Psikopat Mafyanın Esiri

Bölüm 1

Bu yazıyı okuyan sevgili okuyucu... Aramıza hoş geldin. Bu bölümler ve bu kitap aşırı acemilik içermektedir. Anlam karmaşasına düşersen bir mesaj kadar uzaktayım. Mesaj kutum her ne kadar gıybet köşesi, dertleşme köşesi, eleştiri köşesi olsa da aramıza katılmaktan çekinme. Her türlü eleştirinizi yapabilirsiniz. Kendinize iyi bakın. Keyifli ve sabırlı okumalar...

****

Dört sene önce o büyük demir kapıdan dışarıya ilk adımımı attığımda kabullenmem gereken bir gerçek vardı... Artık çocuk değildim ve tek başımaydım. 
Ayaklarımın üstünde durmam gerekiyordu. Yıllar sonra ilk kez yurt himayesi altında olmayacaktım. Bu düşünce o zamanlar beni fazlasıyla ürkütmüştü. Ne yapacağı bilmiyordum. Dışarıdaki hayatın temposuna alışık değildim. İnsanların sokaktaki hızları bile başımı döndürmeye yetiyordu. 

Yurttan ayrıldığım ilk gün küçük bir lokantada işe girmeyi başarmıştım. Lokantanın sahibi Muzaffer amca emekli bir polisti ve çevresi oldukça geniş biriydi. Yurttan ayrıldığımı ve kalacak yerim olmadığını öğrenince benim gibi beceriksizi işe almaya razı olmuştu. İşe başladığım gün bana geçici bir süre kalmam için eski evini ayarlamıştı. Bir süre o tek odalı evde yaşadım. 
İki yıl Muzaffer amcanın yanında çalıştım, kendimi iş hayatına ve insanlara alıştırmayı başarmıştım. İnsanların aceleci tavırları artık beni ürkütmüyordu. Bu şehirde herkes acelesi varmış gibi davranmak zorundaydı!

İki yılın sonunda hayatın bu küçük lokantadan ibaret olmadığını söyleyen Muzaffer amca artık lokantayı işletmeyeceğini söylemişti. Kendisi tatil planları yaparken beni ihmal etmedi. Muzaffer amca bana arkadaşının şirketinde daha iyi bir iş bulunca o evden ve lokantada ki işimden ayrılmak zorunda kalmıştım. Yeni işimde haftanın sadece belirli günlerinde çalışıyordum, maaşı diğer işime göre daha iyiydi fakat yeni evimin kira olması bütçemi fazlasıyla zorluyordu. 

Yeni patronum Serdar Bey büyük bir holdingin restoranını işletiyordu. Şirket çalışanlarının yoğunlukta olduğu müşteri kitlesi vardı. Kahve içmeye gelen her çalışanın ortak dertleri ise patronlarıydı... Bir taraftan gelen siparişi hazırlarken bir taraftan da dert dinliyordum. Çalışanların çoğu ortak bir kişiden şikayetçiydi : Hakan İrez.
Kendisi bu dev holdingin sahibi idi. Aslında buradaki herkesin tek patronu oydu. Holdingi bölüm bölüm ayırmış, hepsinin başına bir yönetici koyup omuzundaki iş yükümü yarıya indirmişti. Herkes bu düzene 'askeri sistem' diyerek dalga geçiyordu. Bunun sebebi ise Hakan İrez'in  orgeneral gibi davranmasıydı. Bu kadar disiplinli adamın elbette zayıf noktası vardı o da oğlu Beyazıt.
Her öğle vaktinde mutlaka restorana gelir onunla yemek yedikten sonra oğlu için hazırlanan oyun odasında vakit geçirir daha sonra da işinin başına geri dönerdi. Bu düzen hep böyle devam ederdi. Restorana gelen çalışanlar peşlerinden dedikodu getirmeyi ihmal etmiyorlardı. 
Hakan İrez'in eşi bu dedikoduların baş konusuydu fakat o kadın kendini sır gibi saklıyordu. 

Bu restoranda işe girdiğim neredeyse iki yıl olmuştu. İşimde oldukça hızlı ilerliyordum fakat çalışma günlerimin az olması beni ek iş bulmaya zorluyordu. Bazen el ilanları dağıtıyor bazen evcil hayvanları dolaştırıyordum. Her ne olursa olsun ayaklarımın üstünde durmayı başarıyordum. Dört sene önceki Sanem'den eser yoktu artık. Yurt kapısından titreyen bacaklarla çıkan kız gitmiş yerine daha güçlü bir kız gelmişti. 
Ya da ben öyle sanıyordum...

***

Zihnimde dolaşan geçmişi bir kenara atıp şu ana odaklanmaya çalıştım.
"Lütfen bana tüm bu dediklerinin şaka olduğunu söyle çünkü şu an şaka yapmayacak kadar ciddi duruyorsun." diyebildim son kez aralanan dudaklarımdan kelimeler intihar edercesine dökülürken.

Karşımda dakikalarca aynı tepkisizlikle durması gözyaşlarımın hız sınırını aşmasına neden oluyordu. Gözlerinin önünde acı çekmem ona büyük bir zevk verirken o her zaman ki umursamaz tavrını takınıp omuzlarını silkti.
"Neden sana şaka yapayım ki ? Sence gerek duyar mıyım?" diye sordu acımasızlığını gözler önüne sererek.