Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 15

- ΑΝΝΑ!!;;; είπαμε και οι δύο μαζί εντρομες!

Αυτή μας έλειπε τώρα! Η μεγαλύτερη κουτσομπολα του σχολείου.

Α(ννα)- Τι έγινε με τον Καραμανο;

- Και τι σε νοιάζει εσένα; τη ρώτησε επιθετικά η Ναταλια.

- Ηρέμησε! Δεν μας πειράζει να μάθει. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, της είπα εγώ χτυπώντας τη στο χέρι με νόημα.

Α(ννα)- Λοιπόν; Θα μου πείτε;

- Ναι φυσικά! Και συγγνώμη για πριν. Είχα κάτι δικά μου, της είπε η Ναταλια αφού μπήκε στο κόλπο.

Α(ννα)- Τι δικά σου;

- Άλλη ώρα, απάντησε ενώ ήταν έτοιμη να της ορμήξει, αλλά, ευτυχως, συγκρατήθηκε.

- Ακου τι έγινε!

Της είπα προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο και να σκεφτώ τι ψέμα θα της έλεγα.

Α(ννα)- Άντε λεγε!

- Λοιπόν, επειδή έχω χάσει αρκετά μαθήματα από το δικό του μάθημα, μου είπε πως αν δεν 'συμωρφωθω' θα μου βάλεις χαμηλό βαθμό, και θα με ρίξει στους τελικούς. Εγώ του είπα ότι δεν έχει δικαίωμα αφού του γράφω στα διαγωνισματα καλά και του λέω μαθημα, αλλά αυτός μου είπε ότι βρίσκομαι σπάνια στην τάξη την ώρα του μαθήματος του, και αυτό με καθιστά κακή μαθήτρια! Αν είναι δυνατόν! είπα με μία ανάσα, χωρίς να μπορώ να πιστέψω πως σκέφτηκα τόσο γρήγορα ένα τέτοιο ψέμα!

Α(ννα)- Μα από ο,τι έχω δει, είσαι πάντα στο μάθημα του. Μόνο δύο φορές έχεις λείψει!

Ωχ! Την εκατσα! Έχει και καλή μνήμη!

- Αφού ο ανθρωπος δεν πάει καλά!

Α(ννα)- Αυτο να μου πεις. Και τι άλλο έγινε;

- Τίποτα άλλο.

Α(ννα)- Δηλαδή, μόνο αυτο;

- Ναι! απαντησαμε και οι δύο αγανακτησμενες με το... ενδιαφέρον της για το θέμα.

Α(ννα)- Α καλά! Οκ. Τα λέμε.

- Γεια.

Α(ννα)- Α! Ναταλια! Να μου πεις και τα δικά σου καποια στιγμή.

- Σίγουρα, απάντησε η Ναταλια, και μόλις η Αννα απομακρύνθηκε έβαλε τα γέλια!

- Σκασε ρε μην ξανάρθει!

- Μα είναι τόσο ηλίθια!

- Εντάξει είναι. Πάμε τώρα! Έχουμε Καραμανο.

***

Επιτέλους τελείωσε η Λογοτεχνία. Τη σιχαινομαι! Και είναι αμοιβαίο. Και η καθηγητρια, η κύρια Σταύρου, δεν βοηθάει καθόλου στο να μην κοιμηθείς! Διαβάζει τα κείμενα τόσο... απαλά, γλυκά που το μόνο που θες είναι το μαξιλάρι σου.