Het Geheim

Chapter 19

Dounia:

Opeens stelt Nasser voor om naar haar toe te gaan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik moet een excuus vinden. Ik kan niet naar zijn moeder gaan. Toch volg ik hem. Zijn moeder zit hier, dus ze gaat me vast niet herkennen. Maar eenmaal als we bij haar zitten, blijft ze me aankijken. "Mijn moeder herkent niemand meer", fluistert Nasser ook al is dat nergens voor nodig. "Sinds het ongeluk, herkent ze niemand meer, zelfs mij niet. Raisa komt heel vaak in de hoop dat ze haar terug gaat herkennen, maar niks", vertelt Nasser. Maar waarom herkent zijn moeder mij wel?? "Yemma, dit is Dounia, In scha Allah mijn toekomstige", zegt Nasser zonder waarschuwen. Serieus?? "Ik ga even koffie halen,ik ben zo terug", zegt Nasser. Nee, hij mag me niet alleen laten!!!

"Ik weet wie je bent", zegt de moeder zacht. "Hoe kan dat als je je eigen kinderen niet eens herkent?"vraag ik. "Omdat... ik ze wel herken", geeft ze toe. Meent ze dit? Ik kijk haar wantrouwig aan. "Ik ben Zohra", stelt ze zich zelf voor. "Ik weet nog alles van die dag", fluistert ze. Ik voel me slecht en wil het niet horen. Ik weet dat ze me haat, heel erg haat. "Ik.. het spijt me", zeg ik zacht en wil bijna huilen. Zohra legt een hand op mijn been en kijkt me recht aan. "Niet huilen, benti, ik snap dat je me niet kon helpen", stelt ze me gerust. Ik veeg die ene traan weg en kijk haar recht aan. "Waarom zit je hier?"wil ik weten. "Omdat, ... hij is er nog, hé", vraagt ze. Ik weet wie ze bedoelt, Bilal. Ik knik. "Ik ben hier veilig, voor mijn eigen kinderen ben ik hier veilig", zegt ze. Ik schud mijn hoofd. "Hij zit niet achter je aan", begin ik, "Hij wilt mij. Als je echt van je kinderen houdt, dan moet je een manier vinden om hier weg te kunnen." Zohra knikt want ze beseft dat ik gelijk heb. Maar meer kan ze niet zeggen, want Nasser is al terug. "Yemma, Dounia, hier", zegt hij en legt koffie voor ons neer.

We drinken rustig van ons kopje. "Ik wil suiken", zegt Zohra opeens. Hmm, ik zie wat ze hier doet. "Jaa, ik ook", doe ik mee. Nasser kijkt ons vreemd aan. "Goed, dan haal ik het wel", zegt hij en loopt bij ons weg. "Je moet me hieruit kidnappen", zegt Zohra doodserieus waardoor ik in de lach schiet. "Vanavond", gaat ze door. IK knik. "I'm gonna steal your body", zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar. Dan is Nasser terug en geeft ons de suiker. Zohra legt een hand op haar zoons arm. "Ik mag je toekomstige nu al", zegt ze en glimlacht oprecht. Nasser kijkt van zijn moeder naar mij. Helemaal in shock. Ik moet lachen. "Ik heb dat effect eenmaal op mensen", zeg ik.

Het is tijd om naar huis te gaan, want we zitten hier veel te lang. "We gaan, Yemma, hou je goed", zegt Nasser en geeft een kus op zijn moeders voorhoofd. Nasser brengt me veilig naar huis. "Je wilt zeker niet met ons mee, gaan logeren bij Raisa?"vraagt Nasser. Nee, daar gaat mijn plan om Zohra te ontvoeren dan. "Nee, ben echt moe", lieg ik en we rijden naar mijn huis. Daar krijg ik nachtmerrie en paniekaanval als mijn tante voorstelt aan Nasser om even met ons te blijven. "Nee, gelti, hoeft niet", zeg ik. Nasser haalt zijn schouders op. "Waarom niet?"vraagt hij en stapt naar binnen. Tazz!

"Het is wel al erg laat", zeg ik na twee uur met Nasser en mijn tante en oom in de woonkamer. "Jaa", zegt Nasser enkel en begrijpt mijn hint niet. Dan maar e oude aanpak. Ik doe alsof ik gebeld word. "Nee, dat meen je niet?? Ik ben nu onderweg", zeg ik. "Noodgeval bij Zakaria", leg ik uit. "Zal ik je brengen?"vraagt Nasser. Nerveus lach ik. "Nee joh, blijf lekker bij de rest, ik denk niet dat Zakaria dat wilt", zeg ik. Nasser geeft me één wantrouwige blik, maar zegt niks. Dan ben ik het huis uit. Ik ga gewoon deze keer met de auto van mijn tante. Ik heb mijn rijbewijs, maar ik rijd nooit!! Altijd neem ik de bus, maar omdat het al zo laat is komen de bussen amper. Ik rijd naar psychiater en parkeer op een plek dicht bij de deuren. Pff, voel me echt gangster nu. Dat ik niet gepakt word. Ik loop naar binnen, maar krijg te horen dat bezoekuur al voorbij is. "Maar ze vroeg me om te komen", probeer ik. De vrouw die daar werkt, schudt haar hoofd. "Nee, het spijt me. We hebben duidelijke regels en je moet dat zien te accepteren", zegt ze. Ga met je acceptere!! Toch knik ik en loop ik weg. Achterdeur zeker? Ik loop naar de achterdeur en gelukkig is het open. Tweede verdieping, 455. Daar klop ik niet aan. Voordat ik binnen stap, kijk ik links en recht. Eenmaal binnen zie ik dat Zohra zichzelf al klaar heeft gemaakt. Spullen heeft ze niet, alles ligt bij haar huis. "Kom we gaan", fluister ik. "De achterdeur is open, maar ze gaan bijna sluiten", zeg ik. Zohra knikt. "En niemand heeft iets door", zegt ze voor de zekerheid. "Niemand", verzeker ik haar.

"Oh ja?"vraagt er iemand achter me. Geschrokken draai ik me om. Maar het is Nasser gelukkig. "Hoe wist je dat ik hier zat?"vraag ik. "Denk je nu echt dat ik achterlijk ben?? Je deed zo raar dus heb ik je achtervolgt. Wat ben je van plan?? Mijn moeder ontvoeren? Je3la plan dat je hebt", zegt Nasser. "Ik probeer gewoon je moeder te helpen", zeg ik rustig. "Je voelt je maffia", begint Nasser en ik rol met mijn ogen. "Eerlijk, je voelt je echt maffia", zegt hij en trekt zijn wenkbrauwen op en neer. Lachend kijk ik weg. "Kom, we moeten je moeder buiten smokkelen", zeg ik serieus. "Nooit gedacht dat ik JOU dat zou horen zeggen", hoor ik Nasser zeggen. Samen smokkelen we zijn moeder naar buiten..