Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 22

- Λιζα! Τί κάνεις μ' αυτον;!

- Λευτερη;! μου λέει και γυρίζει να με κοιτάξει.

- Σε ρώτησα κάτι.

- Να μη σε νοιάζει. Δε σε αφορά! Τράβα στην Αθηνα εσυ! μου είπε και αγκάλιασε τον τύπο δίπλα της πιο σφιχτά!

Ο θυμός μέσα μου άρχισε να φουντώνει. Δεν το πιστεύω πως με αντικατέστησε τόσο σύντομα. Κι εγώ που νόμιζα ότι μ' αγαπούσε.

Ρε βλακα! Ζηλεύει! Δεν το βλέπεις;

Αν ζηλευε ρε δε θα τριβοταν στον αλλον όταν δεν ήμουν μπροστά. Τυχαία τους τσακωσα! Γιατί ρε Λιζακι;

Της πιάνει τη μέση και τη φιλάει στο στομα!

- Ρε μπασταρδε! Κοντά τα χέρια σου, του λέω και ορμαω πάνω του. Αρχίζουμε να κυλιομαστε στο έδαφος, καθώς αυτός προσπαθεί να με χτυπήσει.

Φίλε! Τα έχω μάθει αυτά. Η σχολή του Σμιντ, ήταν η καλύτερη!

Με γρηγορες κινήσεις τον φέρνω από κάτω μου και ετοιμαζομαι να του ρίξω μία δυνατή μπουνιά, όταν η φωνή της Λιζας με σταματα.

- Μη! λεει φοβισμένη και έρχεται κοντά μου.
Σε παρακαλώ! Άφησε τον, μου λέει και πάλι.

Την κοιτάζω στα μάτια και διακρυνω φοβο και θλίψη.

Γ@μωτο! Θέλω τόσο να σε πάρω στην αγκαλιά μου!

Δεν το πιστεύω πως έγινα έτσι! Ποτέ, μετά την απομάκρυνση μου από τη 'δουλειά', δεν είχα χτυπήσει άνθρωπο. Τί επαθα ξαφνικά;

Σηκωνομαι όρθιος και του ρίχνω μία άγρια ματια.
Γυριζω στη Λιζα και της λέω...

- Συγγνώμη.

- Από 'μένα; Γιατί; ρωτάει προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμη.

Λιζας POV*

- Συγγνώμη, μου λέει.

- Από 'μένα; Γιατί; ρωταω προσπαθώντας να δειχνω ψυχραιμη.

- Δεν ζητάω συγγνώμη γι' αυτο που έκανα. Δεν μετανιώνω για την πράξη μου. Σου ζητάω συγγνώμη, επειδή σε φοβισα. Δεν το ηθελα, είπε κοιτωντας με κι απομακρύνθηκε.

Τα λόγια του αντηχουν στο κεφάλι μου.

"Δε ζηταω συγγνωμη γι' αυτο που εκανα. Δεν μετανιώνω για την πράξη μου. Σου ζητάω συγγνώμη, επειδή σε φοβισα. Δεν το ήθελα."

Γ@μωτο! Γιατί είναι τόσο καλός;!!

- Είσαι καλά; λεω στον Αντωνη πλησιάζοντας τον.