Het Geheim

Chapter 22

Dounia:

Nasser heeft me nog steeds stevig vast en hij laat me maar niet los. Moet ik het zeggen?? Ik zucht en zoek een plekje dicht bij het meer. Daar ga ik zitten. Nasser komt me achterna en komt naast me zitten. Dan begin ik te vertellen. Alsof het de dag van gister was...

My story:

In de boot kon ik mijn ogen van Bilal niet afhouden. Hoe kan het dat niemand verliefd is geworden op deze volmaakte gast?? Mijn ouders mochten natuurlijk niet merken dat ik naar Bilal stond te kijken, dus af en toe keek ik weg. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij me had aangesproken. Bij de douches. Ik zei snel tegen mijn moeder dat ik naar buiten zou gaan om te genieten van het prachtige water en dus liep ik weg. Achter me aan kwam Bilal en ik was blij dat hij de hint begreep. Buiten was het frisjes want het begon laat te worden. Hier slapen, daar keek ik echt niet naar uit. Nog zes uur op deze stomme boot. "Je ziet er echt prachtig uit", fluisterde Bilal. Niet zo ver van ons stonden een paar Nederlanders die ons waarschijnlijk konden horen. "Dankje", fluisterde ik terug en mijn ogen fonkelden. Ik wist zelf ook wel dat ik nog maar 15 was, maar ik was zoooo verkocht!!! "Ik kan echt niet geloven dat we zelfs samen zijn, want dat zijn we toch?"vroeg Bilal voor de zekerheid. Ik knikte giechelend. "Natuurlijk", zei ik.

We bleven een tijd stil. "Zullen we naar boven gaan? Bij de bovenste verdieping vind je zwembad alles", hoorde ik Bilal zeggen. Ik knikte. "Klinkt leuk, maar niet denken dat ik mee ga zwemmen", waarschuwde ik hem. Lachend sloeg Bilal een arm om me heen en samen liepen we de trappen op. Helemaal boven op de boot, was het prachtig!! Er was ook niemand, want het was best frisjes om te gaan zwemmen. "Mooi, hé", fluisterde Bilal die veel te dicht bij me stond. Dat merkte ik ook en ik dacht: waar ben ik mee bezig? Maar aan de andere kant dacht ik: we zijn toch samen, dit is logisch. Bilal zei dat hij ergens heen moest en ik liet hem gaan. Ik ging aan de rand staan en keek naar beneden, naar het water. Tot mijn grote verbazing zag ik mijn ouders. Oh shit, die zochten me vast. Ik wou hun nog roepen, maar ik hoorde een gil. Niet zo ver van me vandaan. Ik draaide me om en zag om de hoek een paar benen. Met bonkend hart liep ik naar die paar benen en toen ik daar eenmaal was, zag ik een dood meisje. Haar gezicht getekent door het leven. Vol afschuw zette ik een stap naar achhteren. Wie had dit gedaan?? Vol schrik wou ik naar beneden rennen, dus dat deed ik ook. Maar een verdiep lager was er een vrouw. Duizenden lichamen rond haar, allemaal dood. Ze schreeuwde om hulp, maar ik kon haar niet helpen. Daar was geen tijd voor, ik moest naar mijn ouders gaan. (dat was trouwens Zohra, moeder Nasser). Maar eenmaal bij mijn ouders ontdekte ik de vreselijke waarheid. Of wat het ook was. Ik zag mijn ouders, dood, en Bilal gebukt om hun lichamen heen. Ik slaakte een gil en Bilal keek omhoog. Zijn gezicht lag vol bloed. Hij zette een stap naar voren, maar ik zette er één naar achteren. Toen rende ik weg, wachtend tot de boot tot stilstand zou komen en ik wakker kon worden uit deze nachtmerrie. Maar het drong tot me door. Ik had mijn beide ouders verloren....

Ik ben klaar met vertellen en kijk Nasser afwachtend aan. Wat gaat hij zeggen?? "Bilal?"vraagt hij. Ik knik. "We hadden zo maar een paar uur iets of mijn ouders waren al dood", zeg ik zacht. Het doet pijn om dat luidop te spreken. Maar ik heb het gedaan. Ik heb eindelijk de waarheid vertelt. Het duistere geheim dat ik al sinds mijn vijftiende met me mee heb gedragen. "En hij zit nu achter je aan?"vraagt Nasser met een opgetrokke wenkbrauw. Pff, ik zie ik het aan hem, hij gelooft me niet! Ik sta boos op. "Je gelooft me niet, maar laat maar, je hoeft me ook niet te geloven", zeg ik boos en loop bij hem weg. Ik heb dit aan niemand vertelt, hij is de eerste en toch gelooft hij me niet!! Boos ren ik weg, de bushalte voorbij, maar voor ik het weet, word ik stevig vast gepakt. En niet door Nasser...