Eftalya

Umut

Çölde susuz kalan bir bitki bile su beklemeyi bırakmışken,bizim bu Dünya'dan umut beklememiz ne kadar doğruydu ?
Hastane koridorları serum kokuyordu. En kötüsüde buraya ümitsizlik yayılmıştı. Yoğun Bakım katına...
Nuran hanım Endişe içinde Eftalya'yı sıradan bir sandalyeye oturtturdu. Eline kahvaltılıkları ve bir bardak çayı sıkıştırdı. Eftalya bunların hepsini geri itti.
Nuran:"Böyle yapma ! Bunları yemen gerek."
Eftalya:"Aç değilim."
Koşarak bahçeye çıktı Eftalya. Ağacın gövdesinden destek alarak ayakta duruyordu. Bir ümitsizlik yeterdi ağacı devirmeye...
Rüzgar tenini delip geçiyordu. Gözleri buğulanıyor nefes alamıyordu. Belki de arkasını dönmese Ege'yi uyarabilecekti. Bunun yükü çok ağırdı. Ege'nin kanlar içinde ki görüntüsü bir türlü aklından gitmiyordu. Gözlerini kapatmadan önce söylediği son sözler... "Seni seviyorum ve hep seveceğim ölü ya da diri fark etmeyecek !" Ege'yi kaybetmeye hazır değildi Eftalya. Böyle bir şeye nasıl hazır olabilirdi ? Gözlerinin yeşiline nasıl veda edebilirdi ?
Hastaneye geri girdiğinde doktor ameliyattan yeni çıkmıştı. Ameliyatı üç saat sürmüştü. Bitmek bilmeyen üç saat sona ermişti. Doktorun yanına zorlukla geldi Eftalya. Herkes oturduğu yerden,saklandığı köşeden çıkmıştı. Doktorun konuşması herkesi rahatlatmıştı.
Doktor:"Ameliyat sandığımızdan daha başarılı geçti. Ege yaşamak için elinden geleni yapıyor. Bizim ve Ege'nin tüm çabaları tabi sizin dualarınızda umarım boşa gitmez."
Eftalya:"Umut var değil mi ?"
Doktor:"Umut her zaman vardır."
Geri kalan ekipte ameliyathaneden çıktı. Eftalya içinden bildiği tüm duaları etmişti. Bir daha Ege'yi terk etmeyeceğine,onu bırakmayacağına,arkasını dönmeyeceğine söz veriyordu. O bu sözleri verirken Zeynep hastaneye gelmişti. Sevdiği bir insanın daha burada olması tarif edilemez bir histi. İlginç bir şekilde bir yabancı odaya doğru yaklaşıyordu. Eftalya'nın ve buradaki kimsenin görmediği bir kızdı.
Eftalya:"Kime bakmıştınız ?"
"Ege'ye "
Eftalya:"Neyi oluyorsunuz ?"
Asya:"Ben Asya eşi oluyorum."

Umut her zaman var mıydı ?