Xian's POV
Sana pinaglaban ko siya noon. Sana inagaw ko siya mula kay Coco. Sana nag-abang ako sa labas ng simbahan para napigilan ko. Ang daming nasayang na panahon eh.
Bakit kasi ganun si Coco, may plano pala siyang bitawan si Kim di pa sinabi sa akin di sana naghintay ako sa kanya. Bakit pinairal ko agad ang sama ng loob ko? Bakit ba hindi ako nakapag-isip ng tama?
Tapos ayun na nga, naging malaya siya pero hindi ko naman sinuyo. Tumakas nga pala ako, at hinayaan niyang maramdaman ang mga sakit na iniwan ko buhat ng paasahin niya ang puso ko. It's really my fault. Nakipag matigasan ako sa kanya.
Ngayon naman masaya na talaga siya. Sa piling ni mr. Shintaro. Kung magtawanan sila akala nila sila na ang pinaka masayang nilalang sa balat ng lupa.
Di ko malilimutan ang gabing yun. Hinding hindi. Because that's the first time I saw her laughing out loud, again.
"Sir?" tawag sa akin ng sekretarya ni Kim. Agad naman ako napalingon sa kanya, wariy nagulat pa ako. Buti na lang I can manage the awkwardness. Nakita kasi niya ang kalaliman kong mag-isip.
"Y-yes?" sagot ko naman.
"Pinapa-abot po ni maam." Dala ang isang folder.
"Okay, put it down there...." Turo ko pa sa mga folders na nakahilira sa table ko. Nilagay niya naman.
"Uhm, sir? are you okay?" ayst! napuna pa niya na worried ako. Hay naku!
"Oo naman. I'm okay. Si maam mo? Nanjan ba sa office niya?" kahit naman alam kong anjan tinanong ko pa. Mukhang busy na naman siya ahhh.
"Opo, gusto niyo po gawan ko kayo ng schedule para makapag-usap kayo?" tanong pa niya.
"No! Its okay. Busy din sched ko eh." agad kung sagot. I'm not ready yet to talked to her.
"Ah, okay po. Sige po." paalam na niya.
Pasilip-silip ako sa office niya, talagang busy siyang tao. Di man lang magawang tanaw-tanawin ako dito sa office ko. Nalaka-tigas ng ulo, napakatigas ng puso.
Thu, we all know na may part din naman sa past namin na sinaktan niya ako ng sobra-sobra. I lower my ego and pride para lang magtapat sa kanya pero omo-o agad siya kay Coco. Sandali lang sila nagkasama pero pinagpalit niya ako sa kanya. Mas tinanggap ang love ni Coco kesa sa akin.
Kim's POV
Busy here. Busy there. Scan here, scan there. Flip here, flip there. Awkwardness overload. Lalo na I see Xian na paligaw-ligaw tingin. Wala akong magawang tama. Lahat na natapos ko na basahin. Exit kaya ako?
Nakakahiya sucks.
What should I do. Silip silip din kahit pa-paano. Gosh! nakatingin dito. Ano ba? Ano bang gagawin ko? Titignan ko rin ba? Magtititigan ba kami? Ano kaya?
Ano bayan, para akong teenager. Namumula pa yata ako. Kinikilig ba ako o nahihiya sa sarili ko dahil sa mga pinag-gagawa ko.
Ano bang buhay to, kung saka tumanda saka pa nagkakaganito. Bakit ba? Sa pumiPBBTeens ehh! lol, baka nabighani ulit sa akin si Xi. Ano bayan assumera na din pala ako. Nakakahiya na talaga.
Nagkunwari ako, na may tinawagan. Accedentally napindot ko yung number ni Shin.
"Bakit?" bungad niya. Medyo nagulat ako saka napangiti. Yung ngiting kinikilig.
"Wala lang." sagot ko na parang ewan.
"Tatawag tawag pero wala lang, yung totoo? What's happening?" pag-uusisa pa niya.
"Tinitignan niya ako." Napapangiti ako sa pagkakasabi ko.
"Tinitignan ka nino??" nang-aasar ba siya? Yung totoo?
"Okay, so yun lang? Bakit di mo rin tignan? Magtinginan kayo malay mo baka bumalik ang dati niyong pagtitinginan." Nagbibiro lang siya diba? Pero bakit parang I like the idea, at bakit parang mahapdi ang pisngi ko. Nakakahiya.
"Sige na nga magpapaalam na ako. Matutunaw na ako dito sa kahihiyan. Sige na babosh." Sabi ko then end the call.
Sucks, bakit ang lagkit makatingin ni Xian. Bakit ba. Tsh. Nkakahiya na ako. Mahal ko parin pala ang lalaking ito. Pero bakit ganun? bakit parang ang lapit lapit namin pero ang layo layo naman namin sa isa't isa. Its sucks. Awkwardness.
VOTE AND COMMENT
