! Το ξέρω πως δεν υπάρχει εξήγηση. Αλλά δεν θέλω να είμαι μακρυά της.

Χτες μια χαρα μπορούσες. Δε σε είδα να τη σκέφτεσαι και πολύ ενώ φιλουσες την Αθηνα. Αλλά τότε, η Λιζα ήταν δεδομένη...

Μπορείς να μου πεις γιατί μιλάς; Ή μάλλον, ακούγεσαι στο κεφάλι μου; Δεν θεωρούσα τη Λιζα δεδομένη. Απλά μου έλειπε η εμπειρία μιας ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Η Λιζα είναι πολύ μικρή.

Το ηξερες όταν προχωρησες μαζί της. Το φταίξιμο είναι όλο δικό σου!

Πωπω! Σε βαρεθηκα!

Μπαίνω στο μπάνιο και γεμιζω τη μπανιέρα με ζεστό νερό. Μπαίνω μέσα και προσπαθώ να χαλαρωσω. Στο μυαλό μου έρχεται και πάλι η Αθηνα. Τι στο δι@ολο έχω πάθει;! Αυτή η γυναίκα έχει κάνει τη ζωή μου άνω κατω. Βγαίνω από το μπάνιο, αλλά η σκέψη μου δε λέει να φύγει από εκείνη. Αρπάζω το τηλέφωνο και βρίσκω τον αριθμό της.

"Ναι;"

"Είσαι έτοιμη για το τελευταίο ραντεβού;" τη ρωταω αισθησιακά.

"Πάντα είμαι έτοιμη, και για ολα. Πού και πότε;"

"Τέλεια! Σε μία ώρα, Ηρακλειττου 7. Απέναντι από τα κεντρικά του ΟΤΕ. Στο..."

"Ξέρω! Τα λέμε εκεί." λέει και κλείνει το τηλέφωνο.

Ανοίγω την ντουλάπα μου και βγάζω ένα τζιν παντελόνι σε γκρι χρώμα, κι ένα γαλάζιο πουκάμισο. Τα γκρι παπούτσια, και είμαι έτοιμος. Χτενιζω τα μαλλιά μου με τα δάχτυλα μου και φοραω λίγο από το άρωμα μου. Καθομαι ανυπόμονος στο καναπέ, και την περιμένω.

Το κουδούνι χτυπάει και σηκωνομαι για να ανοιξω. Για κάποιο περίεργο λόγο, αισθάνομαι αγχωμενος. Ανοίγω την πόρτα, και βλέπω μπροστά μου την Αθηνα, με ένα στενό μαυρο φόρεμα, που φτάνει μέχρι λίγο πιο πάνω απο το γονατο. Οι ώμοι της ακαλυπτοι και τα μαλλιά της λυτά, όπως τη μέρα που τη γνώρισα. Εστιαζω στα κόκκινα σαρκώδη χείλη της, που με προκαλούν να τα φιλησω. Μπαίνει μέσα με αέρα και αυτοπεποίθηση και αφήνει την τσάντα της στον καναπέ.

- Γεια, της λέω μετά από αρκετή προσπάθεια να πάρω τα μάτια μου από τα χείλη της.

- Γεια. Αυτό είναι το τελευταίο μας ραντεβού, λεει, κι αμέσως νιώθω έναν ηλεκτρισμο να με διαπερνάει.