Het Geheim

Chapter 4

Dounia:

Ik kom thuis aan met rode ogen. Mijn handen trillen. Mijn hart dat snel begint te kloppen, heeelll traag alsof het langzaam het leven verlaat en dan weer heel snel alsof het er gewoon uit wil springen. Het gevoel van verraad en pijn en woede gaat door me heen. Alles dat ik zie, wil ik wegslaan. Kapot gooien, vermoorden! De drang om mijn woede te uiten is groot. Ik zie Wiam die me niet eens aankijkt en verder skypet met haar vriendinnen. Mijn tante komt bezorgd op me af. "Lieverd, gaat het wel?"vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Mijn hoofd die te hard bonkt en als ik voel aan mijn wangen dan voel ik alleen gloeiende wangen. "Ik denk dat ik me niet zo goed voel", zeg ik. "Oh, dus je ziet dat jullie morgen presentatie hebben en opeens voel je je niet goed", hoor ik Wiam zeggen. Welke presentatie??? Ik denk dat ik beter vaker mijn agenda kan checken.

In mijn kamer stuur aan Zakaria bericht dat ik morgen niet naar school kom. Direct word ik gebeld. "Hoezo je komt niet? En presentatie dan?"vraagt Zakaria zonder groet. "Het is heus niet zo dat we samen werken, dus drop de drama", zeg ik zuchtend. "Ze3maa opeens voel je je niet goed", hoor ik hem zeggen. "Zakaria, ik ga ophangen, heb even geen zin in jou", zeg ik verveeld en hang op. Jaa, ik zie je wel denken: dit is vast de reden dat ze geen vrienden heeft. So what?? Ik geef er niks om. Mijn bed voelt koud aan als ik ga liggen en oude herinneringen komen weer naar boven. Herinneringen die ondanks alles nooit kunnen vervagen.

Flasback:

"Zie je het dan niet?"vroeg ik lachend. Mijn vader gaf me een knipoog. "Nee, maar je zult het me toch moeten vertellen", klonken zijn woorden. Ik schudde lachend en geniepig mijn hoofd. "Nee, papa, dat zal ik niet! Je zult zelf moeten gaan zoeken, kom op, ik weet dat je het kunt", zei ik giechelend. Mijn vader lachte en verdween. Hij was weg dacht ik, maar op dat moment sprong hij achter me en tilde me met één hand op. "HHIHII", lachte ik. "Laat me los papa, je hebt nog niet gezocht naar Teddy", zei ik bedroefd, maar genietend van het moment. Mijn vader liet me los en haalde opeens uit zijn andere hand Teddy tevoorschijn. Mijn knuffelbeer. "Papa toch", zei ik trots en omhelsde hem. "Hoe doe je dat toch?"vroeg ik lachend en schudde mijn haren naar achteren. "Je moet me dat toch eens leren."

Einde Flashback

Dus die herinnering , niet alleen die, maar ze blijven nog steeds bij me. Je kunt zoveel mensen laten verdwijnen, maar die herinneringen zijn er nog. Ik loop naar mijn eigen badkamer en bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie een verward meisje. Een meisje die vandaag weer niet zichzelf kon zijn. Nee, ik ben niet depressief. Niet voor de volle 100 % dan. Ik walg van dat meisje. Mijn haren zijn vies zwart en ik verlang terug naar mijn prachtige bruine haren. Naar de haren die ik als kleine meisje altijd achter mijn oren streek. Snel doe ik mijn schoenen aan en loop mijn kamer uit. Daar kijkt Wiam me met opgetrokken wenkbrauw aan. "Waar is ons zieke meisje gebleven?"vraagt ze. "Ze gaat even iets belangrijks kopen", zeg ik droog en loop de deur uit. Ik heb geluk dat ik één supermarkt open vind zo laat. Daar zoek ik naar de haarkleursel dat precies lijkt op mijn natuurlijke haarkleur. Die koop ik en dan ben ik weer thuis.

"Wachten maar", zeg ik terwijl mijn haren helemaal besmeurd zijn met de kleursel. Ik doe precies alles wat me gevraagd word en aan het einde spoel ik mijn haren. Het lijkt precies alsof mijn spiegelbeeld me iets wilt vertellen als ik terug naar mijn spiegel kijk. "Je kunt veranderen", zegt de spiegel me. Ja, ik kan veranderen. Ik kan dragen wat de meeste mensen dragen, ik kan geen make-up dragen of gewoon deftige make-up, ik heb mijn haar al veranderd, maar wat diep vanbinnen zit. Dat kan ik niet veranderen. Dat ik er niet depressief uitzie, betekent niet dat ik elke dag worstel tegen het leven. Mijn naam, Dounia. Wat een grap! Ik word gewoon genoemd als het wereldse leven. Het wereldse leven.. ik zit vast in een doolhof gebouwd uit valstrikken van het wereldse leven. Dounia.

De volgende ochtend voel ik me prima! Gewoon niet normaal goed. Maar heb ik zin in school? Nooit toch. Niemand heeft me wakker gemaakt en iedereen is weg. Het is half elf. Pauze bij ons op school. Omdat ik het niet trek, loop ik naar mijn kast. Ik weet dat ik zogezegd mezelf ging veranderen, maar nu heb ik geen kleren. Tijd om te gaan shoppen zeker. Ik doe mijn sta-op-uit-de-dood-idioot!- stijl. Dan trek ik de deur achter me dicht. Wat ik niet verwachtte te zien, is Zakaria. "Ik wilde net gaan aanbellen", zegt hij geschrokken. Hij kijkt naar mijn haar. "Beter", zegt hij goedkeurend. Ik negeer hem. "Ik ga shoppen, had je soms zin om mee te gaan?"vraag ik. Het boeit me niet of hij mee komt, het is geen verzoek. Het is gewoon een vraag. "Jepp, ik laat mijn fiets wel hier, gaan we te voet?"vraagt hij. "Ja, is toch niet ver", laat ik weten.

We dwalen doelloos door het stad. In de verte hoor ik vaag de stem van Nasser. Ik herken het door de manier dat hij praat. Alsof alles wat hij zegt interessant is. "Ik heb vandaag vrij", zegt Nasser en zijn vrienden juichen. Soort van dan. Als we langs hun lopen, probeer ik ze te negeren, maar ik krijg al direct een opmerking. "Check die dode chick!"zegt één van de vrienden van Nasser. Ze beginnen allemaal te lachen. Ik rol met mijn ogen. Er worden weer grappen gemaakt tot Nasser ze stopt. "Koppen houde, ze is een prachtdame!! Nog één belediging..", waarschuwt Nasser hun. Ik kijk naar Zakaria. Aan hem zie ik dat dit alles hem niks doet. Het kan hem niks schelen dat ik beledigd word en het kan hem niks schelen dat Nasser het voor me opneemt. Ook boeit het hem niet eens waarom Nasser het voor me opneemt. Zo is Zakaria. Het boeit hem gewoon niet.

"Maar nu eerlijk, zijn jullie vrienden?"vraagt Nasser aan mij en Zakaria. We knikken beiden. Opeens lacht één van zijn vrienden. Nasser kijkt hem vragend aan. "Ewa, sorry, maar je weet wat ze zeggen over zo'n vriendschap", zegt de vriend van Nasser. "En wat zeggen ze dan?"vraag ik bot. "Friends with benefits", zegt hij. Nasser kijkt me vragend aan en mijn ogen worden groot. "Hoe durf je zelfs??"vraag ik beledigd. "Niet slecht bedoeld, Zakaria", zeg ik snel. Zakaria haalt zijn schouders op. Dan lopen we weg. Weg van Nasser die het voor me heeft opgenomen.