Dit verhaal gaat over Dounia. Ze leeft haar hele leven met een grote angst en een duister geheim. Maar er komen mensen in haar leven die haar het leven makkelijker maken, maar ook oude bekenden duiken op....
Zijn lach klonk nog na in mijn oren. Hij...
Met bibberende handen reken ik Bilal af en probeer vooral niet naar hem te kijken. Man,waarom ben ik zo bang? Oh ja, omdat ik die dingen weet.. "Hallo, schat", zegt Bilal. Mijn adem stokt en ik kijk hem automatisch aan. Zo noemde hij me toen ook. Ik kan niet geloven dat de manier waarop hij dat zegt niet verandert is. Ik slik moeizaam. "Hallo, heb je klantenkaart?"vraag ik langzaam. Bilal zoekt in zijn zakken en ergens ben ik bang dat hij me weer gaat bedreigen. Zoals in al de berichten die hij naar me stuurt. "Ja, hier", zegt hij en geeft het aan me. Ik neem het aan, maar hij laat niet los, waardoor ik wel naar hem MOET kijken. "Lang gelden", fluistert hij en dan zie ik die grijns weer op zijn gezicht. Ik besluit om niet meer te kijken. Nooit meer naar hem.
Onderweg naar de bushalte word ik gebeld. "Hallo?"vraag ik. Buiten is het donker en ik weet dat ik nog moet leren voor drie toetsen morgen. "Ik ben het, Nasser kan ik je vandaag spreken?"vraagt Nasser. Ik weet het niet. Ons vorig gesprek was niet goed verlopen. Ik kijk om me heen. "Ehmm, kom je me halen of?"vraag ik. Nog voordat ik het weet, zie ik zijn donkere auto. Hij toetert. "Stap in", roept hij en ik doe wat hij zegt. Hij brengt me ergens naartoe en parkeert. "Ik wilde even rustig praten", zegt hij. Ik knik. "Deze ochtend deed ik zo stom tegen je", geeft hij toe. Ik knik. "Nogal stom, ja", zeg ik. Nasser lacht. "Maar ik wil het rechtzetten. Iedereen heeft zo zijn verleden en daar mag ik je niet voor veroordelen", zegt hij. "Hoe wilde je het goedmaken?"vraag ik. "Morgen, ik wil je voorstellen aan mijn moeder", zegt hij nadat hij veel moed heeft verzamelt. Oh, dit is ongewoon. "Je moeder?"vraag ik. Ik had eigenlijk verwacht dat hij geen ouders had, als ik aan de vorige keer moet denken toen ik bij hun was. "Ja, mijn moeder", zegt Nasser. "Morgen?"vraag ik nog eens. Nasser lacht. "Ja, ik kom je ophalen na schooltijd", zegt Nasser. Ik knik. Dan kijk ik hem aan. "Morgen, komt goed uit", zeg ik met een glimlach. Even is het stil en kijkt Nasser me alleen aan. "Ik mag je zeker geen kus geven?"vraagt hij voor de zekerheid. Ik lach en schud mijn hoofd. "Dat mag je niet", zeg ik. "Kom, ik zet je thuis af", zegt hij. Dan brengt hij me naar huis. Met een goed gevoel ga ik slapen. Nasser gaat me gewoon aan zijn moeder voorstellen!!
Volgende ochtend sta ik bij mijn kast. Wiam doet opeens de deur open. "Mag ik wat van je lenen vandaag?"vraagt ze. Ik denk na, waarom niet? Ik knik en ze komt verder. Ondertussen denk ik na over mijn outfit. Ik moet wel iets moois uitkiezen, want ik word voorgesteld aan zijn ouders.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik bekijk mezelf in de spiegel. Perfect!! Ik loop met een blij gevoel naar de keuken. Daar ontbijt ik voor het eerst goed. Schooldag gaat heel snel voorbij en Raisa vraagt me waarom ik vandaag zo mijn best doe. Lachend en blozend tegelijk kijk ik haar aan. "Mijn broer, zeker?"raadt ze en glimlachend knik ik.
Zoals beloofd haalt Nasser me op. Ook hij ziet er mooi uit. Niet normaal. Ergens passen we goed bij elkaar. Dan rijden we weg. Onderweg kijk ik Nasser vreemd aan. "Is je huis niet de andere kant op?"vraag ik. Nasser knikt en zegt: "Maar we zijn niet van plan om naar mijn huis te gaan." Ik raak precies in paniek. Waar brengt hij me naartoe?? Is dit een valstrik?! Dan stopt hij. Ik kijk hem vreemd aan. "Uitstappen", beveelt hij. Als ik uitstap zie ik een bord met: "Psychiater." Oké, brengt Nasser me naar een psychiater omdat hij vindt dat ik gestoord ben of... is zijn moeder gestoord??? Ik wil het niet eens weten. Samen met Nasser stap ik het gebouw in en volg hem. Dan staan we voor een glazen raam en we zien veel vrouwen. Ze zien er op hun beurt allemaal normaal uit. "Ze zijn niet normaal in hun hoofd", zegt Nasser alsof hij kan raden wat er in mijn hoofd zich afspeelt. "Die daar is mijn moeder", zegt hij met een brok in zijn keel. Hij wist naar een vrouw en ik volg zijn vingen. Met grote ogen blijf ik de vrouw aanstaren. Een oude herinnering komt naar boven..
"Red me, help me!!"smeekt ze. Ik kijk naar haar bebloede kleren en schud mijn hoofd. "Kan niet, geen tijd", zeg ik zacht. Haar tranen glijden over haar wangen en met een pijnlijke kreet valt ze op de grond. "Ik heb kinderen...", fluister ze nog, maar ik ben al om de hoek.
"Haar naam is Hayat", zegt Nasser die me uit mijn gedachten haalt. De vrouw ziet me niet en ergens wil ik niet dat ze me ziet. Ik heb haar zo gemaakt... ze was ooit normaal. Dankzij mij zit ze hier...
