Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 50- Κάτι σαν επίλογος...

Δεν μπορώ να πιστέψω πως πληκτρολογώ τις τελευταίες λέξεις... Πως κλέινω αυτόν τον κύκλο. Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ από τις σκέψεις... Έτσι μου έρχεται να τα σβήσω όλα, να τα γράψω από την αρχή, να γράφω και άλλα και άλλα και άλλα... 

Μέσα σε αυτές τις σελίδες, έχω κλείσει όλη μου τι ζωή. Ίσως θεωρηθώ ανότητη. Ανόητη που αποφάσισα να διηγηθώ την ζωή μου. Ποιον ενδιαφέρει άλλωστε τι έκανε κάποτε κάποια Κριστίνε με την ζωή της; Για εμένα είναι ψυχοθεραπεία. Όλες αυτές τις μέρες μια γλυκιά νοσταλγία με κάνει να δακρύζω και πολλές φορές να σταματώ να γράφω. 

Οι αναμνήσεις είναι τόσο βαθιά χαραγμένες στην καρδιά και το μυαλό μου που παρουσιάζονται ζωντανές... Μερικές φορές ανατριχιάζω. Τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. 

Όταν αποφάσισα να αρχίσω να γράφω το βιβλίο αυτό, ένιωθα περίεργα. 

Από μικρή φοβάμαι την κρίση και την επίκριση. Φοβάμαι μην βρεθεί κάποιος και διαβάσει τυχαία το βιβλίο αυτό. Φοβάμαι μην με κρίνει για όλες μου τις επιλογές... Πλέον, τώρα που έφτασα στο τέλος νίκησα και τον φόβο μου. Θυμόμενη από την αρχή όλες αυτές τις στιγμές, συμφιλιώθηκα επιτέλους με το παρελθόν και τις επιλογές μου. 

Αυτό το βιβλίο δεν έχει ως σκοπό να το αγαπήσει κανείς. Έχει σκοπό να προβάλλει κάποιες βασικές αξίες κάθε ανθρώπου... Με πρώτη και βασική την αξία της αξιοπρέπειας. Πολλές φορές την ξέχασα την αξία αυτή. Δεν σεβάστηκα ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Και γι αυτό έδωσα το δικαίωμα και στους άλλους να μην με σεβαστούν. Πίστευα ότι όλα τα έκανα σωστά. Πως δεν έφταιξα σε τίποτα. Πως δεν άξιζα την συμπεριφορά αυτή. Κι όμως... Την άξιζα. Αν σεβόμουν εμένα, δεν θα άφηνα ποτέ τον άντρα μου. Δεν θα ξεφτίλιζα τον εαυτό μου. Δεν θα ξεχνούσα τους γονείς μου. Το μόνο που πιστεύω πως δεν άξιζα ήταν η συμπεριφορά του Χένριχ τότε στο Μόναχο. Αυτό, δεν το αξίζει κανείς. 

Κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι για ονειροπόλους και για ρομαντικούς. Τα μάτια σου πρέπει να τα έχεις ορθάνοιχτα. Να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα τον καθένα... Μερικές φορές να γίνεσαι κακός. Ναι. Να γίνεσαι κακός. Κακός με αυτούς που πρέπει. 

Κατάλαβα επίσης, πως η υπομονή είναι σπουδαία αρετή για τον καθένα από εμάς. Χάρη στην υπομονή απέκτησα τρία υπέροχα παιδιά ( δεν συμπεριλαμβάνω το Αλινάκι σε αυτά αλλά την Ευγενία). Αγωνίστηκα για να τα αποκτήσω και τα τρια. Αγωνίστηκα με τον χρόνο. Και όμως τελικά βγήκα νικήτρια. Και ευτυχισμένη νικήτρια....