Forgivable Mistake

Chapter 26: Venice

Venice POV

*knock* *knock*

"venice?, venice! Why are you still asleep?, please wake up and go to the bathroom" sabi ni Manang Lucing, yung nanny ko habang hinihila ang kumot ko.

"stop Nanny Lucing, I don't want to go to school, It's boring!!"sabi ko at saka tinalukbong ang unan.

"what?, don't say that words again, if your daddy hear that, I'm sure he will scolded you again."

"if you don't say that to daddy he wont scold me"

" *sigh* okay, wala akong sasabihin sa daddy mo basta ba papasok ka sa school at kakain ka"

"ayoko nga pong pumasok sa school"

"but why?"

"cause Leighton is not there!!, my boyfriend is not there!!" sigaw ko na ngayon at nakaupo na ko sa kama.. Di ko maiwasang hindi maiyak.

"Venice, it's been 2 years, you need to move on to your past"

"I dont want to nanny.. *hik * *hik* I dont want to... Cause maybe leighton is still waiting for me *hik*"

"Venice, what if leighton is not waiting to you anymore?, what do you do?"

"no, nanny, no!!! Leighton CAN'T DO THAT, he loves me"

"may contact ka ba sa kanya? Nakakausap mo pa ba sya?"

Contact?

Di ko na lang sinagot si Nanny Lucing, yumuko na lang ako at di napigilan ang pagpatak ng mga luha.

"Venice, minsan, kailangan mong bitawan ang mga bagay na nagbibigay ng sakit at nagpapababa sa sarili kahit pa mahalaga ito sayo. Kasi ikaw at ikaw lang din naman ang mahihirapan pag pinagpatuloy mo pa ito."

"but nanny, paano kung binitawan ko si leighton then naghihintay pa rin sya sa akin, masasaktan sya kapag ganoon ayoko syang masaktan"

"then its your choice"

"Manang Lucing, ready na ba si Venice?" tawag ni mommy mula sa ibaba.

"si Mommy!, tama si Mommy, kakausapin ko sya baka payagan nya kong makauwi ng Pilipinas, baka mapilit nya si Daddy" sabi ko atsaka nagtatakbo palabas.

"Venice! Don't!!" sigaw ni Nanny Lucing pero di ko na sya pinakinggan at tuluyan ng bumaba ng hagdanan.

"Mommy!!" tawag ko sa kanya pagpunta ko sa lamesa.

"Oh, bakit hanggang ngayon hindi ka pa nag-aayos?" taka nyang sabi.

"Mom, I want to go back to the Philippines, I want to study on Rostenberg University, I want to see Leighton" pagmamakaawa ko kay Mommy.

"WHAT??, WHAT DID YOU SAY?!"

"Dad?!"

"Venice, paulit-ulit na lang ba tayo?, dalawang taon na tayo dito sa Australia pero hanggang ngayon nastock pa rin yang utak mo sa Pilipinas at kung ano ang naiwan mo doon, hanggang kailan ko ba sasabihin sayo na andito na sa Australia ang buhay mo!!" galit ni Daddy.

"Dad, kahit ilang taon pa ko dito, kahit ilang taon pa ang lumipas, hinding hindi pa rin magbabago ang katotohanan na gusto ko sa Pilipinas, doon ako sasaya, doon ko gustong magtapos at andoon ang buhay ko"

"Talaga?, Eh paano yang kondisyon mo? Makakaya mo bang gumaling kung sakaling nasa Pilipinas ka?"

" Yes Daddy" proud na sabi ko.

"pero anak, tama ang Daddy mo, mas makakabuti kung andito ka" si Mommy

"that's not true, Mommy, sige sabihin na nating mas gagaling ako dito pero unti unti din namang namamatay ang puso ko dito sa lungkot"