Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 28-Βήματα προς τα μπροστά

Γύρισα στο σπίτι με ριγμένη την ψυχολογία μου για άλλη μια φορά και μούσκεμη. Ο Γιώργος με αγκάλιασε για να προλάβει κάθε ξέσπασμά μου σε κλάματα. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και ξάπλωσα σχετικά νωρίς. 

''Σκέφτομαι να περάσω λίγο από το σχολείο αύριο''

''Γιατί;''

''Νιώθω ότι πρέπει να είμαι εκεί''

''Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου Τίνα. Έχεις περάσει πολύ δύσκολα τελευταία. Καλύτερα να μείνεις σπίτι''

''Έχω ανάγκη να παω στο σχολείο Γιώργο. Έστω και για λίγο''

''Και ο Σεραφείμ; Τι θα γίνει με το παιδί; Εγώ δουλεύω''

''Θα τον πάρω μαζί μου στο Νεστόριο και θα τον αφήσω για λίγο στην κυρία Αγγελική''

''Γιατί επιμένω; Αφού δεν θα με ακούσεις έτσι κι αλλιώς!'' είπε και γέλασε.

Του έβγαλα την γλώσσα σαν παιδί. 

''Πόσο μου έχει λείψει αυτή η φάτσα! Θυμάσαι στην αρχή όταν σε γνώρισα; Γελούσαμε συνέχεια. Πρέπει να το ξαναβρούμε''

''Και εμένα μου έλειψε... Πάρε με αγκαλιά όπως τότε'' 

Κουλουριάστηκα στην αγκαλιά του. Ένιωσα όπως τότε. Ασφαλής. 

Το πρωί ξύπνησα χωρίς τον Γιώργο δίπλα μου. Μου είχε αφήσει στην θέση του ένα χαρτί. Το άνοιξα και είδα ένα τριαντάφυλλο ζωγραφισμένο, με μια φράση: '' Δεν ήξερα που να βρω ένα αληθινό!'' 

Χαμογέλασα και σκέφτηκα το ταλέντο του. Ζωγράφιζε τα πάντα σε τόσο λίγο χρόνο! 

Περιποιήθηκα το παιδί και αφού ντύθηκα πήρα τον δρόμο προς το Νεστόριο. Αφού άφησα τον Σεραφείμ στο σπίτι της κυρίας Αγγελικής, κατέβηκα με τα πόδια στο σχολείο. Αντίκρισα την σημαία του σχολείου κατεβασμένη. Μπήκα στο κτήριο και κατευθύνθηκα απευθείας στο γραφείο του κυρίου Φώτη. Δεν μπόρεσα να κοιτάξω αριστερά... Στο γραφείο του Μιχάλη. 

Τον είδα να κάθεται και να γυρίζει τις σελίδες ενός βιβλίου. Ήταν φανερό ότι δεν διάβαζε τις σελίδες που προσπερνούσε. 

''Κύριε Φώτη'' 

''Έλα Χριστίνα, πέρασε''

''Είστε καλύτερα;''

''Μάλλον χειρότερα θα έλεγα. Δεν αντέχω ούτε στιγμή εδώ''

'' Καταλαβαίνω... Τα παιδιά; Γίνεται κανονικά το μάθημα;''

''Όχι. Τα έχει μαζεμένα η Αθηνά εδώ και δύο ώρες σε μια αίθουσα και τους μιλάει''

''Με την αναπλήρωσή του; Τι θα γίνει;Θα αναλάβει η Ελένη;''

''Η Ελένη έχει ήδη αναλάβει μέχρι να έρθει ο καινούριος διεθυντής''

Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. Του κράτησα σφιχτά το χέρι και έφυγα. Βγήκα από το γραφείο και έκατσα σε ένα παγκάκι στην αυλή. Δεν έκανα καλά που πήγα. Έπεσα ξανά ψυχολογικά. Έφυγα γρήγορα από το σχολείο. Δεν ήθελα να πετύχω κανέναν μαθητή μου. 

Τέσσερις μήνες αργότερα, ο πόνος είχε γίνει πιο απαλός. Η σημαία είχε ανέβει ξανά. Ο νέος διευθυντής είχε αναλάβει τα καθήκοντά του. Μόνο που έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, ο Μιχάλης άρχισε να ξεχνιέται. Κανένας πλέον δεν μιλούσε για εκείνον. Ο πόνος ήταν εκεί, αλλά πια ήταν γλυκός και δεν εμφανιζόταν συχνά. Πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι... 

Η Ευγενία μου εκείνο τον μήνα έδωσε το πτυχίο της. Σχεδόν δύο μήνες μετά, τα αποτελέσματα ήταν θετικά.

Ο Σεραφείμ έγινε ενός χρόνου...

Η ζωή προχώρησε. Και μαζί με εκείνη προχωρήσαμε και εμείς...