Note: SORRY. SUPER LATE. BAGYO NA NAMAN, INGAT KAYO. #TypoonNonaGoAwayNaPlease
HAPPY READING.....
Xian's POV
Yun. That night, I lift from her house. I give my resignation from our partnership.
Tanggap ko na. Hindi talaga niya ako makakayang mahalin. Kaya ako na lang ang kusang aalis at lalayo.
Basta sa huli nasabi ko ang dapat na sabihin.
That night, dumeretso na ako ng airport. Hindi ko na mahihintay pa ang isang araw para umalis.
Alam kong nakakabakla umiyak ang lalaki, pero takti wala akong magawa hindi ko mapigil na hindi maluha. Kahit na nasa private jet na ako tulala ako at umiiyak.
Nakakahiya man sa Pilot at crew ng sinakyan kong jet ay wala akong paki-alam. Sa nasasaktan ako at pag-iyak lang ang kaya kong gawin. Mahal ko siya pero hindi niya ako mahal. Ikakasal siya sa iba kaya sino ba naman hindi masasaktan, diba?
--------
Nagdaan ang mga araw, linggo, buwan at mga taon hindi na ako umuwi pa ng Pinas at wala na ring balita kay Kim at Coco.
Naging abala ako sa hotel. Sinubsob ko sa trabaho ang sarili ko para makalimot and I think that works. I never imagine from almost killing myself because of being brokenhearted, I can say that I've grown. There so much things out there that can get my attention to. Like work and work and work. I love working and I appreciated now how dedicated my dad, mom, tito and tita from this hotel.
Nalaman ko na hindi lang pala si Kim ang pwede kong maging mundo. Malaki at malawak ang mundo kaya why focus on only one person that never focus on you at the first place. So, now? I've moved on.
"Son, can I talk to you?" sa sobrang sobsob ko sa trabaho hindi ko namalayan ang pagpasok ni mama.
"Yes po. Set down po ma." I stand and assist my mom to the chair.
"Thank you, son." mom said then smile.
"No, problem. So, ano pong pag-uusapan natin that you flew from Spain to Paris?" I asked my mom. Doon kasi sila na assign ni tita.
She just smile and I speaked him again.
"It should be very important huh? So, ano po ba ma? May problema po ba sa branch natin sa Spain?" tanong ko pa uli.
"Actually, there is a little problem in one of our hotel but not in Spain." panimula ni mama. I think I know kung saan may problema sa tingin at ngiti lang ni mama alam ko na.
Matagal niya na akong pinauuwi sa Pilipinas pero ayaw ko. Paraan na naman ito ni mama. I love Paris branch.
"Sooo, if not in Spain? Saan po? Ano po ba ang problema?" I asked like I was very curious. Where the fact is alam ko saan papunta ang usapan na ito.
"Its in our Thailand branch. They're having a little problem from there food serving. Laging nagrereklamo ang mga costumers regarding sa foods. And naparito ako para hingin ang tulong mo, about that matter. I know you've known a lot of foods maybe you can help them?" hmm? Wierd ni mama. Akala ko sa Pilipinas na naman pero kung sa Thailand naman why not help them diba?
"Sige po, I can go. Pero akala ko we hired perfect chiefs to prepared food with our costumers. First time ko marinig na sa food ang problem ng Thailand branch natin. Usually sa poor service or mismanagement pero ngayon.... anyway when did you want me to go there, ma?" napag-iisip ako pero kung work naman talaga ang concerns I can go.
"I don't know all about the details ikaw na ang umalam. Go there here's your plain ticket, mamayang gabi na ang alis mo." sabi ni mama and handed my ticket with my passport. Ibang klase talaga si mama.
"Ganun ba kalala yun ma? Okay I'll go there." nag-aalala kong tanong. Bakit ang bilis ng pangyayari.
3 years na akong hindi umaalis sa Paris pero para sa Thailand branch namin magtatravel na ulit ako.
"Thank you son. Hindi ko lang din kasi maassikaso, busy kami working for another hotel in Barcelona, Spain." nakangiting sabi ni mama at tinapik ang kanang braso ko. I just smile back.
"No problem ma." sabi kona lang.
"Don'worry sa mga gamit mo. I already packed your things in your room." sabi pa ni mama. Naks! Handang handa talaga si mama.
"Thanks ma." pasalamat ko pa. Hmm.
"Okay, kailangan ko na umalis anak. Mag-iingat ka. Your dad and I are heading to Japan branch to check them there. Keep safe and I love you." paalam pa ni mama. We give each other tight hug and kiss her in chick.
Ganito talaga kami. Business talk as always pero with one another we felt the warm love of each other. Kahit lagi magkakahiwalay kami because of our family business nandun paren ang love and respect. Busy kami oo pero nanjan kami lagi para sa isa't isa.
"I love you ma. Ingat din po kayo." Sabi ko ren kay mama.
Inimpaki ko ang iba kong gamit sa office at binilin ang dapat ibilin sa secretarya ko. Para incase kailanganin nila ang tulong ko they can still email me and video cam with them to check on them also. Napaka hands on ko diba?
Thanks to Kim he made me like this. I become openminded and workaholic in a goodway. I become more responsible.
------
to be continued....
"Sa mga taong nasaktan, hindi sulusyon ang pagmumukmok, pagpapakamatay para maka-iwas sa sakit. Acceptance and grow from that heartbreak. Tignan mo ang paligid mo, hindi guguho ang mundo mo dahil wala na siya, akala mo lang guguho pero hindi naman talaga. Sabi nga ni ningning (Tindug lang). Look for another way to survive, to breathe once more from almost losing your breathing because of your love one. Believe me, makakamove on ka ren." - Author
VOTE AND COMMENT
