Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 16

Λιζας POV*

Κάθομαι στο κρεβάτι και περιμένω τηλέφωνο απο τον Λευτερη. Θέλω να ακούσω τη φωνή του. Μου λείπει. Το τηλέφωνο χτυπάει και τρέχω να το προλαβω.

"Ναι;" λέω με εμφανή την ελπίδα στη φωνή μου.

"Έλα αγάπη. Πάμε μεθαύριο για κανένα ποτό;"

"Έλα Ναταλια μου. Ποτο; Που;" λέω ενώ η ελπίδα έχει σβήσει από τα λόγια μου.

"Σε ένα καινουργιο κλαμπακι που άνοιξε κοντά στο Χαλανδρι."

"Ναι εντάξει. Κανονίζουμε αύριο τα υπόλοιπα. Είμαι πολύ κουρασμένη τώρα."

"Εντάξει αγάπη μου. Τα λέμε αύριο. Καλή ξεκούραση."

"Γεια σου."

Πεταξα το κινητό στο κρεβάτι και ξάπλωσα πάνω του. Γιατί δε με έχει πάρει ακόμα ο Λευτερης; Είναι 23:47. Δεν μπορώ να καταλάβω. Μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, είχαμε ερθει πιο κοντά. Τώρα γιατί απομακρύνεται;

Μήπως να ηρεμησεις λίγο; Μπορεί να ήταν πολύ κουρασμένος και να κοιμήθηκε. Δεν απομακρύνθηκε ποτέ! Μία φορά δε σε πήρε τηλέφωνο. Ηρέμησε και σκεψου λογικά.

Η φωνή μέσα μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά κάτι δε μου πήγαινε καλά. Όμως, τελικά δίκιο είχε η εσωτερικη μου φωνή. Το ότι δεν με πήρε ένα τηλέφωνο δε σημαίνει ότι απομακρύνεται από κοντά μου.

Ναι αλλά εγώ θέλω να τον ακούσω. Να ακούσω τη γλυκιά φωνή του, που μόνο αυτός εχει.

Θα τον πάρω εγώ!

Λευτερης POV*

Η μορφή της τριγυρνάει συνεχεια στο μυαλό μου. Τα λυτά μαλλιά της, η κορμοστασιά της, τα μάτια της... Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Αθηνα... Στη σκέψη μόνο του ονόματος της αντριχιαζω ολόκληρος. Η φρεσκάδα, η θηλυκότητα, η σταθερότητα που απεπνεε με μαγνητισαν. Μία πραγματικη γυναίκα!

Και η Λιζα; Με τη Λιζα τι γίνεται; Δεν την αγαπάς πια;

Την αγαπάω, αλλά... Η Αθηνα είναι... ΜΟΝΑΔΙΚΗ!

Ακούγεται ο ήχος του κινητού μου...

Ποιος ηλίθιος με διακόπτει από τις σκέψεις μου;

Λιζα....

Το σηκώνω και της απανταω όσο πιο κουρασμένα μπορώ.

"Ναι;"αφήνω ένα ψεύτικο χασμουρητό να ακουστεί.

" Αγάπη μου; Σε ξυπνησα; Συγγνώμη, αλλά δεν με πήρες και ανυσηχησα. Όλα καλά;" με ρωτησε με αγωνία στη φωνή της.