Wilcze bliźniaki {Poprawki}

*21*

Z zamyśleń wyrwał mnie wołanie mojego imienia.

- Łucja!

Poszłam w kierunku odgłosu. Skręciłam w ciemny zaułek.

- Kim ty jesteś?

Z mroku wyszła kobieta ...

- M-mama? T-to nie możliwe! Przecież ty nie żyjesz!

- Cii. Spokojnie Łucja. Chciałam Ci coś powiedzieć. - zwachała się na chwilę. - Uważaj na Filipa. On może coś Ci zrobić.

- Co? Zostawiłaś mnie samą na pastwę losu! Gdyby nie ciocia trafiłabym do domu dziecka, rozumiesz?! Nienawidzę Cię za to! Mówisz, że JA mam uważać, a sama nie byłaś lepsza. Zabili Cię. A ty mi mówisz, żebym uważała na Filipa, który był ze mną zawsze! Nawet kiedy mnie porwano!

Zmieniłam się w białego wilka i skoczyłam na nią. Nie chciałam ją nigdy więcej widzieć. Podczas 'lotu' słyszałam jakieś niezrozumiałe szepty.

- Łucja!

Obudziłam się. Byłam na tej samej uliczce, gdzie spotkałam swoją matkę.

- Strasznie się martwiłem - przytulił mnie Nat - Zmieniałaś się w wilka. Co ci się śniło.

Poczułam się bezpieczna w jego uścisku. Tak jak przytulał mnie kiedy pierwszy raz się zobaczyliśmy. Nigdy nie zapomnę tego dnia.

- Luc, znów masz szare oczy! Może jest jeszcze nadzieja na to byś przeżyła - Powiedział Matt po czym nerwowo się zaśmiał.

Ja tylko cicho westchnełam. Po czym wstałam. Lekko się zachwiałam lecz tak czy siak kolana mi zdarzały i znów leżałam na chodniku.

- Nie powinnaś wstawać - stwierdził Nat. - Możesz nam powiedzieć co Ci się śniło?

- Okey. Powiem wam - zawachałam się. - P-przyśniła mi się mama. Mówiła, żebym uważała na kogoś - Nie mogłam powiedzieć im całej prawdy. Nie byłam pewna do czego oni są zdolni. Poza tym chciałam jeszcze z nim porozmawiać by wyjaśnił mi parę spraw.

Nathan wziął mnie na ręce i skierował się w stronę domu. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam wtulona w mojego byłego ukochanego.

=======
Hejka ^.^
Dziękuję osobą, które komentują i gwiazdkują moje rozdziały. To bardzo motywuje ❤❤ i sprawia, że jest mi cieplutko na serduszku.
Jeszcze raz dziękuję. Miłego dnia 😀