Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 32- Θεραπεύοντας την ψυχή μου

Μου είναι απίστευτα δύσκολο να αφηγούμαι αυτές τις δύσκολες και μαύρες σελίδες της ζωής μου. Πριν μπορέσω να διηγηθώ κάθε σειρά, οι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου τόσο έντονες... Τόσο ζωντανές. Σήμερα ψαχούλευα ένα συρτάρι στο σπίτι μου. Είχα να το ανοίξω σίγουρα για πάνω από δύο χρόνια. Βρήκα ένα παλιό φθαρμένο τετράδιο. Το άνοιξα. Δεν έβγαζα σχεδόν ούτε μια πρόταση διαβάζοντάς το κι όμως η καρδιά μου θυμόταν ακριβώς τι έγραφε... 

Μετά την άτυχη και σιωπηλή γέννα του παιδιού μου, μετά την πρώτη βδομάδα κατάθλιψης, αποφάσισα πως έπρεπε να απαλαχτώ από αυτή την ασθένεια. Ο Γιώργος επέμενε να επισκεφτούμε κάποιον ψυχολόγο. Αρνήθηκα αμέσως. Δεν ήθελα να πάρω χάπια για να θεραπεύσω την ψυχή μου. Ήθελα να το κάνω με κάποιον άλλο τρόπο, να γιατρευτώ μόνη μου. 

Βγήκα από το σπίτι και περπάτησα μέχρι το κοντινό βιβλιοπωλείο. Κοίταξα το ράφι με τα μπλοκ σημειώσεων και αγόρασα ένα μικρούλι. Ένα μικρούλι λαχανί σημειωματάριο με σκληρό εξώφυλλο και ένα χαμογελαστό φατσάκι. Γύρισα σπίτι και πήγα στο γραφείο μου. Έκλεισα απαλά την πόρτα και έβαλα μουσική στο ραδιόφωνο. Ένα τραγούδι με την συνοδία βιολιού μου κρατούσε συντροφιά. Άνοιξα το σημειωματάριο και ακούμπησα με τα δάχτυλά μου την άδεια σελίδα. Πήρα το πρώτο στιλό που βρήκα μπροστά μου και ξεκίνησα να γράφω:

Παιδί μου,

δεν σε αναφέρω ως ''αγαπημένε'' ή ''αγαπημένη'' μου γιατί δεν γνωρίζω αν ήσουν αγόρι ή κορίτσι. Δεν ήξερα πότε θα έρθεις, δεν ήξερα πως θα είσαι... Δεν ξέρω, αγάπη μου, αν είχες ξανθά ή καστανά μαλλιά. Αν είχες μπούκλες ή ήταν ίσια... 

Ήμουν κάτι παραπάνω από περήφανη όταν ο γιατρός μου, μου ανακοίνωσε την ύπαρξή σου. Περήφανη για τον εαυτό μου, ενθουσιασμένη γιατί δεν σε περιμέναμε με τον μπαμπά. Μπορώ ακόμα και φαντάζομαι πως μπορεί να είσαι, πως θα ήταν να μεγάλωνες μαζί με εμένα... Να με φώναζες ''μαμά'', μια μαμά που δίπλα της θα ένιωθες σιγουριά, αγάπη, γαλήνη. Μια μαμά, καθόλου διαφορετική από τις υπόλοιπες μαμάδες του κόσμου όλου, όμως για εσένα, αυτή η μαμά θα ήταν η καλύτερη, η ομορφότερη, η πιο έξυπνη από όλες. Θα ήταν η δική σου ηρωίδα. Εκείνη που θα έτρεμε κάθε φορά που έφευγες έστω και ένα βήμα μακριά της. 

Ακόμα δεν ήταν έντονες οι αλλαγές στο σώμα μου. Μερικές ζαλάδες και εμετοί υπήρχαν μόνο. Όμως δεν πείραζε... Ήταν ευπρόσδεκτα. Δεν με πείραζε που σε λίγο καιρό δεν θα έμπαινα στα παντελόνια μου ή θα κουραζόμουν ευκολότερα. Όλα πήγαιναν κατ ευχήν, αγάπη μου, ο μπαμπάς τα βράδια σου διάβαζε παραμύθια και πίστευε πως τα ακούς και τα καταλαβαίνεις όλα.