Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 29-Η θάλασσα μέσα μου

Η ζωή μου μέσα στον επόμενο χρόνο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ήρεμη θάλασσα. Που και που, ξεπρόβαλλαν μερικά μικρά και αδύναμα κυματάκια τα οποία ξεπερνούσα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Οι πρώτες διακοπές στον Ωρωπό με τον Σεραφείμ ήταν ένα όνειρο. Ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να χορτάσει τον εγγονό του. Πολλές φορές όμως το βλέμμα του σκοτείνιαζε καθώς θα ήθελε δίπλα του και την πολυαγαπημένη του εγγονή ώστε να μπορέσει να είναι πραγματικά ευτυχισμένος. 

Μετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, επέστρεψα στο σχολείο. Η νέα πραγματικότητα δεν με ευχαριστούσε καθόλου, καθώς σχεδόν όλοι οι συνάδερφοί μου, ήταν άγνωστοι για εμένα όπως και ο νέος διευθυντής του λυκείου, με τον οποίον έπρεπε να συνεργαστώ αφού είχα καταφέρει να κάνω την μισή τάξη της πρώτης λυκείου γερμανόφωνη χάρη του παιδιού μου. Αυτό ήταν και το μόνο που με κρατούσε χαρούμενη. 

Ο συνδιασμός της δουλειάς με τον μικρό ήταν αρκετά δύσκολος. Αρνούμουν πεισματικά να προσλάβω νταντά. Δεν ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει με μια ξένη ακριβώς όπως μεγάλωσα εγώ. Δεν ήθελα να με βλέπει μόνο λίγες ώρες της μέρας. Ήθελα να πάρει όλη εκείνη την μητρική αγάπη που εγώ δεν πήρα σαν παιδί. Μερικές φορές τον έπαιρνα μαζί μου στο Νεστόριο και τον άφηνα στην κυρία Αγγελική που τόσο εμπιστευόμουν. Άλλες, έμενε ο Γιώργος σπίτι, άλλες φορές, κυρίως όταν ήταν αρρωστούλης, εκμεταλλευόμουν έγω τις μέρες άδειας που μπορούσα να πάρω. 

Ταυτόχρονα, είχα ξεκινήσει το διδακτορικό μου πάνω στον τομέα της διδακτικής και της γλωσσολογίας σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο του Μονάχου. Δεν είχα πει σε κανέναν τον πραγματικό λόγο για τον οποίον το είχα ξεκινήσει. Ήλπιζα, αφού τελείωνα το διδακτορικό μου, να έκανα αίτηση για μια θέση στο πανεπιστήμιο. Ήθελα να γυρίσω πίσω. Πίσω στον τόπο μου. Με την οικογένειά μου. Να είμαι δίπλα στην Αλίνα. Να έχει ο Σεραφείμ ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την Ελλάδα της κρίσης. Κουραζόμουν πολύ με όλα αυτά. Δεν είχα καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δεν είχα χρόνο για εμένα. 

Ήταν μέσα Ιανουαρίου όταν άρχισα να νιώθω τις πρώτες ζαλάδες. Η διάθεσή μου ήταν συνεχώς υποτονική, τα πόδια μου αδύναμα. Κουραζόμουν υπερβολικά εύκολα. Ήταν προφανές ότι έμπαινα σιγά-σιγά στην εμμινόπαυση καθώς είχα ήδη καθηστέρηση αρκετές μέρες. Έπρεπε να επισκεφτώ σύντομα τον γυναικολόγο μου ώστε να μου έβρισκε μια λύση, να με βοηθούσε να νιώθω λίγο καλύτερα. 

Την επόμενη κι όλας μέρα έκλεισα ραντεβού. Ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ να ξεχάσω την έκφραση του προσώπου του όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου.

''Δεν μου έχει τύχει εδώ και πολλά χρόνια αυτό Χριστίνα!'' είπε και σηκώθηκε από την θέση του.

'' Είμαι πρωτοπόρος πάντα... Τι συμβαίνει όμως; Τόσο σπάνια είναι τα συμπτώματά μου;''

''Καθόλου σπάνια. Κάθε γυναίκα στην κατάστασή σου τα ίδια έχει''

''Τότε;''

''Χριστίνα, περιμένεις παιδί!'' 

Ήμουν σαράντα οκτώ χρονών. Πίστευα πως ήταν ψέματα. Μα ήταν αλήθεια.

Ήξερα πως θα ήταν δύσκολη εγκυμοσύνη, μα ήμουν αποφασισμένη να κάνω τα πάντα. 

Ο Γιώργος είχε ξεσπάσει σε κλάματα. Και εγώ το ίδιο. Και όλα πήγαιναν κατ' ευχήν...  Αργότερα το ανακοίνωσα στην Ευγενιά, στους γονείς μου, την Μίνα και την Αλίνα. Όλοι πέταξαν από την χαρά τους... Ο καθένας για διαφορετικό λόγο... Όλοι για τον ίδιο... 

Αυτοί οι μήνες ήταν οι καλύτεροι τις ζωής μου! Περνούσα και ένιωθα υπέροχα. Ξαφνικά, ήθελα να ψάξω μέχρι και πιθανά ονόματα, ήθελα να αγοράσω πράγματα. Και αγόρασα. Αγόρασα ρούχα σε ουδέτερα χρώματα, παιχνίδια... Προετοίμαζα τον Σεραφείμ όσο μπορούσα... 

Πόσο καιρό η θάλασσα μέσα μου ήταν ήρεμη αλήθεια; Παραπάνω από κάθε άλλη φορά. Όμως υπάρχει θάλασσα που να μην έχει κύματα ποτέ;