Note: Very very short!!!!!
Xian's POV
Mahirap pala ang ganito. Yung nasasaktan ka na pero kailangan mo paren itago kasi wala ka naman karapatan.
Kasi kasalanan mo naman din kung bakit hindi kayo nagkatuluyan kasi hindi ka gumawa ng paraan. Kasi duwag ka. Duwag na kung duwag, malamya na kung malamya mahal ko si Kim pero wala nang pag-asa.
Ilang araw na lang ikakasal na siya. Ilang araw na lang tapos na ang lahat. Nasasaktan ako pero ano pa ba kailangan kong gawin.
Gusto ko ng mamatay pero gusto kong may gawin para hindi ako magsisi. Ito ang huling chance ko para masabing mahal ko siya.
I was drunk before I left home. Pinuntahan ko si Kim, nasa bahay niya siguro siya kaya doon ako pumunta.
"Kim? Kim?" mag-usap tayo. Katok ako ng katok sa pintuan niya. Inakyat ko na ang gate niya.
"Kim kausapin mo ako please. Kimmm!!" sigaw ko pa. Medyo lasing ako pero makakatulong ito para may lakas ako ng loob umamin.
"Xian? Bakit? N-nako nako.... anong nangyari sayo?" bungad niya pagbukas ng pinto.
"Lasing ka?" tanong pa niya ng papasukin ako.
"Hind-hindi ako lasing." sagot ko. Malakas lang talaga ang loob ko ngayon.
"Anong problema mo? Bakit ka naglalasing. Naku naman Xian oo." tanong pa niya.
"Anong problema ko? Ha-ha... anong problema ko?" naiinis na talaga ako. Gusto ko ilabas ang sama ng loob ko.
"Alam mo ikaw, kung ano ano na nangyayari sayo? Bakit ba?" tanong pa niya.
"Anong nangyayari? Bakit? Dahil sayo..." sigaw ko pa sa kanya.
"Huh? D-dahil sa akin? Ano?" tanong pa niya. Manhid talaga siya.
"Kim for once naman wag kang ganyan, wag kang manhid! Wag kang magkunwaring hindi mo alam. Na wala kang alam kung bakit ako nagkakaganito. Hindi ko alam kung bakit din ako nagkakaganito, pero ng dahil sayo ganito ako. Mahal kita at ikamamatay kong tuluyan kang mawawala sa buhay ko." now I say it. Nasabi ko na.
"Xian... xian naman. Wag mong pahirapan ang sarili mo. Wag mo na din ako pahirapan, ikakasal na ako. Mahal kita bilang kaibigan." paulit-ulit na sinaksak ang puso ko sa salitang kaibigan.
"Kaibigan? Kaibigan lang?? ganun lang yun?" sigaw ko pa.
"Xian! Ano ba talaga pinunta mo dito? Kung manggugulo ka lang mas mabuti pang umalis ka na lang. Wala akong panahon makipag-usap sa lasing." sita pa niya sa akin. Pinaalis na niya ako.
"Hindi ako lasing. At hindi ako aalis dito hanggat hindi mo sinasagot ang tanong ko." sabi ko pa.
"Kahit kailan ba hindi mo ren ako minahal? Kahit ba minsan hindi mo ako nakita bilang ako, bilang lalaki hindi bilang kaibigan lang? Sabihin mo nga kung minsan sa buhay mo minahal mo ako higit sa kaibigan." medyo may lakas ang tono ang salita ko. Gusto ko lang itanong para pagkatapos neto lalayo na ako sa kanya.
Natahimik siya sandali at tumingin sa akin.
"Gusto mo malaman? Gusto mo malaman? Hindi. Kahit kailan hindi. Kaya umalis ka na. Alam mo lasing ka lang eh. Umuwi ka na." sigaw pa niya sa akin at pinagtabuyan ako.
Pinagtabuyan niya ako at pinagsarahan ng pinto.
Kim's POV
Pinahihirapan niya ako. Pinamumukha niya na mali ang desisyon ko magpakasal kay Coco.
Wala akong nagawa kondi umiyak mula ng ipagtabuyan ko siya. Narinig kong humarurot ang kotse niya.
Mahal? Siguro nga may puwang siya sa puso ko kaya siguro ako naguguluhan sa nararamdaman ko kay Coco ng dahil sa kanya pero paano naman si Coco. Hindi ko siya pwede saktan.
Makakaya ito ni Xian likipas din yan. Isa pa nasabi lang niya yun kasi nga lasing siya.
Magiging maayos din ang lahat. Ilang araw lang kasal na namin, at normal lang daw na magkaroon ng problema habang papalapit na ang kasal.
-----------
to be continued
PLEASE VOTE AND COMMENT
