Het Geheim

Chapter 24

Nasser:

"Ik wil weten waar ze is, en wel nu", zeg ik. Maar Bilal haalt zijn schouders op en kijkt me droog aan. We zitten hem nu te verhoren, maar hij wilt niks loslaten en blijft koppig doen. "Praat!!"roep ik. Bilal gaat verzitten. "Waarom ga je er vanuit dat ik er iets mee te maken heb?"vraagt Bilal. Ik lach sarcastisch. "Jij hebt er alles mee te maken", zeg ik. "Ik heb haar echt niet!"zegt Bilal oprecht. Ik ga heel dicht bij hem staan. "En waarom zou ik jou geloven?"fluister ik. Bilal kijkt me niet opgejaagd aan. "Omdat je je tijd verdoet aan mij, wat die bootverhaal betreft, oké, ik was daarbij, maar ik heb niemand vermoord!! Ik heb daar niks mee te maken, ik wilde alles nog uitleggen aan Dounia, maar ze rende weg" zegt Bilal. Juist ja, nu moet ik hem geloven.

Drie uur later ontkent Bilal alles nog steeds. Volgens de andere agenten hebben ze niks gevonden in het huis van Bilal, niks. Geen enkel aanwijzing toont aan dat Bilal onschuldig is. Ik ga terug naar binnen. "Goed, stel ik geloof je en je bent onschuldig: wat deed je dan bij de ouders van Dounia?"vraag ik rustig. "Ik ging checken of ze nog leefden, ik wou alleen helpen", zegt Bilal. Hij klinkt oprecht. Maar ik ga er niet in trappen. "En hoe zit het dan met die telefoontjes die je naar haar stuurde", zeg ik. Bilal kijkt me vreemd aan. "Ik heb niks gestuurd, wat praat je man??"vraagt Bilal. Het is een tijd stil. Bilal is onschuldig en dat begin ik te merken. "Oké, stel ik geloof je: waar zou Dounia dan nu zitten?"vraag ik. Bilal lacht. "Dat hoef ik je helemaal niet te vertellen, je weet dat ik onschuldig ben. Maar goed, ik weet niet waar ze is, maar ik weet wel dat jullie je tijd echt verspillen aan me", hoor ik Bilal zeggen. Langzaam krijg ik ook dat gevoel. The hell, waar ben je toch Douniaaa??

Na lange werkdag ga ik naar huis. We hebben niks gevonden. Echt letterlijk NIKS. Ik voel me een nietsnut, een sul. Ergens zit Dounia en ik kan haar niet helpen.

Dounia:

Ik hoor een onbekende stem. Een stem die ik nooit eerder heb gehoord als ik wakker word. Ik heb geen idee waar ik ben, maar iets zegt me dat ik niet alleen ben ontvoerd, maar dat ik eraan ga. Dood. Niet zo lang geleden zou ik het niet erg vinden. Mijn ouders dood, waarom ik niet? Wat heb ik hier te zoeken?? In deze verachtelijke Dunya. Maar toen dook Nasser op, Raisa, Zakaria... tranen in mijn ogen. Wat mis ik ze. Wat zou ik willen dat ik dicht bij hun was. De stem is opeens heel dichtbij. Als ik kijk, kijk ik recht in de ogen van ... een gast met heel licht grijze ogen. Mooi om te zien, maar ze staan koud en hatelijk. "Princess is eindelijk wakker geworden uit haar slaap?"vraagt hij op een spugende manier. "W waarom doe je dit?"vraag ik stotterend. Die gast lacht. "Wail, aangenaam kennis te maken", zegt hij zomaar. Maar dat is niet wat ik heb gevraagd.

Ik wil wegrennen, maar ik kan het niet. Tranen in mijn ogen. Te veel pijn overal. "Waarom ik dit doe, dat ga ik je nog niet vertellen. Misschien net voor je sterft", zegt Wail. Ik krijg het koud. "Ben jij degene van die boot?"vraag ik voorzichtig. "Tsjing tsjing tsjing, gewonnennn", zegt Wail met een lach. Oh nee, dan is Bilal onschuldig??? Ik begin me direct slecht te voelen. "Maar waarom? Waarom doe je dit?"wil ik weten. Hij pakt een vlijmscherpe mes. Loopt naar me toe en kijkt me recht aan. En zijn laatste woorden, die ga ik nooit vergeten.

"Omdat ik je broer ben."