Note: Sorry, ngayon lang naka-update. Salamat sa holiday. Hehe ^_^ Thanks for waiting my updates, kahit late na late na. Thanks mwah!!
Kim's POV
Its been years passed. Ganun paren siya, fresh, gwapo at firm. Napakatikas paren niya. Lalaking-lalaki. Kaso may galit yata siya sa akin. Hindi nga ako makuhang tignan mata sa mata. Parang hindi kami naging bestfriend.
More than 24 years of our lives, magkasama na kami. Pero sa loob ng ilan taon na hindi namin pagkikita parang nabura na ang lahat. 3 years? Oh! I can't believe it.
Hindi ko alam paano pa ako makiki pag-usap sa kanya. O pa-paano siya haharapin. I know its my fault kaya siya umalis, nagpakalayo-layo at galit sa akin. I thought being friend with him is already enought to keephim near me, pero mali pala. Napakalaking pagkakamali na isipin ko na pwede kami maging magkaibigan lang.
Mahirap lokohin ang sarili. Masakit din pala in the end.
Naalala ko noong magpa-alam siya. Nawalan ng lakas ang mga tuhod ko at labis ako nanghina ng malaman kung aalis siya. Hindi ko mapigil ang hindi umiyak. Gusto kong sundan siya at pigilan, bawiin ang lahat ng mga pinagsasabi ko at aminin na mahal na mahal ko siya, pero hindi ko magawa, hindi ko ginawa.
Dahil sa malaking respeto at pag-galang ko kay Coco. Minahal niya ako at alam kong wagas at tunay ang pag-ibig niya sa akin yun ang pinanghawakan ko kaya naman hindi ko na hinabol pa si Xian ng gabing iyon.
Kinabukasan, kasal na namin ni Coco. Wala akong lakas at gana upang bumangon. Sobra sobra talaga ang sakit na nararamdaman ko. Ayaw ko bumangon upang maligo at maghanda sa kasal. Pero inisip ko ang kahihiyan na dadanasin ni Coco kung tatakbuhan ko siya. Kung hindi ko siya sisiputin.
May pinagsamahan kami at napakabait sa akin ng mama niya. Napaka unconcederate ko naman kung hahayaan ko sila mapahiya at masaktan. Dahil alam ko sa tao mahalaga ang dignidad at kahihiyan.
So, i fix myself. Sinabi ko sa sarili ko dapat ko gawin ang nararapat. Panindigan ang mga sinabi ko. Omoo ako kay Coco kaya paninindigan ko yun. Isa akong babae na may isang salita. Kahit masakit sa kalooban ko pikit mata akong naghanda sa kasal. Medyo lutang lang sa ere. Hindi ko alam ibang detalye. Lutang na lutang kasi ako.
Nang naglalakad na ako sa aisle, naalala ko lahat. Lahat lahat ng mga pinagsamahan namin ni Xian. Yung mga sweet moments at mga unforgettable moments namin. Kung paano niya ako pasiyahin, patawanin at palgayahin kahit sa simpling bagay lang.
Umiiyak ako habang naglalakad, at habang papalapit kay Coco na labis ang tamis ng mga ngiti niya ay halos mawalan ako ng malay sa sobrang halo-halong emotions. Nakaka-loka! Looking back to that day, umiiyak at umiiyak ako. Napakabait niya. At labis talaga ang pasasalamat ko sa ginawa niya.
Si Coco, na walang ibang ginawa kundi mahalin ako at mahalin at mahalin. Oo sa araw nayun. Pinalaya niya ako. Sinabi niyang, mahal na mahal niya ako at hangad lang niya ay kasiyahan ko at kaligayan. kaya pinakakawalan niya ako. At makikita ko lang daw yun sa lalaking nagngangalang Xian.
Saksi daw siya sa pag-ibig namin kahit ito'y tabo lamang. Napapansin daw niya at hindi siya manhid para hindi mapansin iyon. Mas makakabuti daw sa amin kung magiging magkaibigan na lamang.
Labis ang tuwa ko ng pakawalan ako ni coco. Agad ako tumakbo palabas ng simbahan. Nagpalit at lumipad pa France. Sinundan ko siya, pero nasaktan lang ako. May girlfriend na ata siya. May lagi-lagi siyang kasama na babae at minsan nakita ko sa isang bar na may kahalikan.
Pagkatapos noon ay nagtungo ako sa Taiwan, sa Thailand at nagbabalik-balik sa dalawang bansa na yan. Para magtrabaho at makalimot kahit sandali.
Ngayon si Coco ay natagpuan na niya ang babae na para talaga sa kanya. Ang babae na magmamahal sa kanya at mag-aalaga habang buhay. 1 year after the scene in church, nagpakasal na sila ni Bella, buntis na nga ngayon si Bella.
Sa nalalapit niyang panganganak ay naghahanda kami nila Erich ng baby shower. Kaya baka bumalik na ako sa Pilipinas para kina Coco at Bella.
oh, para nagtatanong kamusta ang puso ko? Okay naman, medyo natatanggap tanggap ko na hindi kami babalik sa dati ni xian. Kasi masungit na siya sa akin. Pero yung sakit andun paren. Sayang. Marahil may lalaking nakalaan talaga sa akin at hindi si Xian yun. Oo nga't mahal ko siya pero siya nawala na ang pagmamahal niya sa akin.
"Treshia, can you give this to mr. Lim. Tell him that this is my new and improved proposal." sabi ko sa secretarya ko. Ayaw ko kasi na magkaharap pa kami.
"Ms. Kim, mr. Lim requested it if you could personally delivered that proposal to him. So, you could talk about that plan." sagot naman ng secretarya ko. Talaga? Nirequest niya ako? Gusto niya makipag-usap sa akin? Really?
"Uhmm... Treshia, tell him I'm so sorry. I can't meet him to discussed the proposal. I already discussed the plans with him, and he can read the plan instead of meeting me. I've some important meeting to attain to." sabi ko pa. Sayang nga eh! Si mr. Shintaro kamipeeting ko. Isa siyang VIP kaya hindi ko pwede ipagpalit ang oras na yun.
"But.... miss."
"Treshia..."
"Yes. Miss."
"Okay, you can go now. Take this." sabi ko pa saka abot ng usb at yung papers.
---------
its a short update. Hanggang sa muli.
VOTE AND COMMENT
