Μέχρι το τέλος...

Κεφαλαιο 32

Λευτέρης POV*

Κάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθω να επεξεργαστω τα τελευταια γεγονότα. Δεν μπορουσα να καταλάβω τη συμπεριφορα της Λίζας. Για ποιο λογο μου ζήτησε συγγνωμη; Δεν φταίει εκείνη για ο,τι έγινε. Αυτο το καθαρμα, ο Σμιντ φταίει.

Ανησυχω πραγματικα για εκείνη. Έφυγε ταραγμένη απο εδω και δεν εχει ξαναέρθει εδω και τρεις ώρες. Τα λεπτα μακρια της μου φαίνονται αιώνες.

Η πορτα ανοίγει και στο δωμάτιο μπαίνει ο γιατρός.

- Καλησπέρα σας. Πως εισατε; με ρωταει με περισσιο ενδιαφέρον.

- Εντάξει ειμαι. Ο πονοκέφαλος εχει φύγει. Μονο που... Το μούδιασμα δεν εχει φύγει γιατρε. Καταλαβαίνετε!; Δεν μπορω να το νιώσω. Να το ελεγξω...

- Ηρεμηστε κύριε Καραμάνο. Όλα καλα. Αυτο που χρειαζεστε ειναι ξεκούραση. Όλα θα περάσουν, και λέγοντας αυτά τα ενθαρρυντικά λογια έφυγε.

Κατι δεν παει καλα. Γιατί δεν μου λένε τί συμβαίνει; Δεν αντεχω άλλο εδω μέσα. Τα εχω κανει όλα χαλιά! Εχω βάλει σε κίνδυνο τη ζωή της Λίζας, κινδυνεύω να χάσω τη ζωή μου... Βρίσκομαι καθηλωμένος σε ενα κρεβάτι νοσοκομείου...

Στη σκέψη της Λίζας το μυαλό μου σταμάτησε. Δεν μπορω να ειμαι μαζι της, ξέροντας πως θα πονάει κοντά μου. Δεν το αντεχω...

Λίζας POV*

Κάθομαι στην καρέκλα του νοσοκομείου περιμένοντας να βγει ο γιατρός απο το δωμάτιο της μητερας μου. Οχι οτι θα αλλάξει κατι, ή οτι περιμένω να γίνει το θαυμα, αλλα θέλω να το ακούσω... Να καταλάβω πως έφυγε...

Στο πρόσωπο μου είναι σχηματισμένο ενα αχνό χαμόγελο. Δεν ξερω γιατί... Έτσι. Μονο του...

Η πορτα ανοίγει, αλλά δεν δίνω σημασία. Ο γιατρός με βλέπει σκυμμενη στην καρέκλα και έρχεται κοντά μου. Σκύβει κι εκείνος στο υψος που βρισκομουν και μου πιάνει το χερι.

- Λιζα μου. Θέλω να εισαι δυνατή.

Δεν του απάντησα. Μονο δακρυσα. Στο προσωπο μου όμως, έμενε αυτο το χαμογελο...

Σηκώθηκε και κατευθυνθηκε προς το γραφείο του, αφήνοντας με μονη.

Αχ και να μπορούσε να με παρει αγκαλιά καποιος... Ποσο αναγκη το είχα.

***

Με αργά βήματα κατευθύνομαι προς το δωματιο του Λευτέρη.
Ανοιγω διστακτικά την πορτα και τον βλεπω να κάθεται σκεπτικος.