Dit verhaal gaat over Dounia. Ze leeft haar hele leven met een grote angst en een duister geheim. Maar er komen mensen in haar leven die haar het leven makkelijker maken, maar ook oude bekenden duiken op....
Zijn lach klonk nog na in mijn oren. Hij...
"Tazzzz", zegt Zakaria. Ik grijns. "Daarom nooit wedden met mij, afgeven die money", zeg ik. "Pff... ja ja ik ga wel even pinnen", zegt hij voor de grap. Ik lach en gooi een kussen naar hem. "Ewa ni hayek doen", zegt hij zogezegd boos, maar hij ik zie dat hij het wel leuk vind. Opeens komt de broer van Zakaria de woonkamer binnen, Rayan. "Wie heeft er gewonnen?"wilt hij weten. "Ik", zeg ik blij. Rayan lacht. "Zwaar gepakt door een meisje nog", zegt Rayan. "Ga ga", zegt Zakaria. Rayan knikt. "Ik ga al", zegt hij. Ik kijk Rayan vreemd aan. "Waar naartoe?"wil ik weten. "Ik moet ff mijn bussines afmaken", zegt Rayan op gevaarlijke toon. Ze3ma maffia alles. "Met andere woorden, hij moet weer gaan werken", zegt Zakaria. Dan is Rayan weg. Alleen ik en Zakaria zitten nog in de woonkamer. Ik kijk Zakaria aan. Dan sta ik op en schud mijn lange haren. "Ik denk dat ik beter naar huis ga", zeg ik. Zakaria staat op. "Of je blijft hier slapen, je kunt de kamer van Rayan pakken", stelt hij voor. Ik schud mijn hoofd. "Naah, hoeft niet", zeg ik en doe mijn schoenen aan.
"Tot laterss, morgen hebben we gym, toch?"vraag ik. Zakaria knikt. "Dat wordt dansen, tfoee", zegt hij. Lachend verlaat ik de woonkamer en dan hun huis. Onderweg naar huis (niet zo ver, dus ik ga te voet) denk ik aan alles en nog wat. In de verte zie ik een vage figuur. Dan als ik de stemmen hoor, zet ik me schrap. Om me heen vind ik een plaats om me snel achter te verstoppen. Daar ga ik achter staan. "Jaa, ben terug eh mattiee, niemand maar ook niemand kan me weghouden van de zaken die ik nog moet afhandelen", zegt hij lachend. Ik haat hem. Mijn tranen verzamelen zich achter mijn ogen. Zijn stem, niks is nog veranderd. Ik haal diep adem. Rustig, Dounia, je niet gek laten maken. "Ze heeft me wel gezien en deze keer heb ik geen genade meer", hoor ik hem verder zeggen. Zijn stem word zachter en dan merk ik dat hij weg is. Ik leun tegen het muurtje en terwijl de tranen over mijn wangen vallen, denk ik aan alles dat verkeerd heeft kunnen gaan. Stel dat hij me heeft gezien, stel... ik kan dit niet meer doen. Hij is terug, misschien tijd voor me om te vertrekken. Maar hoe? Dan hoor ik naast me een bekende stem en ik schrik me dood. "Gaat het wel?"vraagt Nasser. Ik veeg mijn tranen weg. "Ja, waarom zou het niet gaan? Hoe lang sta je daar al?"vraag ik. Nasser haalt zijn schouders op. "Net, ik dacht dat ik je zag dus kwam ik hiernaartoe. Maar weet je wel zeker dat het gaat?"vraagt Nasser.
"Ja, het gaat", zeg ik. Ik probeer weer kil te kijken, maar het lukt me niet. De angst is te veel voor me. "Ik zal je wel naar huis brengen", stelt Nasser voor. Ik kijk hem geiriteerd aan. "Wat doe je zelfs hier? Zo laat?"vraag ik. Nasser zegt dat hij net klaar is met werken. "Wel, het boeit me niet! Ik kan wel alleen naar huis", zeg ik en dan laat ik hem achter. "Vergeet niet dat we morgen onze date hebben?"roept hij me na. Hij lacht. Grappig hoor. Thuis zie ik mijn tante nergens. Maar wie ik wel zie, zijn de vriendinnen van Wiam. "Oh, je haar is zo anders", zeggen ze. Ze proberen lief te doen, maar ik weet heus wel wat ze achter mijn rug om zeggen. Halloo, ik ben niet achterlijk. "Ik ga slapen", zeg ik tegen niemand in het bijzonder. In mijn kamer doe ik de deur op slot met de sleutel. Ik ga liggen op mijn bed en laat de tranen hun gang gaan. Waarom? Waarom moet ik telkens huilen wanneer ik HEM weer zie? Ik ben niet sterk genoeg, ik kom wel zo over, maar dat ben ik niet. Diep vanbinnen weet ik dat ik zwak ben. De duister geheim dat ik elke dag met me meedraag... dat is me te veel. Ik verzamel na een tijd al mijn kracht en loop naar de badkamer. Ik doe de woedoe en verricht het gebed. Als ik klaar ben met bidden, weet ik niet meer wat ik kan doen. Gewoon slapen zeker. Vermoeid laat ik me weer vallen op mijn bed. Mijn oogleden voelen zwaar aan en voor ik het weet, sluit ik mijn ogen. Het is een droom loze slaap.
De volgende ochtend kies ik iets moois om aan te doen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik kan eruit zien zoals ik wil. Wat er diep vanbinnen verschuilen gaat, hoeft niemand te weten. In de spiegel keur ik mezelf goed. Mijn golvende haren laat ik gewoon los en dan pak ik mijn tas en dan loop ik naar de keuken. Wiam is verbaasd om me zo te zien. Vooral omdat ik besloten heb om geen make-up op te doen. Make-up, pff, heb ik niet nodig. "Je ziet er.. mooi uit", zegt ze zacht. Ik glimlach. "Zal wel", zeg ik droog en dan pak ik een appel. Op school bestel ik wel een broodje ofzo. In de bus ga ik zitten. Er komt direct iemand naast me zitten. "Duss, schoonheid, krijg ik je naam nog te horen, nig?"vraagt er een marokkaanse jongen. Ik negeer hem. Dus als ik er zo uitzie, wilt iedereen wel opeens bevriend zijn? Tss. Ik stap uit en stap laatste stukje naar school. Op school zie ik Zakaria in de verte. Als hij me ziet, kijkt hij me schuin aan. Ik loop naar hem toe. "Ik heb een date", leg ik uit. "Date??"vraagt hij. "Je begrijpt wel dat het haraam is om...", zegt hij maar ik onderbreek hem. "Ik ben niet van plan om te ver te gaan, maak je geen zorgen, sheikh", zeg ik geirriteerd. Ik zoek een plaats en sla mijn boek open. Ik hou van deze boek!!! Op het moment dat ik verder wil lezen, word ik verstoord door een bekende stem. Ik kijk om en zie....
