Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 14- Το φως της καρδιάς

Η προσαρμογή μου στην νέα πραγματικότητα δεν ήταν τόσο εύκολη όσο πίστευα. Είχαν περάσει ήδη τα τέσσερα πρώτα χρόνια της παραμονής μας στην Ελλάδα μα εγώ ένιωθα σαν να ήρθαμε χθες. Το σχολικό περιβάλλον δεν με βοηθούσε. Πέρα από την Αθηνά που πλέον ήταν η καλύτερή μου φίλη δεν είχα αναπτύξει καμία φιλική σχέση με κανέναν άλλο συνάδερφο. Η ωμή πραγματικότητα μου έδειξε πως το μάθημά μου ήταν ασήμαντο και αδίαφορο για τα παιδιά, τα οποία με το ζόρι με παρακολουθούσαν. Είχα διαβάσει ώρες ολόκληρες για να μπορώ να τους κάνω να ενδιαφερθούν για την γλώσσα, για τον πολιτισμό. Είχα διαβάσει άπειρα βιβλία διδακτικής, είχα ψάξει σε άπειρες ιστοσελίδες, είχα ρωτήσει πολλούς συνάδερφους από την Γερμανία. Άτοπο. 

Γύριζα καθημερινά στο σπίτι απογοητευμένη. Προσπαθούσα να εξηγήσω στον Γιώργο πως ένιωθα. Εκείνος ήταν πολύ αγαπητός στους δικούς του μαθητές. Τον λάτρευαν. Εμένα; Εγώ γιατί δεν μπορούσα να τα καταφέρω στο ελληνικό σχολείο; Εγώ που στην Γερμανία είχα μαθητές που με αγαπούσαν πραγματικά και βαθιά. 

Η Αλίνα ήταν η μόνη μου παρηγοριά. Μεγάλωνε πολύ γρήγορα... Είχε ήδη μπει στα τέσσερα. Περπατούσε, μιλούσε. Δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να της μάθω ελληνικά. Με τον μπαμπά της μιλούσε στα γερμανικά, εγώ με τον Γιώργο στο σπίτι το ίδιο. Ήξερε ελάχιστες ελληνικές λέξεις και αυτό την δυσκόλευε και την έκανε να μένει μόνη της τις περισσότερες ώρες της ημέρας. 

Η πρώτη μου επιτυχία σαν καθηγήτρια στην Ελλάδα ήταν κάτι που δεν περίμενα. Εκείνο το καλοκαίρι του 2011, πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, καθόμουν στο γραφείο μου και συμμάζευα κάτι πραγματάκια. 

''Χριστίνα! '' είπε ο διεθυντής

''Τι έγινε κύριε Φώτη;'' ρώτησα και χαμογέλασα

''Αυτό πρέπει να το δεις! Έλα στο γραφείο μου!''

Σηκώθηκα αργά από την θέση μου και τον ακολούθησα στο γραφείο.

''Ήρθαν οι αιτήσεις για την ξένη γλώσσα από το δημοτικό'' μου είπε

''Σοβαρά;''

''Δες και μόνη σου! ''

Πήρα τις αιτήσεις στα χέρια μου και τις κοίταξα. Ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου. 

''Δώδεκα παιδιά από τα δεκαπέντε επέλεξαν τα γερμανικά Χριστίνα'' 

''Πρώτη φορά βλέπω τέτοια διαφορά στα τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ''

''Εγώ έχω να δω τόση διαφορά από τότε που ήρθα διεθυντής εδώ. Βλέπεις; Γι αυτό δεν θέλω να στενοχωριέσαι! Θα ανταμοιφθούν οι κόποι σου! Είσαι εξαιρετική καθηγήτρια'' 

Από εκείνη τη στιγμή ανυπομονούσα να έρθει ο Σεπτέμβρης. Ανυπομονούσα να ξεκινήσω ξανά να διδάσκω. Ανυπομονούσα να γίνει κάτι για να μπορέσω να προσαρμοστώ πια. 

Όταν τα σχολεία ξεκίνησαν, ζήτησα την πρώτη μέρα να διδάξω απαραίτητα στην πρώτη γυμνασίου. Ο κύριος Φώτης δεν μου χαλούσε ποτέ χατίρι και το φρόντισε. Μπήκα στην τάξη με ένα τεράστιο χαμόγελο. Πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ήθελα να διδάξω. Ήθελα να γνωρίσω τα παιδιά. Ήθελα να τα αγκαλιάσω όλα. 

Την προηγούμενη μέρα την είχα αφιερώσει όλη στο να ψάχνω πράγματα γι αυτή τη τάξη. Στο τέλος της ημέρας είχα βρει τόσο πολύ υλικό που έφτανε για ένα ολόκληρο τρίμηνο. Κάθισα κάτω, έφτιαξα δεκαπέντε καρτούλες, έφτιαξα δεκαπέντε κάπ-κείκ και έβγαλα ένα εύκολο τραγουδάκι για πρώτο μάθημα γνωριμίας. 

Αφού ακούσαμε το τραγουδάκι δύο φορές έβαλα το κάθε παιδί να διαβάσει από έναν στίχο. Ήθελα να ακούσω το πως δούλευαν την γλώσσα ακόμα και αν την γνώριζαν μόνο μισή ώρα. Κοιτούσα αφηρημένα από το παράθυρο όταν πήρε τον λόγο ένα κορίτσι. Μόλις ξεκίνησε να διαβάζει γύρισα το κεφάλι μου και την κοίταξα. Ήταν αδύνατον. Διάβαζε τόσο σωστά. Τόσο σωστά που ένιωθες πως η γλώσσα έβγαινε από μέσα της. Δεν ήθελα να σταματήσω να την ακούω. Της ζήτησα να διαβάσει όλη τη στροφή. Όταν τελείωσε την κοίταξα και χαμογέλασα. 

Η ώρα τελείωσε. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να την κάνω να περιμένει για να της μιλήσω μα δεν τα κατάφερα. 

Αυτό το παιδί ένιωθα πως το ήξερα χρόνια και είχε μπει ήδη στην καρδιά μου. Στην καρδιά μου που ξαφνικά είχε γεμίσει φως.