Het Geheim

Chapter 16

Dounia:

De volgende ochtend wil ik niet opstaan. Ik heb het gevoel dat ik weer in mijn oude gewoonte zit. Depressief zijn. En ik dacht nog dat Nasser me het leven maakte. Wat ook zo is. "Wakker worden!!"roept mijn tante nog. pff, echt geen zin. Bilal is hier ergens en hij bedreigt me. Omdat hij weet dat ik het weet... Met moeite sta ik op en loop naar mijn kast. Ik kies niet eens iets moois uit, maar het eerste dat ik zie. Dan loop ik als een zombie naar de keuken. Wiam is blijkbaar al weg. "Waarom is Wiam zo vroeg weg?"vraag ik. "Je hebt nog toen minuten of je komt laat", zegt mijn tante. Ik kijk op mijn horloge. Is het al zo laat??? Ik pak snel een appel die ik onderweg naar de bushalte eet. In de bus zoek ik een leuk plekje en ga zitten. Vandaag kom ik sws te laat op school. In de bus kijk ik uit het raam en tot mijn grote verbazing zie ik Nasser. Hij is in een druk gesprek met.. Bilal. Met grote ogen blijf ik naar hun kijken. Nasser ziet er vermoeid uit in zijn uniform, maar Bilal grijnst naar me.

Wat is er aan de hand??! Dan kijkt Nasser naar me. Hij glimlacht niet eens, maar met een teleurgestelde blik kijkt hij weg. Wat heeft Bilal hem wijsgemaakt??! De tranen glijden over mijn wangen. Waarom dit altijd?? Ik heb het altijd al moeilijk, maar waarom kan niemand gewoon van me houden en de rest me met rust laten? Op school geef ik mijn agenda af en daar schrijven ze aan de balie in dat ik te laat ben gekomen. Met een droog gezicht loop ik naar mijn lokaal. Daar doe ik de deur open en zie tot mijn verassing Zakaria alleen zitten. Raisa ook. Naast wie moet ik zitten? Ik loop dan automatisch naar Zakaria. Ik ga zitten. "Zie jij er even vrolijk uit", zegt Zakaria. "Ik haat mijn leven", zeg ik dan. "Kom je vandaag na schooltijd mee naar mijn werk?"vraag ik. Zakaria knikt. "Of heb je het te druk met je nieuwe vriendschappen?"vraagt hij doelend op Nasser en Raisa. "Nee, ik denk dat ik nooit gelukkig ga worden in het leven", zeg ik. Zakaria lacht. "Gelukkig heb je mij nog", hoor ik hem zeggen. Ik kijk hem aan. "Ja, gelukkig", zeg ik oprecht. En tot mijn grote verbazing omhelst hij me.Voor het eerst in mijn leven hebben we elkaar aangeraakt. Ergens voelt het vreemd aan, maar toch zo vertrouwd. "Dankje, Zakaria", zeg ik. Ik sta nu zo dichtbij dat ik zijn hartslag gewoon kan horen. Zakaria pakt een lok van mijn haar en doet het achter mijn oor. "Geen probleem", fluistert hij dan.

"Ja, kunnen de tortelduifjes nu ophouden en zich bezig houden met wat ik gevraagd heb?"horen we opeens de leerkracht zeggen. Met een rood hoofd ga ik normaal zitten. Ik begin direct aan wat ze zei, al weet ik niet wat, maar ik doe alsof ik bezig ben. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Raisa me beledigd en gekwetst aankijken. Oh ja, dat is waar ook!! Ze is verliefd op Zakaria!! Nu denkt ze vast... wat denkt ze? Ik moet toegeven dat ik en Zakaria wel heel dichtbij waren. Ik zucht. Ergens wou ik dat ik Nasser en Raisa nooit tegen was gekomen. Dat Zakaria en ik gewoon samen bleven voor altijd. Dat niemand tussen ons in kan komen omdat we beide ooit moeten trouwen. Maar ik weet dat dat niet ons lot is. En dat alles een reden heeft.

In de pauze wil ik naar Raisa toe stappen, maar ze negeert me en loopt door. Oké, die is boos. "Waarom is ze boos?"vraagt Zakaria opeens achter me. Geschrokken draai ik me om. Maar het is niet Zakaria.. nee, het is...