The Case: Artieta High School

Chapter Twelve

"Thank goodness, you're awake!" Tumingin ako sa paligid at bumungad si Theo na naka-upo at nakangiti sa'kin.

Until now, ramdam ko parin ang sakit nang katawan ko pero ang atleast ngayon, ligtas na ako. Speaking of ligtas, I am just wondering kung kumusta na si Victoria. It's not that I care for her! Sinisigurado ko lang na worth it ang buwis buhay na ginawa ko.

"I never thought na ikaw pa ang magliligtas sa'kin sa sitwasyon na 'yon," sabi ko. Tumayo lang siya at lumapit sa'kin. Nagulat ako nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko at bahagyang pinisil ito.

"Thank you na ba 'yon?"

"Yeah. Let go my hand, Manyak," tumawa lang siya pero hindi binitawan ang kamay ko.

"I'm so worried, Step. I thought mawawala ka na naman sa'kin. Bakit ba kasi kailangan mong gawin 'yon?"

Hindi ko rin alam. Basta n'ung nakita ko siya na bitbit nang mga lalaking iyon ay may pumasok na lang sa utak ko na kailangan ko siyang iligtas. At sa dami pa nang tao, ako pa ang gumawa n'un.

'Yun sana ang sasabihin ko pero ipinikit ko nalang ang mata ko para humugot pa nang lakas. I knew from the start that after this incident, there will be a lot of trouble that I will be facing.

Napamulat ulit ako nang biglang may maalala ako.

"Did you tell my Mom about this?"

"I was about to but I didn't. Lalo na sa kuya mo," napahinga ako nang maluwag dahil doon.

Like what I've said, maraming gulo ang mangyayari pa pero mas malaking gulo kung malalaman ito ni Mama. Especially, si kuya.

"Good. Alam mo kung paano magalit iyon. Baka ipaalis niya pa ako sa school ko kapag nagkataon," hindi ko alam kung ba't nasabi ko 'yun. Last time, sinabi ko pang nakaka-boring ang school na 'yon pero ngayon, may mas bo-boring pa ba sa nangyari sa'kin?!

"So, wala ka pang balak umalis sa school na 'yon after what happened--"

"I thank you for saving my life but I won't leave that school. After what happened, never." Mukhang sumuko narin si Theo dahil sa sinabi ko. Alam naman niya na walang makakapigil sa mga desisyon ko.

"Okay. By the way, you friend's fine. 'Yung sugat niya sa paa, okay narin naman. I don't know her kaya hindi ko pa na-contact family niya. Her family must be so worried about her." Naalala ko pala 'yung nasaksak si Victoria sa paa. Those jerks!

"Yeah. They must be so worried. Like my Mom and Kuya do," pag-sangayon ko. Nakita ko rin naman na kasi ang pamilya ni Victoria.

"I gotta go, Stephanie. You know, marami pang chicks ang naghihintay sa'kin. 9 hours kaya akong absent dahil ang haba mo matulog," napa-iling nalang ako nang mabalik na naman sa pagiging babaero 'tong isang 'to.

"Leave now. Kanina pa ako nagtitiis sa pagmumukha mo. And please! Bitawan mo na kamay ko. Ang gaspang kaya nang kamay mo. Kadiri," pang-aasar ko sakanya.

"Hey! Hey, Stephanie Harven! Alam mo bang mahal ang bayad kapag nahahawakan ang kamay ko?! Pasalamat ka, pinahawak ko sa iyo nang libre."

"Whatever. Just leave. Leave," sabi ko at ngumiti lang siya. Ginulo niya lang ang buhok ko at umalis na.

Pinikit ko uli ang mata ko para magpahinga ulit. Mamaya ko nalang pupuntahan si Victoria. My body needs a rest.

---

"Ma'am, gising na po. Kailangan niyo na pong inumin ang gamot niyo. Ma'am.." nakarinig ako nang konting yugyog kaya napamulat ako nang mata.

"Ma'am, kailangan niyo na pong inumin ang--" hindi ko na pinatapos ang nurse na 'yon at agad na tumayo.