Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 2- Φοιτήτρια, χαμένη στο Μόναχο

Μετά την εγγραφή μου στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, στο τμήμα κλασικής φιλολογίας έφυγα από το σπίτι της μαμάς. Βρήκα ένα μικρό διαμέρισμα μακριά από το κέντρο του Μονάχου μέσα στο πράσινο. Ότι έπρεπε για εμένα. Τα έξοδα ήταν αποκλειστικά δικά μου. Στην μαμά μου άφηνα να πληρώνει μόνο τα δίδακτρα στο πανεπιστήμιο. Ένα μικρό ποσό δηλαδή. 

Έπιασα δουλειά σε ένα βιβλιοπωλείο κοντά στο πανεπιστήμιο. Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία. Το άρωμά τους. Ήταν η καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα βρει! Υπήρχε και χώρος για να διαβάζουν οι πελάτες. Πάντα δίπλα στα αναπαυτικά μαξιλάρια υπήρχαν κούπες, τις οποίες μπορούσαν να γεμίζουν με τσάι ή καφέ. Η απαλή μουσική δεν μπορούσε να λείπει. Τις ώρες της δουλειάς ένιωθα πως ζούσα σε έναν άλλον κόσμο. Μακριά από το Μόναχο. 

Με τα πρώτα χρήματα που έβγαλα, αγόρασα ένα ποδήλατο. Έτσι θα μείωνα τα έξοδά μου από τα εισητήρια για το μετρό καθημερινά. Η διαδρομή από το νέο μου σπίτι μέχρι το πανεπιστήμιο ήταν μια υπέροχη διαδρομή. Γεμάτη πράσινο. Μπορούσα να περνάω και μέσα από τον Αγγλικό Κήπο και να ακούω ταυτόχρονα και τον ήχο από το ποτάμι. Με τον τρόπο αυτό, έκανα οικονομία, ηρεμούσα και έκανα καλό στην σωματική μου υγεία. 

Ένιωθα πως τα πράγματα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Υπήρχε μια απίστευτη γαλήνη και αρμονία στην ζωή μου. Το πρώτο εξάμηνο των σπουδών μου είχε ήδη περάσει. Τα είχα πάει ανέλπιστα καλά. Είχα ερωτευτεί την σχολή μου. Η δουλειά μου με είχε βοηθήσει να πηγαίνω πολύ καλά στα μαθήματα της λογοτεχνίας μα και σε εκείνα της γλωσσολογίας. Η τηλεόραση στο σπίτι μου έπαιζε μονίμως ιστορικές σειρές και ντοκιμαντέρ που ήταν απίστευτη βοήθεια στα μαθήματα της ιστορίας. 

Στο τέλος του δεύτερου εξαμήνου ήμουν μια από τις καλύτερες φοιτήτριες του τμήματός μου. Δεν υπήρχε μάθημα που να μην είχα παρακολουθήσει, σεμινάριο που να μην είχα προλάβει να πάω. Μα χωρίς να το καταλάβω έκανα το ίδιο πράγμα κάθε μέρα. Σπίτι, πανεπιστήμιο, δουλειά, διάβασμα, ύπνος. Δεν είχα ούτε μια φίλη. Δεν πήγαινα στα πάρτυ του πανεπιστημίου γιατί δεν είχα κάποιον να με συνοδέψει. 

Για κάποιον περίεργο λόγο δεν με ένοιαζε. Ήμουν ευτυχισμένη με ότι είχα. Κάποια απογεύματα επισκετόμουν την μαμά και την Μίνα. Μου άρεσε να περνάω λίγο χρόνο μαζί τους. Άλλαζα παραστάσεις, γινόμουν πάλι παιδί. 

Μια μέρα, επιστρέφοντας από το σπίτι της μαμάς μου με περίμενε ένα γράμμα. Ήταν από τον μπαμπά μου. Είχαμε να μιλήσουμε για πάνω από ένα χρόνο. Είχαμε χαθεί. Είχα χαθεί με τον άνθρωπο που μου είχε δώσει ζωή. Άνοιξα προσεκτικά το γράμμα και άρχισα να διαβάζω μηχανικά. Το τελείωσα σε λιγότερο από δύο λεπτά. Μα δεν είχα καταλάβει ούτε την πρώτη σειρά. Έτσι, το πήρα από την αρχή...