ÖDEŞTİK

1- PLAN

Herkese merhaba ilk kurgumla sizinle birlikteyim! Bölümün sonunda karakteri tanıttım.🐥

Umarım bu sıcak dostluğu ve heyecan dolu aşk serüvenini seversiniz.

Sizden ricam satır aralarına yorumlarınızı, eleştirilerinizi yazmanız. Fikirleriniz kıymetli, kendimi geliştirmem adına...

İyi okumalar,başladığınız tarihi buraya yazabilirsiniz❤

✐(Bu kitabı seneler önce yazdım ve iki seri yaptım. Finalinde okuyucularımdan duygusal mesajlar aldım ve hala daha almaya devam ediyorum. Final bölümünde bu kitabın size katmış olduğu duyguları yazmanızı istemiştim ve okurken ne kadar duygulandığımı anlatamam. Yazarken küçüktüm. Bundan dolayı bir tık cringe yerler malumunuz var. Ama bilin ki karakterleri benimseyeceksiniz. Umarım yeni gelen okuyucum sende seversin ve Ödeştik adlı kitap her zaman aklının bir köşesinde kalır. İyi okumalar... Uzun bir başlangıca hoş geldin♥)

Başıma hızla düşen bir su balonuyla neye uğradığımı şaşırmıştım.İkinci kattan yükselen kahkaha seslerini duyunca sırılsıklam olmuş halde başımı yukarıya kaldırdım. Dört senedir hayatımda bir bela gibi dolaşan Bekir'i ve onun yandaşı Furkan'ı görmeyi beklemiyordum, desem yalan olur. Bu sulu şakayı başka hiç bir akılsız yapamazdı.

"Ah be güzelim bu sefer fena ıslandın." Bekir'in sinir bozucu laflarını duyunca sinirim daha da tavan yapmıştı. Ama Furkan durur mu? İlla tepemin tasını attıracaktı.

"Bizimle uğraşmaman gerektiğini anlamışsındır herhalde Duygu'cum." Gözlerimi devirerek iki adım geriledim. Şimdi onları daha rahat görüyordum. Bekirler bizim bir üst katımızda oturuyorlardı. Bizde 1.kattaydık. Tam cevap verecekken annemin cama çıkmasıyla susmuştum.

"Aaa, kızım ne bu halin?" bir şey dememe fırsat vermeden gülmeye başladı. "Yine mi Bekir?"

"Aysel teyzecim evet benim. Ama yani senin kızında pek masum sayılmaz. Dün kumsaldayken üstüme boyalı balonlar atmıştı. Herkese rezil olmuştum!"

"Az bile yapmışım sana!"

"Didişmeyin bakayım, Duygu gel sen üstünü değiş." annemin sesiyle içeri geçerken annem kafasını kaldırmış Furkan ve Bekir'e bakıyordu.

"Siz de daha fazla kaşınmayın! Ödeştiniz işte yavrum."

Apartmandan içeri girer girmez annem hemen kapıyı açmıştı. "Ne zaman bitecek sizin bu şakalarınız?"

"Ne şakası anne ya? Bu çocuk yenilmekten yorulmuyor ki ama ben ona yapacağımı bilirim." deyip odama geçtim. Hemen Yasemin'i arayıp bize gelmesini söylemiştim. Bu sefer fena kaşınmışlardı. Annem içeriden "Üniversiteye başlayacaksınız hala çocuk gibi didişiyorsunuz." demesine aldırmadan üstümü değişmeye başladım.

Evet lise bitmişti. Ve biz üniversiteye başlayacaktık. Yaz tatilini ise bu iki akılsızla uğraşarak geçiriyordum. Aslında sadece yaz tatili değil. Dört yıldır, yani liseden beri Bekir ve Furkan'la yıldızımız barışmamıştı. Yasemin de aynı şekilde anlaşamıyordu. Hele ki Furkan'ı görünce onu elli yerinden bıçaklayıp türlü işkenceler planlayıp yapmaya kalksa da ben tutuyordum. En büyük şanssızlığımız ise aynı mahallede oturuyor olmamızdı. Hatta ve hatta Bekir'le aynı apartmanda oturuyorduk.

Mahallemiz çok küçüktür hatta hepimiz aile gibiyizdir. Tabi Bekir üvey evlat o ayrı. Dört yıldır bu mahalleden taşınıp gitmesini isteyip Allah'a yalvarsam da, yok gitmiyordu. Kendisinden ne kadar nefret etsem de annesi ve babasını bir o kadar da severdim. Aile dostlarımızdı. Ama Bekir lisenin ilk günü bana bahçede çelme takmasaydı bende düşüp rezil olmazdım. O günden sonra onunla belirli bir rekabetimiz oluştu.