Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 19- Δύναμη

Ο Γιώργος ήρθε το βράδυ στο δωμάτιο. Μέχρι τότε δεν με είχε ενοχλήσει ούτε ένα λεπτό. Ούτε εκείνος ούτε η μαμά μου. 

''Μπορείς να μου πεις τι έπαθες;'' ρώτησε

'' Δεν θέλω να το συζητήσω''

''Τίνα. Δεν είναι το πρόβλημα ότι έστειλε χρήματα στην Αλίνα έτσι;''

''Τι άλλο μπορεί να είναι;'' είπα άτονα

''Σε πείραξε ο γάμος του. Σε πείραξε ο γάμος του ένω εσύ έχεις παντρευτεί ξανά εδώ και χρόνια!''

''Είπα ότι δεν θέλω να το συζητήσω.... Καληνύχτα'' είπα και έκλεισα το φως από δίπλα μου

Δεν κοιμήθηκα συνολικά ούτε μισή ώρα εκείνο το βράδυ. Όντως... Ο γάμος με είχε πειράξει. Παρόλο που είχαμε χωρίσει ουσιαστικά πριν τόσα χρόνια με τον Χένριχ δεν μπορούσα να δεχτώ πως θα είναι παντρεμένος με κάποια άλλη... Πόσο τρελό ήταν αυτό... Εγώ είχα προχωρήσει τόσο γρήγορα στην ζωή μου. Γιατί να μην το έκανε εκείνος; Για μερικά λεπτά τα έβαλα με τον εαυτό μου. Πίστεψα πως με την στάση μου θα έχανα και τον Γιώργο... Μα οχι, τον Χένριχ δεν τον αγαπούσα. Απλά είχα συνηθήσει έτσι.Άσχημο πράγμα η συνήθεια... Πολύ άσχημο...

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα πιο νωρίς από όλους. Ντύθηκα και πήγα να ψωνίσω. Έπρεπε να βγώ από το σπίτι, να κάνω κάτι. Αφού έβαλα τα ψώνια στο αυτοκίνητο αποφάσισα να περπατήσω λίγο στην λίμνη πριν γυρίσω στην πραγματικότητα του σπιτιού. 

Την είδα από μακριά. Καθόταν σε ένα παγκάκι και κοιτούσε την λίμνη.

''Παιδί μου'' είπα και την πλησίασα

''Κυρία! Πως είστε;'' είπε και χαμογέλασε

''Ας τα λέμε καλά. Τι κάνεις μόνη σου εδώ;'' 

''Περιμένω την μαμά μου..''

''Θέλεις παρέα;'' ρώτησα

''Φυσικά. Καθίστε''

Κάθισα και κοίταξα για λίγο την λίμνη χωρίς να πω λέξη. 

''Είστε σίγουρα καλά;''

Την κοίταξα και χαμογέλασα 

''Όχι. Περνάω μια άσχημη φάση...'' 

''Θα περάσει''

''Ναι. Θα περάσει. Όλα περνάνε... Άστα αυτά... Πως ήταν το καλοκαίρι σου;''

''Ήρεμο. Μόλις γύρισα από τις διακοπές!''

''Α! Τι ωραία! Εμείς είχαμε πάει τον Ιούλιο στον Ωρωπό, στο εξοχικό μας''

''Έχετε σπίτι εκει; Δικό σας;''

''Ναι... Από μικρή πήγαινα εκεί. Κάθε καλοκαίρι που ερχόμασταν από την Γερμανία''

''Κυρία... Ήταν ωραία πάνω;''

'' Έχω κάτι για εσένα που θα σου λύσει όλες σου τις απορίες. Μπορείς να περιμένεις να το φέρω από το αυτοκίνητο;''

''Ναι''

Πήγα στο αυτοκίνητο τρέχοντας και πήρα ένα μεγάλο βιβλίο με ένα καφέ σκληρό εξώφυλλο. Λιτό. Με μεγάλα χρυσά γράμματα έγραφε την λέξη '' Ντόιτσλαντ'' 

Την πλησίασα και της το έδωσα. Εκείνη ακούμπησε τα χρυσά γράμματα με το χέρι της. 

''Άνοιξέ το'' είπα

Άνοιξε το βιβλίο. 

'' Είναι η χώρα μου μαζεμένη σε ένα βιβλίο. Έχει όπως βλέπεις τρισδιάστατες εικόνες με αξιοθέατα, σημαντικούς ανθρώπους, τοπία... Κειμενάκια, εικόνες απλές'' 

''Μπορώ να το κρατήσω;''

''Για εσένα είναι. Μόνο να το προσέχεις... Είναι ένα κομμάτι του θησαυρό μου. Τον θησαυρό που μου έδωσε η δική μου διευθύντρια'' 

''Τότε νομίζω πως πρέπει να το κρατήσετε εσείς''

''Όχι. Στο εμπιστεύομαι. Απόλυτα''

Εκείνη χαμογέλασε και έβαλε τα χέρια της γύρω από την μέση μου. Δεν το πίστευα. Άπλωσα δειλά-δειλά τα χέρια μου και την αγκάλιασα και εγώ. Δάκρυα έφυγαν από τα μάτια μου. Ήταν ευκαιρία. 

Γύρισα σπίτι. 

''Είσαι καλύτερα;'' ρώτησε ο Γιώργος

''Ναι... Αρκετά καλύτερα''

Εκείνος δεν είπε τίποτα.

''Γιώργο''

''Ναι''

''Σε αγαπώ'' 

Στον γάμο του Χένριχ δεν πήγαμε. Ούτε εμείς ούτε η Αλίνα. Και μαλώσαμε... Ήθελε να έχει την κόρη του δίπλα του σε μια τόσο σημαντική στιγμή. Παρόλα αυτά δεν με άγγιξαν τα λόγια του. Πλέον είχα κόψει κάθε επαφή μαζί του. Κάθε φορά που τηλεφωνούσε το έδινα απευθείας στο παιδί. Όταν έκανε κλήση στο σκάιπ επίσης...

Εκείνη την μέρα τελείωσα νωρίς από το σχολείο. Ο Γιώργος ήταν ήδη σπίτι. Άφησα το μπουφάν μου και τον πλησίασα. 

''Τίνα; ''

''Ναι''

''Τι λες; Θα ξεκινήσουμε τις διαδικασίες για την υιοθεσία;''

Ήταν ότι καλύτερο είχα ακούσει. Το πρόσωπό μου έλαμψε! Όλα τα άλλα προβλήματα μου φαινόταν τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα! Δεν του απάντησα ποτέ. Τον κοίταξα απλά στα μάτια με μάτια γεμάτα δάκρυα χαράς. Και τον αγκάλιασα. Ήταν ίσως η καλύτερη και σημαντικότερη στιγμή του γάμου μας.