Eftalya

Davetiye

Cansu hayatının en kararsız ama en güzel anlarını yaşıyordu. Yiğit ile her şey daha bir anlamlıydı sanki.
Cansu:"Bir gün evleneceğimi hiç düşünmezdim."
Yiğit:"Henüz evlenmiş sayılmazsın."
Cansu:"Hangisi karar ver artık."
Yiğit:"Eftalya ve Zeynep birazdan burada olacaklar. Sana yardım edeceklerine dair söz verdiler."
Cansu:"Sözleşme imzalatmış gibi konuştun."
Yiğit:"Öyle de denilebilir."
O sırada Kapıdan içeri Eftalya ve Zeynep girdi.
Eftalya:"İnanmıyorum! Harika görünüyorsun."
Zeynep:"Ben biraz hava almalıyım."
Eftalya:"Direk bunu al çık derim. Senin için dikilmiş gibi."
Cansu:"Teşekkür ederim. Zaten siz karar vereceksiniz. Birkaç model daha var Aklımda."
Eftalya:"Hepsini denersin içine sinene kadar. Ben bir Zeynep'e bakıp geliyorum."

Eftalya:"Zeynep,iyi misin ?"
Zeynep:"Değilim. iyi değilim."
Eftalya:"Bak böyle yaparsan Yiğit'le Cansu da çok üzülecek."
Zeynep:"Ne yapmamı bekliyorsun ? Gülücükler mi saçmamı ? İçeride Sevdiğim adam düğün hazırlıkları yapıyor. Bende ona yardım ediyorum. Ha,söyle. Ne yapmamı bekliyorsun ?"
Eftalya:"Gülücükler saç demiyorum. Acını yaşa ama içinde. Bunu Dışa vurma bu seni mahveder."
Zeynep:"Peki,Eftalya hanım. Şimdi içeriye giriyorum ve ona en güzel gelinliği seçiyorum."
Zeynep etrafa gülücükler saçarak içeri girdi. Eftalya da onu takip etti. Cansu birkaç model daha denedi.
Zeynep en güzel olanını ona söyledi. Herkes hemfikir oldu. Danteller Cansu'nun tenine işlemişti adeta. Belini saran gelinlik onu tamamlayan Yarısı olmuştu. Davetiye seçimi için Cansu ve Yiğit'i yalnız bıraktılar.
Zeynep Eftalya'yı Evine bıraktı.
Zeynep:"Ege ile konuştunuz mu ?"
Eftalya:"Hayır,konuşmayacağım da. Ege'nin ne sesini ne ismini onunla ilgili olan hiçbir şeyi duymak istemiyorum. O benim için o hastane de o kurşunla öldü."
Zeynep:"Onunla ilgili hiçbir şeyi duymak istemiyorsun ama onun parçasını karnında taşıyorsun."
Eftalya:"Ikisi farklı şeyler. O sadece onun değil,benim de parçam."
Diyerek arabadan indi. Eve Koşarak girdi. Kimseye selam vermeden odasına çıktı. Sesini bastırarak ağladı. Ege'den başka bir şey düşünemez olmuştu. Hala olanlara inanmakta zorlanıyordu. Gözünün içine bakarak yalan söylemişti Ege ona. Böyle bir adama nasıl inandığını anlamıyordu. Hala çok seviyordu Ege'yi. Tüm olanlara rağmen Ege kelimesi kalbini karıncalandırmaya yetiyordu. Gözyaşlarını güçlükle sildi Eftalya. Güçlü olmak zorundaydı. Duygularını bir kenara bırakmalıydı. O artık yalnız değildi. Hayata devam etmek zorundaydı. Yarım da olsa etmek zorundaydı..

Asya:"Hey!"
Ege:"Ne oldu ?"
Asya:"Sana bir davetiye gelmiş. Küçüklüğümden beri davetiye koleksiyonum var. Bu Düğüne gideceğin yok ya. Alabilir miyim ?"
Ege:"Davetiyeyi verir misin ?"
Ege uzun bir sure inceledikten sonra yan masaya koydu. Asya davetiyeyi alacakken kolundan tuttu.
Asya:"Ne ?"
Ege:"Gidiyoruz."